lundi 1 décembre 2008

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΑΙΩΝΑΣ






ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΡΑΜΟΣ

ΟΤΣΙ ΤΣΙΟΡΝΙΓΙΑ (ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ)

- Απόσπασμα -

----------------------------

«Έφτασα στη Βαρκελώνη με καράβι απο τη Μασσαλία. Ήταν μια μέρα με πολύ ήλιο. Συναντήθηκα με άλλους συντρόφους απο τις Διεθνείς Ταξιαρχίες στο ξενοδοχείο ‘‘Όριεντ’’, στη Ράμπλα ντε λος Φιόρες. Εκείνη τη μέρα είχε μαθευτεί ο θάνατος του Ντουρούτι. Πήγε να πηδήξει απο ένα φορτηγό, παραπάτησε, το ναρανχέρο εκπυρσοκρότησε και η σφαίρα τον βρήκε στο κεφάλι. Οι αναρχικοί λέγανε πως τον σκοτώσαμε εμείς, άλλοι τα ’ριχναν στους φασίστες. Στο σαλόνι του ξενοδοχείου ήτανε κόσμος, όλοι οπλισμένοι και με κόκκινα μαντίλια στον λαιμό. Είχαμε έρθει απο την Αγγλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γιουγκοσλαβία. Μιλάγαμε κι ήταν ο Πύργος της Βαβέλ, συνεννοούμαστε με τα χέρια και τα μάτια, λέγαμε ‘‘No passaran!’’ και μας έφτανε. Ανέβηκα στο δωμάτιο, που το μοιραζόμαστε με άλλους πέντε, δύο ήτανε γυναίκες. Δεν βγάλαμε ούτε τα παλτά μας, από ντροπή για τις γυναίκες. Συστηθήκαμε ο ένας στον άλλον, με ό,τι είχαμε διαλέξει για ονόματα - περισσότεροι ήτανε οι Βλαδίμηροι και μετά έρχονταν οι Στάλιν. Τη μια γυναίκα τη λέγανε Ρόζα, αλλά δεν θυμάμαι το όνομα της άλλης. Αυτή που το όνομά της δεν θυμάμαι ήταν που μου πήρε την ψυχή. Έπεσα να κοιμηθώ και, παρά την κούραση, δεν είχα ύπνο. Οι άλλοι ροχάλιζαν, κέρδιζαν δυνάμεις, γιατί το πρωί θα φεύγαμε για την Ανδαλουσία. Εγώ σηκώθηκα, κατέβηκα να περπατήσω, να κουραστώ. Πίσω μου σηκώθηκε και μ΄ακολούθησε αυτή. Έστριψα απο τη Ράμπλα ντε λος Φιόρες, βρέθηκα στην Πιάτσα Ρεάλ. Ήτανε πολλοί οι ξενύχτηδες που, σαν κι εμένα, κάτι τους έτρωγε. Σχεδόν όλοι πίνανε κάβα. Πήρα ένα μπουκάλι κάβα, κάθησα στο παγκάκι, ήρθε η και η γυναίκα και στριμώχτηκε δίπλα μου. Σηκώναμε το δέκατο ποτήρι κάβα όταν με είπε ‘‘καμαράδ’’, ‘‘καμαράδα’’ την είπα κι εγώ κι αυτά ήταν τα ονόματά μας. Έβγαλε έναν χάρτη, σημείωσε τη διαδρομή, μέχρι τη Λέιντα. Μου έδειξε στον χάρτη τα χωριά που θα περνούσα, ‘‘Κάθε τόπος και το αίμα του, πολλοί οι νεκροί’’, είπε. Δίπλα μας τραγουδούσανε το ‘‘Άι Καρμέλα’’, ‘‘ούνα νότσε ρίο πασό, παραπάμ, παραπάμ, παραπάμ’’, το μουρμούριζε κι αυτή. Τέλειωσε το τραγούδι και δεν θυμάμαι αν με ρώτησε κι αν απάντησα. ‘‘Γιατί πολεμάμε;’’ ‘‘Για να περάσουμε το ποτάμι’’. Χωρίσαμε εκεί. Δεν την ξανάδα. Πολέμησα έναν χρόνο, έφτασα μέχρι τη Σαραγκόσα. Ρίο πασό, άι καπίτο; Γνώρισα γυναίκες, δεν τις θυμάμαι, όλες ίδιες είναι μέσα μου. Μόνο αυτή είναι ξεχωριστή και κάπως έτσι είναι ο έρωτας. Την έχω, εικόνα, μπροστά μου, αλλά να την περιγράψω δεν μπορώ. Μετά παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, προσπάθησα να την ξεριζώσω απο την καρδιά μου - αγκάθι μού στέκεται. Στον εμφύλιο της Ισπανίας χάθηκε ο αιώνας », τέλειωσε την ιστορία του ο γέρος, και το είπε με τη λύπη των οπαδών της Γιουβέντους όταν χάνει η ομάδα τους.

-----------------------------


ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΡΑΜΟΣ
Απο το μυθιστόρημα ΟΤΣΙ ΤΣΙΟΡΝΙΓΙΑ (ΜΑΥΡΑ ΜΑΤΙΑ), εκδ. Καστανιώτη, 1999




2 commentaires:

melen a dit…

Η Λέονορ Ντοτ έβγαλε μια καρέκλα στη βεράντα κι έμεινε εκεί καθισμένη για πολλή ώρα, με τα χέρια στους μηρούς και το βλέμμα χαμένο στο περιορισμένο τοπίο του νησιού. Οι αναμνήσεις την κατέκλυζαν σαν ρεφρέν από λυπητερά τραγούδια, εκείνη όμως προσπαθούσε να προσαρμοστεί στη νέα της κατάσταση. Ακόμη και στις χειρότερες συνθήκες, πάντα το είχε κατορθώσει. Η Λέονορ Ντοτ συλλογιζόταν ότι όλοι οι Ισπανοί, εκείνοι που με το τέλος του πολέμου θα ξανασυναντιόνταν στις πολυτάραχες γωνιές της εξορίας, οι εκατοντάδες χιλιάδες κρατούμενοι που προσδοκούσαν μια αβέβαιη και απάνθρωπη συγγνώμη, ακόμη και όσοι ευνοήθηκαν από το καινούργιο καθεστώς και προσπαθούσαν, έστω και μόνο για να επιστρέψουν σε μια κανονική ζωή, να γυαλίσουν τα φτηνά μπιχλιμπίδια της αθλιότητας, όλοι οι επιζήσαντες του εμφυλίου πολέμου, εντέλει, αργά ή γρήγορα θα κατέληγαν να κάνουν το ίδιο: να καθίσουν σε μια γωνιά να ξαποστάσουν λίγο και να αφήσουν το χρόνο να κυλήσει.

Pedro Zarraluki,
Απόσπασμα από το Συμφωνία σιωπής
Εκδ. Μεταίχμιο

..και μια ταινία, το Land and freedom του Κen Loach, που κατορθώνει,νομίζω,να στήσει μια πολύ καλή αναπαράσταση της εποχής πριν χαθεί ο αιώνας

Καλησπέρα σας!

LOCUS SOLUS a dit…

@ melen
Απο ταινίες ας μην ξεχνάμε το αξεπέραστο ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ του Φρεντερίκ Ροσίφ.
Σας ευχαριστώ για την ταχύτατη ανταπόκριση. Ζητώ συγγνώμη για τη δική μου καθυστέρηση.
Mes respects!