ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ
Ο ΕΡΑΣΤΗΣ
Ποιός άσχετος φαρμακοτρίφτης, ποιός νεκροζώντανος
χλαμυδάκιας, ποιός τζουτζές του Πλάτωνα έγραψε πρώτος
πως άμα σβήσει το φως, όλες οι γυναίκες είναι ίδιες!
Απερίγραπτοι κορτάκηδες τον ακολούθησαν. Μασώντας
τη γαλήνη και φτύνοντας τα δόντια τους ανάμεσα στους
αιώνες, έστρωναν το παπιγιόν και σώβρακο με λουλουδάκια
φορώντας έπνιγαν τις γυναίκες στην ερημιά ενός κρεβατιού
βιβλιογραφικά στηριγμένοι στη ρήση του προγόνου τους
του μύωπα, του αμβλύωπα, του αστιγματικού, του στραβάδη!
Συμφωνώ πως ο απρόσεχτος παρατηρητής θαμπωμένης γυναίκας
που ξαπλώνει μαζί του γυμνή στο φως των πυγολαμπίδων
Ο ΕΡΑΣΤΗΣ
Ποιός άσχετος φαρμακοτρίφτης, ποιός νεκροζώντανος
χλαμυδάκιας, ποιός τζουτζές του Πλάτωνα έγραψε πρώτος
πως άμα σβήσει το φως, όλες οι γυναίκες είναι ίδιες!
Απερίγραπτοι κορτάκηδες τον ακολούθησαν. Μασώντας
τη γαλήνη και φτύνοντας τα δόντια τους ανάμεσα στους
αιώνες, έστρωναν το παπιγιόν και σώβρακο με λουλουδάκια
φορώντας έπνιγαν τις γυναίκες στην ερημιά ενός κρεβατιού
βιβλιογραφικά στηριγμένοι στη ρήση του προγόνου τους
του μύωπα, του αμβλύωπα, του αστιγματικού, του στραβάδη!
Συμφωνώ πως ο απρόσεχτος παρατηρητής θαμπωμένης γυναίκας
που ξαπλώνει μαζί του γυμνή στο φως των πυγολαμπίδων
με τα ρούχα της σκοτεινά ζώα παντού στο δωμάτιο μπορεί
ζαλισμένος απο τα λικέρ και τις χαβάγιες του κήπου
να μη ξεχωρίζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθώς εκείνη
κοιτάζει αόριστα επάνω αριστερά με μισάνοιχτο στόμα
τα χείλια σε σιγηλή χαλάρωση και με ώμους στιλπνούς
ανασαίνοντας βαθιά. Το λίγο φως κάνει τη σάρκα γκρίζα
ενώ τα σεντόνια όντως όλα μοιάζουν μεταξύ τους στις πτυχές.
Αλλ' ως εδώ! Ποιός παράφρων θα μπορούσε να αγνοήσει
τις διαφορές στο χνούδι των χειλιών που ξάνθηνε το οξυζενέ
στα μικρά δάχτυλα των ποδιών που λύγισαν απ' τις γόβες
Και τί να ειπώ για το μέγεθος των βυζιών, το μήκος του λαιμού
που δημιουργούν ολότελα διαφορετικήν εντύπωση στα φιλιά,
τί να ομολογήσω για τον βραχνό ζουμερό τους εγκέφαλο
και την πάντοτε διαφορετική μουσική και τις πάντα δύσκολες
συνθήκες της επαφής και τέλος για τον σίγουρα καλύτερο
παλιό εραστή που τους ματώνει τη μιλιά λυχνίζοντας το σώμα
ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ
Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ, εκδ. Ιστός, 2001
8 commentaires:
Ο κύριος Θεοδωρίδης είχε δίκαιο. Ακόμα κι εγώ διεπίστωσα ότι δεν είναι ίδιες. Η παροιμία λέει "σβησθείσης λυχνίας...", δηλαδή όταν δεν μεσολαβεί η όραση όλες οι γυναίκες είναι ίδιες... Τι πλάνη! Στην αφή, στην οσμή και κυρίως στη γεύση, οι γυναίκες απέχουν παρασάγγας η μία από την άλλην.
Να είστε καλά και να μας ομορφαίνετε τις μέρες με το blog σας.
Ούτε οι γυναίκες είναι ίδιες αλλά ούτε κι οι καρδιές κατά τον Πυθαγόρα
Μουσική Γ. Κατσαρός
Ερμηνεία: Λ. Μυτιληναίος
Φίλε δεν έχουμε την ίδια την καρδιά
Κι ας προδοθήκαμε παράφορα κι οι δύο
Εμένα φεύγοντας με πλήγωσε βαριά
Κι εσύ δε νιώθεις ούτε ζέστη ούτε κρύο
Δεν είναι φίλε όλες ίδιες οι καρδιές
Κι ας έχουν ίδιο τον παλμό όταν χτυπάνε
Άλλες ξεχνούν μόλις περάσουν δυο βραδιές
Κι άλλες αιώνια πονούν και αγαπάνε
Φίλε δεν έχουμε την ίδια την ψυχή
Κι ας είναι ίδια η πικρή μας ιστορία
Εγώ για κείνη θα πονώ κάθε στιγμή
Κι εσύ γυρεύεις να της βρεις μια τιμωρία
Διαφωνεί βέβαια ο Μέγας Ζαγοραίος
Όλες είσαστε ίδιες
στο μυαλό στην καρδιά στις συνήθειες
μα καμιά σας καμιά σας δεν μοιάζει
με κείνη τη φανταστική
@ Σε όλους
Εκείνοι οι φορούντες ''παπιγιόν και σώβρακα με λουλουδάκια'' φοβεροί, έτσι;
Η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ!
Χαρίζουμε δύο ποιήματα σε όσους διακρίνουν solerter στο σκοτάδι τα -διαφορετικά- loca...
ANDRÉ BRETON
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΝΩΣΗ
Η γυναίκα μου με μαλλιά φωτιάς από ξύλα / Η γυναίκα μου με σκέψεις αστραπών της ζέστης / Με μέση κλεψύδρας / Η γυναίκα μου με μέση βίδρας ανάμεσα στα δόντια της τίγρης / Η γυναίκα μου με στόμα κονκάρδας καί ανθοδέσμης άστρων / μικρότερου μεγέθους / Με δόντια αποτυπώματα άσπρου ποντικού πάνω στην άσπρη γη / Με γλώσσα κεχριμπαριού καί γυαλιού τριμμένου/ Με γλώσσα μαχαιρωμένου αντίδωρου/ Με γλώσσα κούκλας που ανοιγοκλείνει τά μάτια της / Με γλώσσα πέτρας απίστευτης / Η γυναίκα μου με ματόκλαδα όρθιες γραμμούλες παιδικής γραφής / Με φρύδια περίγυρου φωλιάς χελιδονιού /Η γυναίκα μου με κροτάφους σχιστόλιθου στέγης θερμοκηπίου /Κι άχνας στα παράθυρα / Η γυναίκα μου με ώμους σαμπάνιας / Και κρήνης με κεφάλια δελφινιών κάτω από τόν πάγο / Η γυναίκα μου με καρπούς χεριών από σπίρτα / Η γυναίκα μου με δάχτυλα τύχης καί καρδιάς άσου κούπα /Με δάχτυλα θερισμένου σταχυού / Η γυναίκα μου με μασχάλες τριχώματος του κουναβιού και καρπών οξιάς / Της νύχτας του Αϊ-Γιαννιού / Της αγριομυρτιάς και φωλιάς σκαλαριών / Με μπράτσα του αφρού της θάλασσας καί του υδροφράγματος / Καί μείγματος σταριού καί μύλου/ Η γυναίκα μου με γάμπες βεγγαλικού/ Με κινήσεις ωρολογιακές κι απελπισίας / Η γυναίκα μου με γάμπες από μεδούλι της ακτέας / Η γυναίκα μου με πόδια αρχικά ονομάτων / Με πόδια εσμού κλειδιών με πόδια καλφάδων πού πίνουν / Η γυναίκα μου με λαιμό μαργαριταριού αλεσμένου κριθαριού / Η γυναίκα μου με λαιμό χρυσής κοιλάδας / Καί συναντήσεων μέσα στην ίδια την κοίτη του χειμάρρου / Με στήθια της νύχτας / Η γυναίκα μου με στήθια θαλασσινής φωλιάς του τυφλοπόντικα / Η γυναίκα μου με στήθια χοάνης για ρουμπίνια / Με στήθια φάσματος του ρόδου κάτω απ’ τη δροσιά / Η γυναίκα μου με κοιλιά βεντάλιας των ημερών όταν ξεδιπλώνεται / Με κοιλιά γιγάντιο νύχι γαμψό / Η γυναίκα μου με ράχη πουλιού πού φεύγει κατακόρυφα / Με πλάτη υδράργυρου / Με πλάτη φωτός / Με σβέρκο πέτρας στρογγυλεμένης καί κιμωλίας βρεμένης / Καί πεσίματος του ποτηριού όπου μόλις ήπιαμε / Η γυναίκα μου με γοφούς μικρού πλοίου / Με γοφούς πολυέλαιου καί με φτερά σαΐτας / Καί με μίσχους φτερών άσπρου παγονιού / Καί ζυγαριάς ανευαίσθητης /Η γυναίκα μου με γλουτούς από αμμόπετρα κι αμίαντο / Η γυναίκα μου με γλουτούς ράχης του κύκνου / Η γυναίκα μου με γλουτούς της άνοιξης / Με αιδοίο γλαδιόλας / Η γυναίκα μου με αιδοίο φλέβας χρυσού κι ορνιθορύγχου / Η γυναίκα μου με αιδοίο φύκια καί καραμέλες του παλιού καιρού / Η γυναίκα μου με αιδοίο καθρέφτη / Η γυναίκα μου με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα / Με μάτια μενεξεδιάς πανοπλίας καί μαγνητισμένης βελόνας / Η γυναίκα μου με μάτια σαβάνας / Η γυναίκα μου με μάτια νερού για να πίνεις στη φυλακή / Η γυναίκα μου με μάτια του ξύλου πάντα κάτω από τον πέλεκυ / Με μάτια στο ύψος του νερού στο ύψος του αέρα της γης και της φωτιάς.
Μετάφραση : Νάνος Βαλαωρίτης
TRISTAN TZARA
ΑΓΡΙΟ ΝΕΡΟ
Τα λιμασμένα δόντια του ματιού
γιομάτα μεταξένια καπνιά
ανοιχτά στη βροχή
ολοχρονίς
το γδυτό νερό
μαυρίζει τον ιδρώτα
του μετώπου της νύχτας
το μάτι κλείνεται σ’ ένα τρίγωνο
αυτό το τρίγωνο βαστά έν’ άλλο τρίγωνο
το μάτι αργά
ροκανίζει μες στο στόμα του κομμάτια ύπνου
τρώει δόντια του ήλιου δόντια βαριά απ’ τον ύπνο
ο θόρυβος κανονισμένος
στην περιφέρεια της λάμψης
είν’ ένας άγγελος
που χρησιμεύει για κλειδαρότρυπα στην ασφάλεια του τραγουδιού
ένα τσιμπούκι που καπνίζουν
στο όχημα των καπνιστών
πάνου στη σάρκα του οι φωνές διυλίζονται μέσα απ’ τα σώματα
που οδηγούν η βροχή
και τα σχέδιά της
οι γυναίκες το βάζουν στο λαιμό σαν περιδέραιο
είν’ η χαρά των αστρονόμων
όλος ο κόσμος το παίρνει για ένα παιγνίδι θαλασσίων πτυχών
χνουδωτό απ’ τη ζέστη
και απ’ την αυπνία
που το χρωματίζει
το μάτι του δεν ανοίγει παρά μόνο στο δικό μου
μόνον εγώ φοβούμαι όταν κοιτάζω
με ρίχνει σε μια κατάσταση σεβάσμιου πόνου
εκεί όπου οι μύες της κοιλιάς του και οι αλύγιστες κνήμες του
συναντώνται σ’ ένα κτηνώδες φύσημα αλμυρής πνοής
απομακρύνω σεμνά τους νεφελώδεις σχηματισμούς και τους στόχους τους
ανεξερεύνητη σάρκα στιλπνή
και λεία πια
απ’ τα πολύ λεπτά νερά.
Μετάφραση: Νίκος Εγγονόπουλος
@locus solus: Ο χώρος μας είναι περιορισμένος και τα στριμώξαμε...Μας συγχωρείτε. Τα σέβη μας!
@ lapsus digiti
Σας ευχαριστούμε, πριγκιπέσσα, για τη συνεισφορά σας ''με γλώσσα μαχαιρωμένου αντίδωρου''. Τελικά όλοι βλέπουμε καλά στο σκοτάδι, ανοιχτομάτηδες γαρ...
Τα δέοντα στην υψηλότητά της διανοίας σας .
Τί άλλο να σου στείλω;
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
ΩΔΗ ΕΙΣ ΤΗ ΣΕΛΗΝΗ
(απόσπασμα)
Γλυκύτατη φωνή βγάν’ η κιθάρα.
Και σε τούτη την άφραστη αρμονία
Της καρδιάς μου αποκρίνεται η λαχτάρα.
Γλυκέ φίλε, είσαι συ, που με τη θεία
Έκσταση του Οσσιάνου, εις τ’ ακρογιάλι
Της νυχτός εμψυχείς την ησυχία.
Κάθισε για να πούμε ύμνον στα κάλλη
Της σελήνης· αυτήν εσυνηθούσε
Ο τυφλός ποιητής συχνά να ψάλλη.
Μου φαίνεται τον βλέπω που ακουμβούσε
Σε μιάν ετιά, και το φεγγάρι ωστόσο
Στα γένια τα ιερά λαμποκοπούσε.
Απ’ το Σκοπό νά το προβαίνει· ω πόσο
Συ την νύχτα τερπνά παρηγορίζεις!
Ύμνον παθητικόν θε να σου υψώσω·
Παθητικό σα εσένα, όταν λαμπίζης
Στρογγυλό, μεσουράνιο, και το φως σου
Σε ταφόπετρα ολόασπρη αποκοιμίζης.
@ γιωργος κεντρωτής
Αν και ολίγον ''πλατωνικός'' επι του θέματος, ο κόντες, ως συνήθως,έξοχος. Ευχαριστούμε για την επίσκεψη. Εξελίσσεστε σε μεγάλο οσσιανικό, φίλτατε!
@locus solus: Φίλτατε, έχω μάσει μπόλικες παλιές μεταφράσεις ποιημάτων του Όσσιαν στα ελληνικά. Κάποτε θα βγουν, αν είμαστε καλά. Χαίρε!
Enregistrer un commentaire