ANDREA CAMILLERI
Ο ΖΥΘΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΠΡΕΣΤΟΝ
Απόσπασμα
----------------------------------------------------
-----------------------------
Εδώ πρέπει ν’ ανοίξουμε μια παρένθεση. Κανονικά, ο μαρκήσιος Κονίλιο ντέλλα Φαβάρα θα έπρεπε να είναι μέλος της «Λέσχης των Ευγενών» της Μοντελούζα, αφενός γιατί είχε ευγενική καταγωγή και αφετέρου επειδή είχε μεγάλη περιουσία. Μια άσχημη μέρα όμως τον προηγούμενο χρόνο, έτυχε η περιφορά του αγάλματος του Ιωσήφ να περάσει κάτω από τα παράθυρα της λέσχης. Ο μαρκήσιος Μανφρέντι βγήκε στο μπαλκόνι για να δει τη λιτανεία. Για κακή του τύχη, δίπλα του ήρθε και στάθηκε ο βαρόνος Λεολούκα Φιλό ντι Τερραζίνι, φανατικός καθολικός και μέλος του Τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Μόνο εκείνη τη στιγμή - ποτέ πριν στη ζωή του δεν το είχε σκεφτεί - ο μαρκήσιος πρόσεξε πόσο ηλικιωμένος φαινόταν ο Ιωσήφ. Άρχισε να παρατηρεί αυτή τη διαφορά ηλικίας ανάμεσα στον Ιωσήφ και στη Μαρία και κατέληξε σ’ ένα συμπέρασμα που έκανε το λάθος να το εκφράσει μεγαλόφωνα:
«Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο γάμος έγινε για να καλυφθεί μια κατάσταση».
Μπορεί να ήταν ένα παιχνίδι από κείνα που παίζει καμιά φορά η μοίρα, γιατί την ίδια ακριβώς σκέψη έκανε και ο βαρόνος Λεολούκα, ο οποίος ένιωσε αμέσως μεγάλη δυσφορία εξαιτίας της βλασφημίας που πέρασε από το μυαλό του. Κάθιδρος, κατάλαβε πολύ καλά τί εννοούσε ο μαρκήσιος μ’ εκείνη τη φράση.
«Τολμάτε να επαναλάβετε αυτό που μόλις είπατε;»
Τον προκάλεσε με μάτια που φαίνονταν σαν αναμμένα κάρβουνα, ενώ με το δείκτη του δεξιού του χεριού έστριβε το μουστάκι του.
«Και βέβαια».
«Μισό λεπτό, θέλω να σας προειδοποιήσω ότι αυτό που θα πείτε μπορεί να έχει συνέπειες».
«Στα παλιά μου τα παπούτσια οι συνέπειες. Βλέπετε, μου φαίνεται ότι ο Ιωσήφ ήταν πολύ ηλικιωμένος για να τα καταφέρνει με τη Μαρία».
Δεν μπόρεσε να πει περισσότερα, γιατί η μπουνιά του βαρόνου τον χτύπησε σαν κεραυνός, εξίσου όμως αστραπιαία και καθόλου ιπποτική ήταν η κλοτσιά που του έριξε ο μαρκήσιος στα αχαμνά. Ο βαρόνος έπεσε κάτω διπλωμένος στα δυο, με κομμένη την ανάσα. Κάλεσαν ο ένας με τον άλλο σε μονομαχία και για όπλο διάλεξαν το ξίφος. Ο βαρόνος τραυμάτισε το μαρκήσιο ελαφρά, αλλά ο τελευταίος έφυγε από τη λέσχη της Μοντελούζα.
«Είναι άνθρωποι με τους οποίους δεν μπορείς να συζητήσεις».
Έτσι λοιπόν έκανε αίτηση εγγραφής στη λέσχη της Βιγκάτα και τον δέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό, μια και ευγενή δεν έβλεπαν ούτε με κιάλια, αφού όλα τα μέλη της ήταν έμποροι, δάσκαλοι, υπάλληλοι και γιατροί. Η παρουσία του θεωρήθηκε τιμή για τη λέσχη.
----------------------------------------------------
-----------------------------
ANDREA CAMILLERI, Ο ΖΥΘΟΠΟΙΟΣ ΤΟΥ ΠΡΕΣΤΟΝ, μτφ. Φωτεινή Ζερβού, εκδ. Πατάκη 2003
