ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ
λέξεις έκδοτες
Είσαι ένα χαλίκι∙
Η αστοχία σου θα εξαντλούσε
Ακόμη και του Δημοσθένη το σθένος
Το στόμα σου γίνεται
Φραγγέλιο
Κάθε φορά που μας περνάς
Για ζέβρες
Τα μάτια σου πιο σκιστά
Κι απ’ τα καπούλια της βρισιάς
Της καρδιάς σου το πιγούνι
Μας γρατζουνά
Ριπίδι
Τ’ ακορντεόν της αγκαλιάς σου
Μας αφήνει
Με τα ρουθούνια διεσταλμένα
Μουτζουρωμένες
Στα σάλια και στον ιδρώτα σου
Άτεγκτες
Εμείς
Εσύ
Σα σπίρτο βρεγμένος
Είσαι
Ένας λεκές στα σκέλια της πολυθρόνας
Ένα λαρύγγι χωρίς τις σκάλες της δίψας του
Για να κατεβάσεις
Τη σημασία μας στους αστραγάλους
Λαχανιάζουμε
Σαν κοινές σελίδες
Μας κατηγορείς
Ότι είμαστε έκδοτες∙
Προσφερόμαστε στον καθένα
Αν δεν ανάλωνε νωρίς
Στα φερμουάρ τα δόντια της
Η φαφούτα σου φαντασία
Θα ήταν
Προς ποιητή οι οργασμοί μας.
Η αστοχία σου θα εξαντλούσε
Ακόμη και του Δημοσθένη το σθένος
Το στόμα σου γίνεται
Φραγγέλιο
Κάθε φορά που μας περνάς
Για ζέβρες
Τα μάτια σου πιο σκιστά
Κι απ’ τα καπούλια της βρισιάς
Της καρδιάς σου το πιγούνι
Μας γρατζουνά
Ριπίδι
Τ’ ακορντεόν της αγκαλιάς σου
Μας αφήνει
Με τα ρουθούνια διεσταλμένα
Μουτζουρωμένες
Στα σάλια και στον ιδρώτα σου
Άτεγκτες
Εμείς
Εσύ
Σα σπίρτο βρεγμένος
Είσαι
Ένας λεκές στα σκέλια της πολυθρόνας
Ένα λαρύγγι χωρίς τις σκάλες της δίψας του
Για να κατεβάσεις
Τη σημασία μας στους αστραγάλους
Λαχανιάζουμε
Σαν κοινές σελίδες
Μας κατηγορείς
Ότι είμαστε έκδοτες∙
Προσφερόμαστε στον καθένα
Αν δεν ανάλωνε νωρίς
Στα φερμουάρ τα δόντια της
Η φαφούτα σου φαντασία
Θα ήταν
Προς ποιητή οι οργασμοί μας.
ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ
3 commentaires:
Αγαπητέ locus solus
Ένα ποίημα για τις λέξεις που πλέχουν την ευφροσύνη
Η άνοδος
Οι λέξεις όταν πέφτουν στο σώμα της νυχτός
Μοιάζουν με καράβια που τις θάλασσες οργώνουν
Με άνδρες που σπέρνουν και γυναίκες που μιλούν
Μέσα στους ποππυσμούς των φιλημάτων
Σαύρες περνούν μέσα στα ρίγη των ακτών
Πελάγους που απλώνεται μέχρι την άμμο
Με πλαταγίσματα με παφλασμούς
Ολίγον πριν ο ήλιος ανατείλη
Ενώ ακούονται φωνές των ραψωδών της ύλης
Και αλαλαγμοί αλέκτορος ορθίου
Επί μιας στήλης άλατος χωρών μεσημβρινών
Όταν ογκούνται οι πόθοι στους αιγιαλούς
Μυριάδων που πορεύονται μες’ στις ριπές του ανέμου
Μπροστά στα μάτια των ολβίων κορασίδων
Που κύπτουν με τα στήθη των εγγίζοντα το ύδωρ
Το καθαρό νερό των ρυακίων
Ώσπου να βρουν και να αισθανθούν στα σώματα και στας
Ψυχάς των
Άνευ ορίων άνευ όρων
Την κεκτημένην άνοδον της ηδονής
Ανδρέας Εμπειρίκος(ως γνωστόν!)
Για τον Locus Solus & τον Άνθρωπο Χωρίς Ιδιότητες:
Ωκεανός χωρίς Πατέρα Σοφία
Χωρίς μητέρα κι ο ένας με κύματα
Πνίγει φόρμες κι η άλλη με
Έννοιες καταπίνει νοούμενα.
Κι όλοι με θαυμασμό παρακο-
Λουθούν το χορό της πειθαρχίας
Στην ανάλυση λέξεων
Αλλά ποιά γλώσσα να μιλήσουν τα
Σύννεφα ποιες πέτρες να τρυπήσουν
Οι λέξεις λεεεέξεις έξεις;
Δημήτριος Κακαβελάκης από τη συλλογή Άβυσσο, εκδ. Εστία 1987
χαίρετε Locus Solus, μόλις πρόσεξα ότι είστε ξανά μαζί μας!
εύχομαι καλή συνέχεια και να μας πλουτίζετε με νέες προτάσεις.
Enregistrer un commentaire