lundi 15 décembre 2008

ΜΕ ΤΟ ΘΗΡΙΟ


ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ

Ανέκαθεν ήμουν περίεργος΄ και δύσπιστος. Μιά μέρα, εκεί που περιδιάβαζα το στήθος σου ανέμελα σφυρίζοντας στη ρεματιά, ανάμεσα απο ισκιερά πλατάνια, βατόμουρα, κρανιές και διάφανα ρυάκια, βλέπω μιάν άσπρη πλάκα τετράγωνη, ωσάν ταφόπετρα ή θύρα μυστικής καταπακτής. Τί είναι πάλι αυτό; ρώτησα τότε, και σε κοίταξα εντατικά στα μάτια, σάμπως για να συλλάβω εκεί άδολη την απάντησή σου, προτού προλάβει η λογική και με τις αλχημείες της την αλλοιώσει. Μου χαμογέλασες αχνά και, μία μία τονίζοντας τις λέξεις, εδώ είναι το υπόγειό μου, είπες, η σκοτεινή μου κρύπτη, η υγρή σπηλιά. Τις νύχτες, σηκώνω κρυφά την πέτρα, τρυπώνω στα σκοτεινά, και λίγο λίγο προσπαθώ, ψηλαφώντας τους τοίχους, να συλλάβω το σχήμα και το μέγεθός της. Απόκρημνο μέρος, όλο βράχια μυτερά, σταλαχτίτες και σταλαγμίτες, και στην καρδιά του σκοταδιού - είναι λίγος καιρός που τ' ανακάλυψα κι εγώ - με μάτια που τρυπάνε την καρδιά του σκοταδιού, ασάλευτο, ημερωμένο το θηρίο.

Θέλω να μπώ κι εγώ, θέλω να ιδώ, κραύγασα τότε, και στην πέτρα ορμώντας σαν τρελός, παρά τις επανειλημμένες, εντωμεταξύ, προειδοποιήσεις σου, ότι το εγχείρημα είναι φοβερά επικίνδυνο, τα μονοπάτια μέσα γλιστερά κι οι βράχοι όλο παγίδες, την ανασήκωσα με κόπο, μπήκα μέσα, προχώρησα ψηλαφώντας - πόσο, δεν ξέρω να πω - , και ιδού 'μαι τώρα, πάντα περίεργος δυστυχώς και δύσπιστος, με φαγωμένες απο το θηρίο, προτού προλάβει και με καταπιεί ολόκληρον, τις σάρκες απ' το στήθος και το πρόσωπό μου.


ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ (1937-1994)
Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ(1956-1993), εκδ. Καπάνι, 2007


lundi 8 décembre 2008

IN ABANDON ΚΑΙ ΑΝΕΜΕΛΑ



KENNETH KOCH

THE BRICKS

The bricks in the wall
Sang this song:
"We shall not fail
The whole day long
But white and small
Lie in abandon."

Then the fair maid
Passed with her love
And she to him said,
"There are stars above
Where they have been laid
Let us lie in abandon."

Then the wolf came
With his teeth in abandon
And the lion came
With his teeth in abandon
And they ravaged and he came
To the white stone

And he kissed the field's grass
And he lay in abandon.
"I forget if she was
Or he was the stone
Or if it was the animals,''
And, "Everything comes soon."

_________________


ΤΑ ΤΟΥΒΛΑ

Τα τούβλα κάποιου τοίχου
τραγουδούσαν το εξής τραγούδι:
"Δεν θα πέσουμε
καθόλου σήμερα
παρά άσπρα και μικρά
θα πλαγιάζουμε ανέμελα."

Μετά πέρασε η ωραία νέα
με τον αγαπημένο της
και του είπε τότε:
"Ψηλά εκεί υπάρχουν άστρα
στη θέση που τα τοποθέτησαν.
Ας πλαγιάσουμε ανέμελα."

Μετά ήρθε ο λύκος
με τα ανέμελα δόντια του
και μετά το λιοντάρι
με τα ανέμελα δόντια του,
και τα ρήμαξαν όλα και τότε πήγε εκείνος
στην άσπρη πέτρα

και φίλησε το χορτάρι του αγρού
και πλάγιασε ανέμελα.
"Δεν θυμάμαι αν η πέτρα
ήταν αυτή ή αυτός
ή τα ζώα,"
και, "Τα πάντα θα συμβούν σύντομα."


KENNETH KOCH (1925-2002)
Μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου
Απο το βιβλίο ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ, εκδ. Υπερίων, 1997



lundi 1 décembre 2008

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΑΙΩΝΑΣ






ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΡΑΜΟΣ

ΟΤΣΙ ΤΣΙΟΡΝΙΓΙΑ (ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ)

- Απόσπασμα -

----------------------------

«Έφτασα στη Βαρκελώνη με καράβι απο τη Μασσαλία. Ήταν μια μέρα με πολύ ήλιο. Συναντήθηκα με άλλους συντρόφους απο τις Διεθνείς Ταξιαρχίες στο ξενοδοχείο ‘‘Όριεντ’’, στη Ράμπλα ντε λος Φιόρες. Εκείνη τη μέρα είχε μαθευτεί ο θάνατος του Ντουρούτι. Πήγε να πηδήξει απο ένα φορτηγό, παραπάτησε, το ναρανχέρο εκπυρσοκρότησε και η σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι. Οι αναρχικοί λέγανε πως τον σκοτώσαμε εμείς, άλλοι τα ’ριχναν στους φασίστες. Στο σαλόνι του ξενοδοχείου ήτανε κόσμος, όλοι οπλισμένοι και με κόκκινα μαντίλια στον λαιμό. Είχαμε έρθει απο την Αγγλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γιουγκοσλαβία. Μιλάγαμε κι ήταν ο Πύργος της Βαβέλ, συνεννοούμαστε με τα χέρια και τα μάτια, λέγαμε ‘‘No passaran!’’ και μας έφτανε. Ανέβηκα στο δωμάτιο, που το μοιραζόμαστε με άλλους πέντε, δύο ήτανε γυναίκες. Δεν βγάλαμε ούτε τα παλτά μας, από ντροπή για τις γυναίκες. Συστηθήκαμε ο ένας στον άλλον, με ό,τι είχαμε διαλέξει για ονόματα - περισσότεροι ήτανε οι Βλαδίμηροι και μετά έρχονταν οι Στάλιν. Τη μια γυναίκα τη λέγανε Ρόζα, αλλά δεν θυμάμαι το όνομα της άλλης. Αυτή που το όνομά της δεν θυμάμαι ήταν που μου πήρε την ψυχή. Έπεσα να κοιμηθώ και, παρά την κούραση, δεν είχα ύπνο. Οι άλλοι ροχάλιζαν, κέρδιζαν δυνάμεις, γιατί το πρωί θα φεύγαμε για την Ανδαλουσία. Εγώ σηκώθηκα, κατέβηκα να περπατήσω, να κουραστώ. Πίσω μου σηκώθηκε και μ΄ακολούθησε αυτή. Έστριψα απο τη Ράμπλα ντε λος Φιόρες, βρέθηκα στην Πιάτσα Ρεάλ. Ήτανε πολλοί οι ξενύχτηδες που, σαν κι εμένα, κάτι τους έτρωγε. Σχεδόν όλοι πίνανε κάβα. Πήρα ένα μπουκάλι κάβα, κάθησα στο παγκάκι, ήρθε η και η γυναίκα και στριμώχτηκε δίπλα μου. Σηκώναμε το δέκατο ποτήρι κάβα όταν με είπε ‘‘καμαράδ’’, ‘‘καμαράδα’’ την είπα κι εγώ κι αυτά ήταν τα ονόματά μας. Έβγαλε έναν χάρτη, σημείωσε τη διαδρομή, μέχρι τη Λέιντα. Μου έδειξε στον χάρτη τα χωριά που θα περνούσα, ‘‘Κάθε τόπος και το αίμα του, πολλοί οι νεκροί’’, είπε. Δίπλα μας τραγουδούσανε το ‘‘Άι Καρμέλα’’, ‘‘ούνα νότσε ρίο πασό, παραπάμ, παραπάμ, παραπάμ’’, το μουρμούριζε κι αυτή. Τέλειωσε το τραγούδι και δεν θυμάμαι αν με ρώτησε κι αν απάντησα. ‘‘Γιατί πολεμάμε;’’ ‘‘Για να περάσουμε το ποτάμι’’. Χωρίσαμε εκεί. Δεν την ξανάδα. Πολέμησα έναν χρόνο, έφτασα μέχρι τη Σαραγκόσα. Ρίο πασό, άι καπίτο; Γνώρισα γυναίκες, δεν τις θυμάμαι, όλες ίδιες είναι μέσα μου. Μόνο αυτή είναι ξεχωριστή και κάπως έτσι είναι ο έρωτας. Την έχω, εικόνα, μπροστά μου, αλλά να την περιγράψω δεν μπορώ. Μετά παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, προσπάθησα να την ξεριζώσω απο την καρδιά μου - αγκάθι μού στέκεται. Στον εμφύλιο της Ισπανίας χάθηκε ο αιώνας », τέλειωσε την ιστορία του ο γέρος, και το είπε με τη λύπη των οπαδών της Γιουβέντους όταν χάνει η ομάδα τους.

-----------------------------


ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΡΑΜΟΣ
Απο το μυθιστόρημα ΟΤΣΙ ΤΣΙΟΡΝΙΓΙΑ (ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ), εκδ. Καστανιώτη, 1999