CANTADO ES SU VERDOR

LEOPOLDO MARECHAL

DE LA ADOLESCENTE

Entre mujeres alta ya, la niña

quiere llamarse Viento.

Y el mundo es una rama que se dobla

casi junto a sus manos,

y la niña quisiera

tener filos de viento.

Pero no es hora, y ríe

ya entre mujeres alta:

sus dedos no soltaron todavía

el nudo de la guerra

ni su palabra inauguró en las vivas

regiones de dolor, campos de gozo.

Su boca está cerrada

junto a las grandes aguas.

Y dicen los varones:

«Elogios impacientes la maduran:

cuando se llame Viento

nos tocará su mano

repleta de castigos.»

Y las mujeres dicen:

«Nadie quebró su risa:

maneras de rayar le enseñaron los días.»

La niña entre alabanzas amanece:

cantado es su verdor,

increíble su muerte.

ΤΗΣ ΕΦΗΒΗΣ

Κιόλας ψηλή μες στις γυναίκες, η κοπέλα

θέλει να τη φωνάζουν Άνεμο.

Κι ο κόσμος είν' ένα κλαδί που λυγίζει

σχεδόν δίπλα στα χέρια της,

κι η κοπελιά θα τό' θελε

νά' χε την κόψη ανέμου.

Δεν είν' ώρα ωστόσο και γελάει

κιόλας ψηλή μες στις γυναίκες:

τα δάχτυλά της δε λύσαν ακόμα

τον κόμπο του πολέμου

μήτε εγκαινίασε ο λόγος της στις ζωντανές

του πόνου περιοχές, κάμπους απόλαυσης.

Κλειστό κρατεί το στόμα

πλάι στα μεγάλα νερά.

Κι οι άντρες λεν: ''Την ωριμάζουν

ανυπόμονα εγκώμια:

Όταν την κράξουν Άνεμο,

θα μας αγγίξει το χέρι της

γεμάτο τιμωρίες''.

Και λένε κι οι γυναίκες:

''Κανείς δεν έσπασε το γέλιο της:

Τρόπους να ξεπροβάλλει της έχουν μάθει οι μέρες''.

Σε επαίνους μέσα η κοπελιά ανατέλλει:

Τραγούδι η πρασινάδα της

Ψέματα ο θάνατός της.

LEOPOLDO MARECHAL (1900-1970)

Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου