TERESA RITA LOPES
A CASA DO POEMA
Os versos que nos fogem da memôria
sâo como os cães e os gatos que
às vezes
fogem da casa
mas se nos amam acabam por
voltar.
Por isso vos deixo à solta
e nem sequer vos prendo na casa do poema
quando vêm ter comigo.
Mas se insistirem
em me procurar
então sim:
ofereço-vos
uma cadeirinha baixa ponho-vos na mesa
pão e queijo
e se quiserem vinho e café
e se quiserem vinho e café
e digo-vos que têm uma folha branca
e um coração às ordens.´
_______________________
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ
Οι στίχοι που φεύγουν απ' τη μνήμη μας
μοιάζουν με τα σκυλιά και τα γατιά που
μερικές φορές
το σκάνε απο το σπίτι
αλλά αν μας αγαπούν αληθινά στο τέλος
επιστρέφουν.
Γι' αυτό και σας αφήνω ελεύθερους
δεν προσπαθώ να σας κρατήσω στου ποιήματος το σπίτι
όταν ερχόσαστε σε μένα.
Αν όμως επιμένετε
κι έρχεστε και ξανάρχεστε
ε τότε ναι:
σας βάζω
σε καρέκλα χαμηλή σας φέρνω στο τραπέζι
ψωμί τυρί
κι αν το ζητήσετε κρασί ή καφέ
και έχετε λέω ένα λευκό χαρτί
και μιά καρδιά στις προσταγές σας.
_________________________
TERESA RITA LOPES
Απο τη συλλογή AFECTOS, 2001
Μετέφρασε ο LOCUS SOLUS
3 commentaires:
Πολύ ωραία η μετάφραση και το ποίημα. Δεν γνώριζα την κυρία. Θα αναζητήσω στοιχεία της στο διαδίκτυο. Σου στέλνω ένα ποίημα του Βαγιέχο.
LOS HERALDOS NEGROS
Hay golpes en la vida, tan fuertes… Yo no sé!
Golpes como del odio de Dios; como si ante ellos,
la resaca de todo lo sufrido
se empozara en el alma… Yo no sé!
Son pocos; pero son… Abren zanjas oscuras
en el rostro más fiero y en el lomo más fuerte.
Serán talvez los potros de bárbaros atilas;
o los heraldos negros que nos manda la Muerte.
Son las caídas hondas de los Cristos del alma,
de alguna fe adorable que el Destino blasfema.
Esos golpes sangrientos son las crepitaciones
de algún pan que en la puerta del horno se nos quema
Y el hombre… Pobre… pobre! Vuelve los ojos, como
cuando por sobre el hombro nos llama una palmada;
vuelve los ojos locos, y todo lo vivido
se empoza, como charco de culpa, en la mirada.
Hay golpes en la vida, tan fuertes… Yo no sé!
@ γιωργος κεντρωτής
Η κυρία μου γνώρισε ουσιαστικά τον Πεσόα. Το 1985, αν θυμάμαι καλά, είχε επιμεληθεί την έκθεση ''Pessoa, poète pluriel'' στο Μπομπούρ. Είναι κοντά στα 60, έζησε εξόριστη αρκετά χρόνια στο Παρίσι και έχει εκδώσει πολλές ποιητικές συλλογές και κάμποσες μελέτες.Θα επανέλθω.
Gracias για τον Καίσαρα
Ωραίο μπλογκ. Keep up the good work.
Enregistrer un commentaire