ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΠΑΝΟΥ
ΛΕΚΤΟΡΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
Ένας νεαρός λέκτορας φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Μελβούρνης αποφασίζει να πετάξει με ένα ανεμόπτερο για να διαπιστώσει ιδίοις σώμασιν αν μία υψηλή φιλοσοφική σκέψη μπορεί να γίνεται αντιληπτή, και πώς, απο το υλικό σώμα. Ο καιρός είναι κατάλληλος, ο άνεμος βοηθάει, υπάρχει καθαρότητα στην ατμόσφαιρα και ο λέκτορας κατηφορίζει τον υψηλό λόφο τρέχοντας προς την απότομη όχθη με το κίτρινο ανεμόπτερο σαν προϊστορικό έντομο. Και επιτέλους πετάει στον καθαρό ουρανό πάνω απο το τεράστιο δημόσιο πάρκο της πόλης. Αποφασίζει τότε να δοκιμάσει έναν περίπλοκο φιλοσοφικό συλλογισμό, ώστε, σαν πειραματόζωο, να ζήσει στο σώμα του τους κραδασμούς της υψιπετούς του σκέψης. Τότε είναι που λίγο υψηλότερά του βλέπει τον φιλόσοφο Αριστοτέλη να συζητά σε έντονο ύφος με τον Πλάτωνα, τόσο καθαρά που αποφασίζει να τους παρακαλέσει να τον δεχθούν για λίγο. Κινεί με ελαφριά δύναμη τα μεγάλα φτερά του μηχανήματος και ανηφορίζει προς τους δύο άνδρες, όταν, έκπληκτος, ανακαλύπτει ότι ο Αριστοτέλης του γνέφει με καλοσύνη να πάει προς αυτόν. Αλλά το ζεύγος των φιλοσόφων απομακρύνεται προς τα πάνω υποχρεώνοντας τον λέκτορα να ανηφορίσει κι άλλο. Κινούμενος με μεγαλύτερο πείσμα, εισχωρεί αιφνιδίως σε ένα ψυχρότατο στρώμα αέρος, χάνεται στο παγωμένο νέφος, απολλύει την ισορροπία του και βυθίζεται έκπληκτος στην κεντρική πλατεία, επάνω στο άγαλμα του εξερευνητού Άμουδσεν τελειώνοντας το ταξίδι προς τη φιλοσοφία και τη ζωή αποτόμως. Εάν εκείνη τη στιγμή κανείς μπορούσε να διακρίνει ανάμεσα στα νέφη θα έβλεπε τους δύο πατέρες της φιλοσοφίας γελώντας να ατενίζουν προς τα κάτω ενώ συγχρόνως έναν υπέργηρο Ασιάτη ταοϊστή να σημειώνει σε μαυροπίνακα ένα σημάδι υπέρ του Αριστοτέλους, δηλώνοντας ότι επαξίως εκέρδισε το σημερινό στοίχημα.
ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΠΑΝΟΥ
Απο το ΑΙΦΝΙΔΙΩΣ... ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, εκδ. ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ,2000
10 commentaires:
Ωραίο! Καλησπέρα σας!
Ένα στοίχημα έχει χάσει όλο κι όλο ο Αρίστος! Αυτό με τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία.
@ γιωργος κεντρωτης
Μπα, στην ουσία ο άλλος κερδίζει...
@ locus solus: Ξέρεις, ότι (ως συγγραφέα - εννοείται) συμπαθώ τον άλλον. Δεν κερδίζει, όμως.
@ γιωργος κεντρωτης
Μερικές φορές πάντως αναρωτιέμαι τι διάολο να σκέφτεται ο υπέργηρος ταο'ι'στής...
@ locus solus: Ιδέαν δεν έχω, καθότι από ταό και τα συναφή δεν "κατέω πράμα" πού 'λεγε κι ο Πατούχας.
Τί να σκέφτεται ρε παιδιά; Τίποτα! Τά'χει σκεφτεί όλα και παίζει! Οκ, πλάκα κάνω, μια που τόσον καιρό που σας διαβάζω - και σας έχω λατρέψει από την πρώτη στιγμή - ήθελα να δω κομματάκι χιούμορ εδώ μέσα. Τα σέβη μου...
@ lapsus memoriae
Μας αδικείτε.Τόσο πολύ,λέτε, μας λείπει το χιούμορ; Σας ευχαριστούμε,βεβαίως, που μας διαβάζετε! Καλοδεχούμενες οι απόψεις και οι κρίσεις σας.
Δεν είπα ότι σας λείπει το χιούμορ αγαπητέ μοναχικέ locus! Το διέκρινα και μου ευφραίνει την καρδίαν... Αλλά μαύρισε η ψυχή μου με τον άμοιρο τον λέκτορα και, δεν το κρύβω, αυτό το αριστοτελικό γέλιο με εκνεύρισε. Ε, πώς να το κάνουμε, δεν είμαστε όλοι Αριστο-τέλειοι! Μας αξίζει να πεθαίνουμε γι'αυτό; Ευχαριστώ για την όμορφη υποδοχή.
@ lapsus memoriae
Τελικά ο λέκτορας εγείρει και συμπάθεια απ’ ό,τι βλέπω. Ειλικρινά, όταν επέλεγα το κείμενο δεν πίστευα ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Συνεχίστε να μας επισκέπτεστε.
Enregistrer un commentaire