ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ
Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ' το πλήθος.
Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν
στ' αλήθεια αυτός που απέστρεψε το πρόσωπο όταν τού
μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.
Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι απο τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιός είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του τον ανθρώπινο δεν τον πονά;
Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μού είπαν.
Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.
Γινόταν ήλιος.
Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.
Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυό.
ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ (1917-1981)
Απο τη συλλογή ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Β΄,1957
9 commentaires:
Απ' τη "Συνέχεια 3":
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟΣ ΘΕΑΤΗΣ
Τώρα είναι απλός θεατής/ Ασήμαντος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος/ Τώρα πια δε χειροκροτεί δε χειροκροτείται/ Ξένος περιφέρεται στων ιδεών το κάλεσμα/ έρχονται από μακριά οι νέοι σαλπιγκτές/ Των επίλεκτων κλάσεων του μέλλοντος/ Οι κραυγές τους γκρεμίζουν τα σαθρά τείχη/ Τήκουν τη λάσπη σε φωτεινούς ρύακες./ Έρχονται οι αγνοί, οι ανυπόκριτοι,/ Οι βιαστές, οι αμέτοχοι, οι παρθένοι,/ Οι πονηροί συνδαιτυμόνες, οι αθώοι/ Οι ληξίαρχοι των ημερών μας./ Έρχεται το μεγάλο παρανάλωμα/ Μέσα στους πίδακες των πρόσχαρων νερών./ Έρχονται οι τελευταίες προγραφές/ Μα τώρα αυτός είναι απλός θεατής/ Ανώνυμος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος/ Με τα χέρια στο στήθος σαν έτοιμος νεκρός/ Τώρα πια δε χειροκροτεί δε χειροκροτείται./ (Να ξέρει πάντα το π ό τ ε και το π ω ς.)
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Υ.Γ.1 Τα ποιήματα και οι φωτιές έχουν κάτι κοινό: συντηρούν και συντηρούνται από διλήμματα. Ευχαριστούμε για τα μη ετοιμοπαράδοτα κείμενα που φιλοξενείτε!
Υ.Γ.2 Ο Μπέκετ λέει κάπου στο "Περιμένοντας τον Γκοντό": "Η συνήθεια είναι μεγάλος σιγαστήρας".
ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΑΣ!
"η ποίηση είναι ένας τρόπος για να πεθαίνεις όλο και πιο δύσκολα κάθε μέρα"
καλό βράδυ
@ lapsus digiti
Τα ποιήματα κι η φωτιά έχουν όντως κάτι κοινό: Εξαγνίζουν.
@ φαίδρα φις
Μα τί άλλο είναι η ζωή; savoir mourir, αγαπητή μου, savoir mourir...
Savoir mourir, ναι..
εν τω μεταξύ μπορεί κανείς να τραγουδά το τραγούδι του άπειρου μέσα σ ένα κοτέτσι..
(μικρή παραφθορά σ'έναν στίχο του Alvaro de Campos)
Καλή νύχτα
@ melen
Το τραγούδι του απείρου μέσα σ' ένα κοτέτσι...
Και η Ρώμη απέναντι να καίγεται...
Why not?
Boa noite
Και η Ρώμη απέναντι να καίγεται
Ναι,ο ποιητής κι εδώ κι απέναντι
Μοιράζεται στα δυο..
Από την άλλη,
στο ίδιο κοτέτσι χωρίς γραμμές συνόρων,παίζεται το παιχνίδι savoir mourir ou pas. Με πολλά κακαρίσματα,πολλές κοκκορομαχίες και λίγα τραγούδια είναι η αλήθεια..
@ melen
...sic transit gloria mundi.
..Out out brief candle!
Life s but a walking shadow, a poor player/that struts and frets his hour upon the stage/ and then is heard no more..
και μια δεύτερη καληνύχτα,η πρώτη αποδείχτηκε άκαιρη
Enregistrer un commentaire