ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΑΡΑΣ
ΠΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΑΣΙΑΤΕΣ
Ελέφαντες λευκοί,
σειρά μεγάλη συνοδείας,
μέσα στη νύχτα εχτές
περάσαν απ' τους δρόμους τους στενούς
και τους απόλυτα ήσυχους
της πολιτείας.
Ήτανε λίγο στεναχωρημένα
τα ιερά παχύδερμα.
Όλη η μεγαλοπρέπειά τους
σε χτυπητή βραδυπορούσε αντίθεση
με το φτωχό της πολιτείας περιβάλλον.
Στα νώτα τους,
οι Μεγιστάνες της Ασίας,
θαυμάσια ντυμένοι
με υφάσματα πολυτελή
της Βιρμανίας,
ταλάντευαν τα μελαψά
και ηδυπαθή και νωχελή
ωραία σώματά τους.
Πλήθος αστέρων είχε ο ουρανός,
το πιο γλυκό χρυσό της η σελήνη,
οι δούλοι τους εκαίαν αφειδώς
τ' αρώματά τους
κι ο ηδονικός και ράθυμος καπνός
υψώνουνταν προς τ' αστρικά τα σμήνη.
Πράσινες κι ερυθρές ανταύγειες
οι σμάραγδοι και τα ρουμπίνια αφήνανε
κι οι αδάμαντες αστράφτανε ταχείς
σαν στιγμιαία πάθη,
σφοδρά πάθη.
Οι δούλοι,
ακολουθία πολυπληθής,
καθείς τους και δικό του έχοντας δούλο,
κι οι Μεγιστάνες απ' τα νώτα τ' ασφαλή
των ελεφάντων
ολόγυρά τους έριχναν
περίεργες ερωτήσεις:
- Γιατί να υπάρχει τόση κρίσις,
τόση κρίσις...
Έτσι πηγαίναν όλοι τους,
ιππόται της νιρβάνας
και της αταραξίας βασιλείς,
έτσι χαθήκαν νωχελείς
μες στην ωραία νυχτιά του θέρους...
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΑΡΑΣ
Απο το ΑΘΡΟΙΣΜΑ, Κέδρος, 1983
9 commentaires:
VLADIMIR HOLAN
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
Ο κρυστάλλινος αέρας αποκλείει/κάθε είδος ομοιότητας. Ακόμη κι οι σωσίες μας/ αρνούνται να δώσουν τη φανταστική μαρτυρία τους πως είμαστε ζωντανοί./ Το αόρατο μεγαλώνει με τέτοια μανία/που απλούστατα κλείνουμε τα μάτια μας./ Το καλό κρασί δεν χρειάζεται ζέσταμα. Ούτε κι η Τέχνη.
ΑΝΑΜΕΣΑ
Ανάμεσα στην ιδέα και τη λέξη/υπάρχει πιο πολύ απ' ό,τι καταλαβαίνουμε./ Υπάρχουν ιδέες που γι' αυτές δεν βρίσκονται λέξεις./ Η σκέψη χαμένη στα μάτια ενός μονόκερου/ εμφανίζεται ξανά στο γέλιο ενός σκύλου.
Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης
ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΑΣ!
@lapsus digiti
Χαιρόμαστε που σας ξαναβρίσκουμε. A propos, το σιντάκι των e.s.t. έξοχο. Mille grazie!
Ένα κάθε βδομάδα,
στην ορισμένη μέρα,
πάντα στην ίδιαν ώρα,
τρία βαπόρια ωραία,
η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,
ανοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα,
πάντα για τον Περαία,
το Mπρίντιζι και το Tριέστι,
πάντα.
Xωρίς μανούβρες κ’ ελιγμούς
και δισταγμούς
κι’ ανώφελα σφυρίγματα,
στρέφουνε στ’ ανοιχτά την πρώρα,
η “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,
σαν κάποιοι καλοαναθρεμμένοι
που φεύγουν από ένα σαλόνι
χωρίς ανούσιες χειραψίες
και περιττές.
Aνοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα,
πάντα για τον Περαία,
το Mπρίντιζι και το Tριέστι,
πάντα –και με το κρύο και με τη ζέστη.
Πάνε
να μουντζουρώσουν τα γαλάζια
του Aιγαίου και της Mεσογείου
με τους καπνούς των.
Πάνε για να σκορπίσουνε τοπάζια
τα φώτα τους μέσ’ στα νερά
τη νύχτα.
Πάνε
πάντα μ’ ανθρώπους και μπαγκάζια…
H “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”,
χρόνια τώρα,
κάνουν τον ίδιο δρόμο,
φτάνουν την ίδια μέρα,
φεύγουν στην ίδιαν ώρα.
Mοιάζουν υπάλληλοι γραφείων
που γίνανε χρονόμετρα,
που η πόρτα της δουλειάς,
αν δεν τους δει μια μέρα να περάσουν
από κάτω της,
μπορεί να πέσει.
(Όταν ο δρόμος είναι πάντα ίδιος
τι τάχα αν είναι σε μια ολόκληρη Mεσόγειο
ή απ’ το σπίτι σ’ άλλη συνοικία;)
H “Kλεοπάτρα”, η “Σεμίραμις” κ’ η “Θεοδώρα”
είναι καιρός και χρόνια πάνε τώρα
του βαρεμού που ενοιώσαν την τυράννια,
να περπατούν πάντα στον ίδιο δρόμο,
να δένουνε πάντα στα ίδια λιμάνια.
Aν ήμουν εγώ πλοίαρχος,
ναι –si j’étais roi!–
αν ήμουν εγώ πλοίαρχος
στην “Kλεοπάτρα”, τη “Σεμίραμη”, τη “Θεοδώρα”,
αν ήμουν εγώ πλοίαρχος
με τέσσερα χρυσά γαλόνια
κι αν μ’ άφηναν στην ίδια αυτή γραμμή
τόσα χρόνια,
μια νύχτα σεληνόφεγγη,
στη μέση του πελάγου,
θ’ ανέβαινα στο τέταρτο κατάστρωμα
κι ενώ θ’ ακούγουνταν η μουσική
που θα’ παιζε στης πρώτης θέσης τα σαλόνια,
με τη μεγάλη μου στολή,
με τα χρυσά μου τα γαλόνια
και τα χρυσά μου τα παράσημα,
θα’ γραφα μιαν αρμονικότατη καμπύλη
από το τέταρτο κατάστρωμα
μέσ’ στα νερά,
έτσι με τα χρυσά μου,
σαν αστήρ διάττων
σαν ήρως ανεξήγητων θανάτων.
Αλ.Μπάρας
Enfin! Nous nous retrouvons cher ami...
Αγαπητέ μου,
Συνεπέστατος! Καταφύγατε εις έντεχνον αντιφυγάδευσιν του χρόνου.
Σας χαιρετώ!
@ Locus Solus:Το ξέραμε ότι θα σας άρεσε!
Επειδή γνωρίζουμε ότι σας αρέσει και το στιφάδο, κερνάμε ένα απ'τα χεράκια του Miroslav Valek, το οποίο ερανιστήκαμε (πάλι) από τη "Συγκομιδή" του Καραβίτη:
Την Κυριακή μετά το πρόγευμα/ όταν ο αέρας είναι μισοπαγωμένος και/ λεπτά φλάουτα ποντικιών τσιρίζουν στην καμινάδα/ την Κυριακή μετά το πρόγευμα/ να περπατάς στο παρθένο χιόνι προς τα κονικλοτροφεία./ Για τη ροδαλή ιεροτελεστία να βγάζεις τα γάντια σου/ να τα καρφώνεις πάνω στο φράχτη με τους πασσάλους/ σαν φρεσκοκομμένες παλάμες/ και να φυσάς καπνό μεσ' απ'τη συρμάτινη πόρτα./ Μετά να μπάζεις ένα ερευνητικό χέρι,/ και να προφέρεις γλυκά λόγια με τα κιτρινισμένα/ απ' τον καπνό δόντια/ καλοπιάσματα, όμορφα λόγια,/ να λυπάσαι λίγο/ ν' αρπάζεις το δέρμα σταθερά/ και να το σηκώνεις απ' τ' αναπαυτικό άχυρο.
Την Κυριακή μετά το πρόγευμα να/μυρίζεις αμμωνία.
Με το αριστερό σου χέρι να κρατάς κάτω το κεφάλι,/ πρόσεχε τ' αυτιά
να κοκκινίζουν/ τρυφερά να χαιδεύεις τον αυχένα/ φύσα πάνω του/ και ξαφνικά με το δεξί να χτυπάς στο σβέρκο./ Άλλη μια φορά για να νιώσεις πάνω στο χέρι σου το σπρώξιμο/ για το απραγματοποίητο πήδημα,/ να αισθανθείς μια βαρύτητα στο χέρι σου,/ μια γλύκα,/ ν' ακούσεις τον ουρανό του κουνελιού ν' ανοίγει/ και μεγάλες τούφες από τρίχωμα να πέφτουν κάτω/ το γαλάζιο βιεννέζικο κουνέλι/ ο βέλγικος γίγαντας,/ το βοημικό, κατάστικτο από παρδαλές βούλες,/ κι ακόμα το μπαστάρδικο με όλα τα είδη του αίματος,/ το καθένα πεθαίνει όπως και το επόμενο/ και χωρίς άχνα.
Τη Δευτέρα να έχεις κύκλους κάτω απ' τα μάτια σου, σιωπηλός/ Την Τρίτη να σκέφτεσαι τη μοίρα του κόσμου,/ την Τετάρτη και την Πέμπτη να επινοείς την ατμομηχανή/ και ν' ανακαλύπτες αστέρια,/ την Παρασκευή να σκέφτεσαι άλλα/ κυρίως όμως γαλάζια μάτια/ όλη τη βδομάδα να λυπάσαι ορφανά και να θαυμάζεις λουλούδια/ το Σάββατο να ροδίζεις από μπανιάρισμα με σαπούνι και βούρτσα/ και να σε παίρνει ο ύπνος πάνω στα χείλη της.
Την Κυριακή μετά το πρόγευμα/ να σκοτώνεις κουνέλια.
@ A todos
Σας ευχαριστώ για την υποδοχή. Δυστυχώς είμαι εν αναμονή νέας συνδέσεως στο Διαδίκτυο και για κάμποσο καιρό δεν θα μπορώ να είμαι συνεπής στην επικοινωνία μας. Υπόσχομαι το κατά δύναμιν...
@ lapsus memoriae
Cara mia, διορθώστε το ψευδώνυμό σας. Θα σας περάσουν για σωσία μου, πράγμα άδικο δι’ αμφοτέρους!
@ lapsus digiti
Την έχετε βεβαίως ξεζουμίζει αυτή τη δόλια ¨Συγκομιδή¨ , αλλά η κάθε σας επιλογή πάντοτε ...extra prima good!
@ ανθρωπος χωρίς ιδιότητες
Αντιφυγάδευση του χρόνου; Φευ, φίλε μου, ¨Ο χρόνος-Κρόνος / Κανίβαλος-τρόμος¨ (Μ. Σαχτούρης, βεβαίως!). Τα σέβη μου, again.
Συγχωρείστε με, cher ami, για το ατόπημα...απ΄την χαρά που σας ξαναβρήκαμε επιτέλους, έχασα τ'αυγά και τα πασχάλια!!! να ξέρετε, πάντως, πως η forthnet θα σας παιδέψει λιγουλάκι..
Enregistrer un commentaire