ΤΑΚΗΣ ΠΑΥΛΟΣΤΑΘΗΣ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΤΙΟΥ
Οι άγνωστοι δεν κοιτάζουν αγνώστους στο δρόμο
αν τους κοιτάξουν άγνωστοι τότε ίσως κοιτάζουν
τους άγνωστους που τους κοίταξαν
άγνωστοι κοίταξαν αγνώστους που δεν τους κοίταζαν
που ίσως τους κοιτάξουν, ίσως ενοχλημένοι.
Δεν κοιτάνε αγνώστους οι άγνωστοι
αλλά άγνωστοι κοιτάνε αγνώστους
και τους κοιτάζουν άγνωστοι στο δρόμο
ενώ απ' τους γνωστούς ή φίλους
λίγο ακόμη και πολύ φίλους του άλλοτε
ή χθες μόλις,
λίγους πολλές χιλιάδες εκατομμύρια φορές
λιγότερους απ' τους αγνώστους
άλλους κάμποσους πολλούς
βιάζοντας τα βήματα τα βλέμματά τους
κάνουνε πρώτοι πως δεν τους βλέπουνε αυτοί
κι άλλοι απ' τους ελάχιστους
κάμποσοι πολλοί
κάνουν εκείνοι πως δε βλέπουνε αυτούς
που τότε αισθάνονται εγκαίρως ευεργετημένοι
την οχληρή φροντίδα νά' χουνε γλυτώσει
πρώτοι πάλι αυτοί να έκαναν πως δεν τους είδαν
πως ούτε πρόκειται πλέον να τους δούνε
πως ούτε εκείνοι δυνατότητα καμία υπήρξε αυτούς να δούνε
πως είναι μάλιστα όλοι τυφλοί
καθώς σαν αυτοί ή εκείνοι περπατάμε στο δρόμο
με τα μάτια κατ' ανάγκην ανοιχτά ακόμη
και το φως πέφτει πάντα ανάμεσά μας
πάμπλουτο και καρτερικό.
ΤΑΚΗΣ ΠΑΥΛΟΣΤΑΘΗΣ (1946-1999)
Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ & ΠΕΖΑ 1964-1999, εκδ. Νεφέλη, 2006
2 commentaires:
Το γεγονός ότι το σώμα μου ταυτόχρονα ορά και οράται συνιστά ένα αίνιγμα. Αυτό το οποίο κοιτάζει όλα τα πράγματα, μπορεί επίσης να κοιτάζει και τον εαυτό του και να αναγνωρίζει σ’αυτό που βλέπει την «άλλη όψη» της ορώσας δύναμής του. Βλέποντας βλέπει τον ίδιο τον ευατό του, αγγίζοντας αγγίζει τον ίδιο τον ευατό του. Είναι ορατό και αισθητό για τον ίδιο τον ευατό του. Είναι ένα εγώ, όχι όμως λόγω διαφάνειας, όπως η σκέψη, η οποία δεν μπορεί να σκεφτεί οτιδήποτε παρά μόνον αφομοιώνοντάς το, συγκροτώντας το και μεταμορφώνοντάς το σε σκέψη. Είναι ένα εγώ το οποίο προκύπτει μέσα από τη σύγχυση, το ναρκισσισμό, το συμφυές εκείνου ο οποίος βλέπει μ’αυτό που βλέπει, εκείνου ο οποίος αγγίζει μ’αυτό που αγγίζει, του αισθανόμενου με το αισθητό- ένα εγώ λοιπόν το οποίο εμπεριέχεται μέσα στα πράγματα, το οποίο έχει μια καλή και μια ανάποδη όψη, ένα παρελθόν και ένα μέλλον.....
Από το βιβλίο "Το μάτι και το πνεύμα" του Μωρίς Μερλώ - Ποντύ
@ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ
Πάντα ευπρόσδεκτοι οι ακροβατισμοί των φαινομενολόγων, αν και ο εν λόγω, ολίγον τι μαρξίζων, πήγε να τα βάλει κάποτε - διατεταγμένη υπηρεσία; - με το θωρηκτό Άρθουρ Κέστλερ και έσπασε κυριολεκτικά τα μούτρα του. Ωστόσο είναι αναμφισβήτητο: το σώμα ορά και οράται ταυτόχρονα, γεγονός που όντως συνιστά αίνιγμα...
Bonjour!
Enregistrer un commentaire