SUMMERTIME

DON RALKE & His Orchestra

Summertime

 

ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ

Avant de disparaître totalement du monde, la beauté existera encore quelques instants, mais par erreur. La beauté par erreur, c'est le dernier stade de la beauté.

-- Milan Kundera, "L'insoutenable légèreté de l'être", 1984

*
*

Before beauty disappears entirely from the earth, it will go on existing for a while by mistake. 'Beauty by mistake' - the final phase in the history of beauty.

-- M. K. "The unbearable lightness of being"

*
*

Prima di scomparire definitivamente dal mondo, la bellezza esisterà ancora un poco per errore. La bellezza per errore è l’ultima fase della storia della bellezza.

-- M. K., "L'insostenibile leggerezza dell'essere"

*
*

Antes de que la belleza desaparezca por completo del mundo, existirá aún durante un tiempo como error. La belleza como error es la última fase de la historia de la belleza.

-- M. K. "La insoportable levedad del ser"

*
*

Antes de desaparecer totalmente do mundo, a beleza existirá ainda alguns instantes, mas por engano. A beleza por engano é a último estágio da história da beleza.

-- M. K., "A insustentável leveza do ser"

ΠΟΥΛΙ Ή ΣΥΝΝΕΦΟ;

GEORGES BRAQUE, "Oiseau traversant un nuage", 1957

****************

****************

NUNO JÚDICE

ENIGMA ORNITOLÓGICO

Um pássaro entrou numa nuvem.

Uma nuvem entrou num pássaro.

"Qual a verdade?", perguntou

o homem. "Está no pássaro? Ou 

está numa nuvem?" E enquanto

o homem procurava a resposta,

o pássaro saiu da nuvem, fazendo

com que a verdade saísse do homem.

NUNO JÚDICE
Από τη συλλογή Α ΜΑΤÉRIA DO POEMA, Lisboa, 2008

ΜΑΥΡΟΣ ΟΡΦΕΑΣ

ORFEU NEGRO
(1959)

 μια ταινία του
Marcel Camus

   

ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ

SZÁNTÓ PIROSKA, "Lovers", 1986

****************

****************

JAIME SABINES 

 LOS AMOROSOS 

 Los amorosos callan. 
 El amor es el silencio más fino, 
 el más tembloroso, el más insoportable. 
 Los amorosos buscan, 
 los amorosos son los que abandonan, 
 son los que cambian, los que olvidan. 
 Su corazón les dice que nunca han de encontrar, 
 no encuentran, buscan. 

 Los amorosos andan como locos 
 porque están solos, solos, solos, 
 entregándose, dándose a cada rato, 
 llorando porque no salvan al amor. 
 Les preocupa el amor. Los amorosos 
 viven al día, no pueden hacer más, no saben. 
 Siempre se están yendo, 
 siempre, hacia alguna parte. 
 Esperan, 
 no esperan nada, pero esperan. 
 Saben que nunca han de encontrar. 
 El amor es la prórroga perpetua, 
 siempre el paso siguiente, el otro, el otro. 
 Los amorosos son los insaciables, 
 los que siempre - ¡qué bueno! - han de estar solos. 

 Los amorosos son la hidra del cuento. 
 Tienen serpientes en lugar de brazos. 
 Las venas del cuello se les hinchan 
 también como serpientes para asfixiarlos. 
 Los amorosos no pueden dormir 
 porque si se duermen se los comen los gusanos. 

 En la obscuridad abren los ojos 
 y les cae en ellos el espanto. 

 Encuentran alacranes bajo la sábana 
 y su cama flota como sobre un lago. 

 Los amorosos son locos, sólo locos, 
 sin Dios y sin diablo. 

 Los amorosos salen de sus cuevas 
 temblorosos, hambrientos, 
 a cazar fantasmas. 
 Se ríen de las gentes que lo saben todo, 
 de las que aman a perpetuidad, verídicamente, 
 de las que creen en el amor como en una lámpara de inagotable aceite. 

 Los amorosos juegan a coger el agua, 
 a tatuar el humo, a no irse. 
 Juegan el largo, el triste juego del amor. 
 Nadie ha de resignarse. 
 Dicen que nadie ha de resignarse. 
 Los amorosos se avergüenzan de toda conformación. 

 Vacíos, pero vacíos de una a otra costilla, 
 la muerte les fermenta detrás de los ojos, 
 y ellos caminan, lloran hasta la madrugada 
 en que trenes y gallos se despiden dolorosamente. 

 Les llega a veces un olor a tierra recién nacida, 
 a mujeres que duermen con la mano en el sexo, complacidas, 
 a arroyos de agua tierna y a cocinas. 

 Los amorosos se ponen a cantar entre labios 
 una canción no aprendida. 
 Y se van llorando, llorando 
 la hermosa vida. 


JAIME SABINES (1926-1999) 


***


LES AMOUREUX 

Les amoureux se taisent. 
L'amour est le silence le plus fin, 
le plus hésitant, le plus insupportable. 
Les amoureux cherchent, 
les amoureux sont ceux qui abandonnent, 
ils changent, ce sont eux qui oublient. 
Leur cœur leur dit qu'ils ne trouveront jamais, 
ils ne trouvent pas, ils cherchent. 

Les amoureux sont comme des fous 
parce qu'ils sont seuls, seuls, seuls, 
à s'abandonner, à se donner à tout moment, 
à pleurer parce qu'ils ne sauvent pas l'amour. 
L'amour les préoccupe. Les amoureux 
vivent au jour le jour, ils ne peuvent, ils ne savent pas faire autre chose. 
Ils s'en vont tout le temps, 
toujours, vers quelque part. 
Ils attendent, 
ils n'ont d'espoir en rien mais ils attendent. 
Ils savent qu'ils ne trouveront jamais. 
L'amour est la perpétuelle rallonge, 
toujours le prochain pas, l'autre, et puis l'autre. 
Les amoureux sont les insatiables, 
ceux qui toujours - heureusement! - seront seuls. 

Les amoureux sont l'Hydre de l'histoire. 
Ils ont des serpents à la place des bras. 
Les veines de leur cou enflent 
comme des serpents pour les asphyxier. 
Les amoureux ne peuvent dormir 
parce que s'ils dorment les vers vont les manger. 

Dans le noir, ils ouvrent les yeux 
et la terreur leur tombe dessus. 

Ils trouvent des scorpions sous les draps 
et leur lit flotte comme sur un lac. 

Les amoureux sont fous, ils ne sont que fous, 
sans Dieu et sans diable. 

Les amoureux sortent de leur caverne 
tout tremblants, affamés, 
pour chasser le fantôme. 
Ils se rient de ceux qui savent tout, 
de ceux qui aiment à perpétuité, pour de vrai, 
de ceux qui croient que l'amour est une lampe à l'huile inépuisable. 

Les amoureux jouent des jeux: attraper l'eau, 
tatouer le brouillard, ne pas s'en aller. 
Ils jouent au long, au triste jeu de l'amour. 
Personne ne doit se résigner. 
Ils disent que personne ne doit se résigner. 
Les amoureux ont honte de toute conformation. 

Vides, vides de part en part, 
la mort fermente derriére leus yeux, 
et ils marchent, ils pleurent jusqu'à l'aube 
quand trains et coqs prennent leur douloureux congé. 

Ils sentent parfois le parfum d'une terre qui vient de naître, 
l'odeur de femmes qui dorment une main sur le sexe, satisfaites, 
le parfum de sources de terre tendre, l'odeur de cuisines. 

Les amoureux se mettent à chantonner des chansons 
qu'ils n'ont pas apprises. 
Et ils s'en vont en pleurant, en pleurant 
la belle vie. 


JAIME SABINES (1926-1999)
(traduit par Emile Martel) 


 ***


THE LOVERS 

The lovers fall silent. 
Love is the finest, the most shuddering, 
the most unendurable, silence. 
The lovers seek, 
they are the ones who relinquish, 
those who change, who forget. 
Their hearts tell them that what they look for, 
what they seek, they will not find. 

The lovers go around like lunatics 
because they are alone, alone, alone; 
yielding, giving themselves up at every turn, 
crying because they can't hold on to their love. 
Love obsesses them. The lovers live 
for today; knowing little else, it's all they can do. 
They are always going, 
forever heading elsewhere. 
They wait 
for nothing, but they wait. 
For what they know they'll never find. 
Love is a perpetual prolongation, 
always the next, no, the following, step. 
The lovers are incorrigible, 
those who always - good for them! - have to be alone. 

With serpents for arms, the lovers 
are the hydra of the tale; 
their neck-veins, too, swell up, serpent- 
like, in order to throttle them. 
The lovers cannot sleep, 
for if they did the worms would devour them. 

They open their eyes in the darkness 
 and terror seizes them. 

They see scorpions beneath the sheets 
and their bed floats as though on a lake. 

The lovers are mad, stone mad, 
forsaken of God and Satan. 

Trembling and famished, 
the lovers come out of their caves 
to hunt ghosts. 
They laugh at those who know everything, 
at those who love forever, heart and soul, 
those who believe in love as in an lamp filled with inexhaustible oil. 

The lovers play at gathering water, 
at tattooing smoke, at going nowhere; 
they play the long, sorrowful game of love. 
You don't have to give in; 
no one has to give in, they say. 
The thought of conforming to anything mortifies them. 

Hollowed out (picked clean from one rib to the next), 
Death gradually distills behind their eyes, 
and they cry and wander, adrift, until daybreak, 
when trains and roosters bid their painful farewell. 

Sometimes, the smells of damp earth, of women 
who sleep, soothed, a hand between their thighs, 
of trickling water, and of kitchens, reaches them, 

and the lovers begin to sing between pursed lips 
a song never learned. 
And they go on crying, crying for 
this beautiful life. 


JAIME SABINES (1926-1999)
(translated by Colin Carberry)

Μ' ΑΡΕΣΕΙ - ΔΕΝ Μ' ΑΡΕΣΕΙ

FOUTAISES 
(1989) 

μια μικρο-ταινία του 
Jean-Pierre Jeunet


 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ

CHARLES DUFRESNE (1876-1938), "La Nativité", 1934

*****************

*****************

JOSEPH BRODSKY

A POEM FOR CHRISTMAS

Imagine striking a match that night in the cave: 
use the cracks in the floor to feel the cold. 
Use crockery in order to feel the hunger. 
And to feel the desert - but the desert is everywhere. 
Imagine striking a match in that midnight cave, 
the fire, the farm beasts in outline, the farm tools and stuff; 
and imagine, as you towel your face in the towel's folds, 
the bundled up Infant. And Mary and Joseph. 
Imagine the kings, the caravans' stilted procession 
as they make for the cave, or rather three beams closing in 
and in on the star; the creaking of loads, the clink of a cowbell; 
(but in the cerulean thickening over the Infant 
no bell and no echo of bell: He hasn't earned it yet.) 
Imagine the Lord, for the first time, from darkness, and stranded 
immensely in distance, recognising Himself in the Son, 
of Man: homeless, going out to Himself in a homeless one. 


JOSEPH BRODSKY (1940-1996)
translated by SEAMUS HEANY
in NATIVITY POEMS, London, 2002

DIANNE REEVES LIVE IN PARIS

DIANNE REEVES

MY LIVING-ROOM IN PARIS

full concert

 

 1. Duo Tune
 2. Triste
 3. Social Call
 4. Improve "Tango"
 5. Once I Loved
 6. Solo
 7. Good Day
 8. Solo
 9. Just My Imagination
10. I'm in Love Again
11. Mista
12. You Taught My Heart to Sing


DIANNE REEVES.............vocals
RUSSELL MALONE..........electric guitar
ROMERO LUBAMBO........guitar

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

       Μ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια - όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.
      Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.
       Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-"δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε"· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.
        Δεν αγαπώ καθόλου τα ποιήματα-γεροντοκόρες που συγυρίζουν, όλη μέρα, τα δωμάτια με τις λέξεις, ούτε και τα ποιήματα-ταγιέρ, τα καθωσπρέπει. Δεν αντέχω και τα ψωνάκια: τα ποιήματα με τα πολλά αποσιωπητικά ούτε και τ’ άλλα που θεωρούν τη φύση μάνα τους κι όλο τη νοσταλγούν χωμένα πίσω απ’ τα γραφεία.
      Σιχαίνομαι αυτά που ονομάζονται συμβολικά, τα ποιήματα με μήνυμα, τα λεξιλάγνα και τ’ αφασικά· τα ποιήματα-κυρίες με αλτσχάιμερ. Ούτε και τις συνθέσεις τις μεγάλες αγαπώ: τα ποιήματα-Μπεν Χουρ, αυτούς τους λεκτικούς χειμάρρους που ’ναι γραμμένοι κυρίως για τους κριτικούς κι ας παριστάνουν τους ινστρούχτορες που ενδιαφέρονται για το καλό του κόσμου.
       Από την άλλη δεν μπορώ και τα διστακτικά: τα ποιήματα-σαντάλια με καλτσάκι ούτε και τα ποιήματα-στρατιωτικό αμπέχωνο και δήθεν Τσε Γκεβάρα, μεσημέρι στη «Λυκόβρυση». Δεν μου αρέσουν τα σοφά που ’ναι γραμμένα από νέους ούτε και τα νεανικά που τα ’χουν γράψει γέροι. Μου γυρίζουν τ’ άντερα τα δήθεν οικολογικά, τα ερωτικά-"καϊμάκι με πολύ σιρόπι" καθώς κι εκείνα που εκλιπαρούν τη γνώμη του αναγνώστη.
        Ούτε και τα δικά μου αγαπώ. Μ’ αρέσουν μόνο εκείνα που μου αντιστάθηκαν: αυτά που δεν κατάφερα ποτέ να γράψω. Γι’ αυτό και τα ποιήματα που ζούνε έξω απ’ τα βιβλία αγαπώ: εκείνα που ποτέ δε νοιάστηκαν αν μου αρέσουν. Αυτά που περπατούν αδιάφορα, έξω στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες και μ’ έχουνε, έτσι κι αλλιώς, χεσμένο. 

ΝΙΚΟΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΣ
απο τη ΛΕΞΗ, αρ. 147, Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 1998

ΑΦΕΝΤΗΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΣ

Ο ΧΟΝΤΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΙΓΝΟΣ 
(1961) 

μια μικρο-ταινία του 
Roman Polanski


 

OS BOBOS

CLARICE LISPECTOR

**********************************************

na voz de ARACY BALABANIAN

**********************************************

DAS VANTAGENS DE SER BOBO

- O bobo, por não se ocupar com ambições, tem tempo para ver, ouvir e tocar no mundo. 

- O bobo é capaz de ficar sentado quase sem se mexer por duas horas. Se perguntado por que não faz alguma coisa, responde: "Estou fazendo. Estou pensando." 

- Ser bobo às vezes oferece um mundo de saída porque os espertos só se lembram de sair por meio da esperteza, e o bobo tem originalidade, espontaneamente lhe vem a idéia.

 - O bobo tem oportunidade de ver coisas que os espertos não vêem. 

- Os espertos estão sempre tão atentos às espertezas alheias que se descontraem diante dos bobos, e estes os vêem como simples pessoas humanas. 

 - O bobo ganha liberdade e sabedoria para viver. 

 - O bobo nunca parece ter tido vez. No entanto, muitas vezes o bobo é um Dostoievski. 

 - Há desvantagem, obviamente: Uma boba, por exemplo, confiou na palavra de um desconhecido para a compra de um ar refrigerado de segunda mão: ele disse que o aparelho era novo, praticamente sem uso porque se mudara para a Gávea onde é fresco. Vai a boba e compra o aparelho sem vê-lo sequer. Resultado: não funciona. Chamado um técnico, a opinião deste era a de que o aparelho estava tão estragado que o conserto seria caríssimo: mais valia comprar outro. 

 - Mas, em contrapartida, a vantagem de ser bobo é ter boa fé, não desconfiar, e portanto estar tranqüilo. Enquanto o esperto não dorme à noite com medo de ser ludibriado. 

 - O esperto vence com úlcera no estômago. O bobo nem nota que venceu. 

 - Aviso: não confundir bobos com burros. 

 - Desvantagem: pode receber uma punhalada de quem menos espera. É uma das tristezas que o bobo não prevê. César terminou dizendo a frase célebre: “Até tu, Brutus?" 

 - Bobo não reclama. Em compensação, como exclama! 

 - Os bobos, com suas palhaçadas, devem estar todos no céu. 

 - Se Cristo tivesse sido esperto não teria morrido na cruz. 

 - O bobo é sempre tão simpático que há espertos que se fazem passar por bobos. 

 - Ser bobo é uma criatividade e, como toda criação, é difícil. Por isso é que os espertos não conseguem passar por bobos. 

 - Os espertos ganham dos outros. Em compensação os bobos ganham vida. 

 - Bem-aventurados os bobos porque sabem sem que ninguém desconfie. Aliás não se importam que saibam que eles sabem. 

 - Há lugares que facilitam mais as pessoas serem bobas (não confundir bobo com burro, com tolo, com fútil). Minas Gerais, por exemplo, facilita o ser bobo. Ah, quantos perdem por não nascer em Minas!

 - Bobo é Chagall, que põe vaca no espaço, voando por cimas das casas. 

 - É quase impossível evitar o excesso de amor que um bobo provoca. É que só o bobo é capaz de excesso de amor. E só o amor faz o bobo.

CLARICE LISPECTOR (1920-1977)

*********

*********

DES AVANTAGES D'ÊTRE INGÉNU

- L'ingénu, n'ayant pas à cultiver d'ambitions, a du temps pour voir, entendre et toucher le monde. 

- L'ingénu est capable de rester assis en ne bougeant presque pas durant deux heures. Si on lui demande pourquoi il ne fait rien, il répond: "Mais si. Je pense." 

- Être ingénu offre parfois une quantité d'issues car les malins ne pensent s'en sortir que grâce à leur malice, et l'ingénu est original, l'idée lui vient spontanément. 

- L'ingénu a l'occasion de voir des choses que les malins ne voient pas. 

- Les malins sont toujours si attentifs aux malices d'autrui qu'ils se décontractent face aux ingénus, et ceux-ci les voient comme de simples personnes humaines. 

- L'ingénu acquiert liberté et sagesse pour vivre. 

- L'ingénu ne semble jamais avoir eu une chance, pourtant, souvent l'ingénu est un Dostoïevski. 

- Il y a des inconvénients, évidemment. Une ingénue, par exemple, crut sur parole un inconnu pour l'achat d'un climatiseur d'occasion: il dit que l'appareil était neuf, pratiquement pas utilisé, vu qu'il avait déménagé à la Gàvea où il fait frais. Alors l'ingénue achète l'appareil sans même le voir. Résultat: il ne marche pas. Le réparateur qu'elle fait venir lui donne son avis: l'appareil est en si mauvais état que la réparation coûterait très cher; mieux vaudrait en acheter un autre. 

- Mais, en contrepartie, l'avantage d'être ingénu c'est d'être de bonne foi, de ne pas se méfier, et par conséquent d'être tranquille. Tandis que le malin ne dort pas la nuit de crainte de se faire rouler. 

- Le malin vainc avec un ulcère à l'estomac. L'ingénu ne remarque même pas qu'il a vaincu. 

- Avis: ne pas confondre ingénus et abrutis. 

- Inconvénient: l'ingénu peut recevoir un coup fourré de qui il s'y attend le moins. C'est une des tristesses que l'ingénu ne prévoit pas. César a fini par dire la phrase célèbre: "Toi aussi, Brutus?" 

- Un ingénu ne réclame pas. En compensation, comme il s'exclame! 

- Les ingénus, avec leurs pitreries, doivent tous être au ciel. 

- Si le Christ avait été malin, il ne serait pas mort sur la croix. 

- L'ingénu est tellement sympathique qu'il y a des malins qui se font passer pour des ingénus. 

- Être ingénu est une créativité et, comme toute création, c'est difficile. C'est pourquoi les malins ne parviennent pas à passer pour des ingénus. 

- Les malins gagnent au détriment des autres. En compensation les ingénus gagnent de la vie. 

- Bienheureux les ingénus car ils savent sans que personne ne s'en doute. Du reste, ils s'en moquent qu'on sache qu'ils savent. 

- Il y a des lieux qui permettent davantage aux gens d'être ingénus (ne pas confondre ingénu avec abruti, avec sot, avec futile). Le Minas Gérais, par exemple, est propice à l'état d'ingénu. Ah, quelle perte pour tant de gens de ne pas être nés dans le Minas! 

- Exemple d'ingénu, Chagall: il met dans l'espace une vache qui vole au-dessus des maisons. 

- Il est presque impossible d'éviter l'excès d'amour que provoque un ingénu. Car seul l'ingénu est capable d'un excès d'amour. Et seul l'amour fait l'ingénu."

C. L.
(traduit par Teresa et Jacques Thériot)

********

********

OF THE ADVANTAGES OF BEING FOOLISH

- The fool, not pursuing ambitions, has time to see, hear and touch the world.

- The fool can sit nearly motionless for two hours. If asked why he  doesn’t do anything, he answers: “I am doing something. I’m thinking”. 

- Being a fool sometimes offers a world for a start, as the clever remembers only his own smart methods, while the fool has originality. Ideas come to him spontaneously. 

- The fool has the chance to see things that the clever does not see.

- The clever ones are always so attentive to other’s cleverness that they disarme themselves before a fool, and then the fool sees them as ordinary human beings.

- The fool attains freedom and wisdom to live.

- The fool appears to never having had his break. However, oftentimes the fool is a Dostoievski. 

- There are disadvantages, of course. A foolish woman, for instance, once trusted a stranger's word  when buying a second-hand air conditioner: he said the device was brand new, since he moved to Gávea , a cooler neighborhood. The woman bought the air conditioner without bothering to see it beforehand. Result: it didn’t work. The technician said it was so badly damaged that repairing it would cost more than buying a new one.

- On the other hand, the fool has the benefit of his good faith, not worrying too much, while the clever cannot sleep at night out of his fear of being deceived.

- The clever wins with an ulcer in his stomach. The fool isn't even aware that he has won.

- Warning: don’t mistake a fool for a dumbass.

- Disadvantage: the fool can be stabbed in the back by whom he least suspects. It's one of the misfortunes that the fool never sees coming. Julius Caesar ended up uttering the famous words: “Even you, Brutus?”. 

- The fool doesn’t complaint. But how he  exclaims! 

- Fools, with all their antics, must be all together in heaven.

- If Christ were not a fool he would not have died on the cross. 

- The fool is always so nice that the clever tries to make himself pass for a fool. 

- But being a fool is creative and, as happens with all creative affairs, it's difficult. That’s why the clever cannot pass for a fool.

- The clever gains out of others; the fool gains life.

- Blessed be the fools, since they know without anyone noticing it. Furthermore, they don’t care that others know that they know. 

- There are places that make it easier to be a fool (don’t mistake a fool for a  silly, dumb or futile person). For example, Minas Gerais. Ah, how many people lose by not being born in Minas! 

- Fool is Chagal, who paints cows flying over houses. 

- It’s almost impossible to avoid the excess of love that a fool elicits. It is so because only the fool is capable of an excess of love. And only love makes a fool.

C.L.
(translated by Mario Vázquez Amaya)

ΑΜΛΕΤ

ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ ΣΑΚΑΓΙΑΝ,  Άμλετ,  1987

****************

****************

BORIS PASTERNAK

ΑΜΛΕΤ

Αφού όλα ηρέμησαν, βγήκα στη σκηνή.
Στην παραστάδα της πόρτας, με τα νώτα 
ακουμπώντας, αρπάζω, από τη μακρινήν 
ηχώ, του αιώνα μου τα γεγονότα. 

Τις χιλιάδες τα κιάλια της, πάνωθέ μου, 
ρίχνει η μαύρη νυχτιά, που μ' έχει βάλει 
στόχο της. Το ποτήρι αυτό, Θεέ μου, 
πάρε μακρυά μου αν λύση υπάρχει κι άλλη. 

Το γιομάτο πείσμα σχέδιο σου μ' αρέσει. 
Σύμφωνοι. Θα τον παίξω αυτόν τον ρόλο. Αλλά 
τώρα κάποιο άλλο δράμα είναι στη μέση. 
Λυπήσου με, Θεέ μου, τούτη τη φορά. 

Πλην η σειρά των πράξεων έχει πια οριστεί. 
Μη και δεν είναι ανέκκλητο το τέλος τάχα; 
Μοναχός μου, κι οι Φαρισαίοι τριγύρω μου. Η ζωή 
δεν είναι του κάμπου το πέρασμα μονάχα.


BORIS PASTERNAK (1890-1960)
(μετάφραση Άρης Δικταίος)


***

HAMLET

Adossé contre un montant de porte 
Je suis sur la scène. Tout s'est tu. 
Une voix venue de loin m'apporte 
Un écho du destin qui m'est dû. 

Les ténèbres font de moi leur cible, 
Cent jumelles sont braquées sur moi. 
Abba père, fais, s'il est possible, 
Fais que ce calice ne m'échoie. 

Ton dessein têtu, pourtant, je l'aime, 
Et ce rôle dont tu m'as chargé. 
Mais un autre drame est sur la scène: 
Donne-moi pour cette fois congé. 

Mais on a pesé l'ordre des scènes 
Et le terme, irrévocablement. 
Seul. Tout sombre en la mer pharisienne. 
Vivre, ce n'est pas franchir un champ. 


BORIS PASTERNAK (1890-1960)
(traduit par Michel Aucouturier)


 ***

HAMLET

The murmurs ebb; onto the stage I enter. 
I am trying, standing in the door, 
To discover in the distant echoes 
What the coming years may hold in store. 

The nocturnal darkness with a thousand 
Binoculars is focused onto me. 
Take away this cup, O Abba, Father, 
Everything is possible to thee. 

I am fond of this thy stubborn project, 
And to play my part I am content. 
But another drama is in progress, 
And, this once, O let me be exempt. 

But the plan of action is determined, 
And the end irrevocably sealed. 
I am alone; all round me drowns in falsehood: 
Life is not a walk across a field. 


BORIS PASTERNAK (1890-1960)
(translated by Ann Pasternak Slater)

ΜΑΥΡΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

BLACK MOON
(1975) 

μια ταινία του 
Louis Malle


 

SOTTO VOCE

MARCO SIVIERI, Desire of bud

********

********

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ

ΧΑΜΗΛΟΦΩΝΑ

Είναι θαυμάσιο να τραγουδάς.
Όχι όπως ο αέρας στα δάση,
όχι όπως ο ήλιος στην κορυφογραμμή,
όχι όπως η βροχή στο πέλαγος,
αλλά όπως ο λύκος ζευγαρώνει
και πέφτουν πάνω του ροδοπέταλα.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ

ΜΙΑ ΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ CRISTINA BRANCO

CRISTINA BRANCO Live


   


  1.Tive um corazao perdi-o
  2.Trago fado nos sentidos
  3. Sete pedazos de vento 
  4. Fria claridade 
  5. Navio triste 
  6. Porque me olhas assim
  7. Água e mel 
  8. Havemos de ir a Viana 
  9. Instrumental, variaciones en mi
10. Redondo vocábulo
11. Estranha forma de vida
12. Ai, Maria
13. Destino
14. Cansancio
15. Barco negro
16. Os teus olhos sao dois cirios
17. Rosa
18. Formiga bossa nova
19. Meu amor é marinheiro
20. Todo isto é fado

DAS JAHR IST WIE DAS JAHR VOR TAUSEND JAHREN

THOMAS BERNHARD

The Year...

The year is like the year a thousand years ago

we carry the jug and switch the rump of the cow

we scythe and bleat and know nothing of winter

we quaff our scrumpy and know nothing

and soon enough we'll all be forgotten

and the poetry perished like the snow before the house.

The year is like the year a thousand years ago

we peer in the woods as if in the stall of the world

we tell lies and make baskets for apples and pears

we snore while our perishing shoes

repose before the door of the house.

The year is like a thousand years ago

we know nothing

we know nothing of the end

of the sunken towns, of the flood in which the horses

and people were drowned.

THOMAS BERNHARD (1931-1989)

from "In Hora Mortis / Under the Iron of the Moon", 

translated by James Reidel, 

Princeton University Press, 2006