ARTHUR RIMBAUD
ΖΩΕΣ
I
Ω Τεράστιες λεωφόροι του αγίου τόπου, ταράτσες του ναού! Τι τον κάνανε τον βραχμάνο που μας εξήγησε τις Παροιμίες; Από τον καιρό εκείνο, από κει κάτω, βλέπω ακόμα και τις γριές! Θυμούμαι τις ώρες από ασήμι και ήλιο προς τα ποτάμια, με το χέρι της εξοχής πάνω στον ώμο μου, και τα χάδια μας όρθια στις πιπεράτες πεδιάδες. - Μιά πτήση από άλικα περιστέρια βροντά γύρω από τη σκέψη μου. - Εξόριστος εδώ, είχα μιά σκηνή όπου να παίζω τα δραματικά αριστουργήματα όλων των λογοτεχνιών. Θα σας έδειχνα τα ανήκουστα πλούτη. Παρατηρώ την ιστορία των θησαυρών που βρήκατε. Βλέπω τη συνέχεια! Η σοφία μου είναι τόσο περιφρονημένη όσο και το χάος. Τι είναι το μηδέν μου, δίπλα στη νάρκωση που σας περιμένει;
ΙΙ
Είμαι ένας εφευρέτης που άξιζα πολύ διαφορετική τύχη απ' όλους αυτούς που προηγήθηκαν΄ ακόμα ένας μουσικός, που βρήκα κάτι όπως το κλειδί του έρωτα. Τώρα, ευπατρίδης μιάς τραχιάς πεδιάδας με λιτό ουρανό, προσπαθώ να συγκινηθώ με την ανάμνηση της ζητιάνας παιδικής ηλικίας, της μαθητείας ή ενός ερχομού με ξυλοπάπουτσα, της πολεμικής, των πέντε ή έξι χηρειών, και μερικών γάμων όπου το γερό μου μυαλό με εμπόδισε ν' ανεβώ στο διαπασών των συμμαθητών. Δε νοσταλγώ το παλιό μου μερίδιο απο θε'ι'κή χαρά : ο φειδωλός αέρας αυτής της τραχιάς πεδιάδας τροφοδοτεί πολύ δραστήρια το βάναυσο μου σκεπτικισμό. Αλλά καθώς ο σκεπτικισμός αυτός δεν μπορεί εφεξής να κινητοποιηθεί, και αφού εξάλλου είμαι αφιερωμένος σε μιά καινούρια συγκίνηση, περιμένω να γίνω ένας τρελός πολύ μοχθηρός!
III
Σε μιά σοφίτα όπου κλείστηκα δώδεκα χρονώ γνώρισα τον κόσμο, λάμπρυνα την ανθρώπινη κωμωδία. Σ' ένα κελάρι έμαθα ιστορία. Σε κάποια νυχτερινή γιορτή σε μια πολιτεία του Βορρά αντάμωσα όλες τις γυναίκες των παλιών ζωγράφων. Σε μια παλιά στοά στο Παρίσι μού δίδαξαν τις κλασικές επιστήμες. Σε μιά μεγαλοπρεπή κατοικία κυκλωμένη από την Ανατολή ολάκερη εκπλήρωσα το απέραντο έργο μου και πέρασα τη λαμπρή μου αποστρατεία. Ανάμιξα το αίμα μου. Το χρέος μου μού το ανάθεσαν. Δεν πρέπει ούτε πιά να σκεφτόμαστε αυτό. Στην πραγματικότητα είμαι πέρα από τον τάφο και δεν έχω κέρδη.
ARTHUR RIMBAUD, απο τις ''ΕΚΛΑΜΨΕΙΣ'', μτφρ. Αλέξη Ασλάνογλου