ΑΡΣΕΝΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ
ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ
Ας με συγχωρήσει ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ
Που δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω,
Που δεν του 'στρωσα χαλί απο χορτάρι
Κάτω απ' τα πόδια του, στο δρόμο τον καμένο,
Που δεν του 'λυσα τα κορδόνια
στα λασπωμένα αγροτικά του παπούτσια,
Που στη ζέστη δεν του 'δωσα νερό να ξεδιψάσει,
Που δεν εμπόδισα τον άρρωστο ν' αυτοκτονήσει.
Στέκω εγώ και πάνω μου κρεμιέται
Το κυπαρίσσι γυρισμένο σαν τη φλόγα,
Αυτό το κίτρινο και βαθύ γαλάζιο
Χωρίς αυτά εγώ δεν θα γινόμουν.
Θα πρόδιδα τα λόγια μου
Αν ξεφορτωνόμουν το ξένο βάρος.
Κι η αγριάδα του η αγγελική
Που συγγενεύει με τους στίχους μου
Σας οδηγεί μεσ' απ' την κόρη του ματιού του
Εκεί όπου αναπνέει τ' αστέρια ο Βαν Γκογκ.
ΑΡΣΕΝΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ (1907-1989)
μετάφραση Χρήστος Κολτούκης
Απο τη συλλογή ΠΟΥΛΙΑ ΤΑΞΙΔΕΥΑΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ, εκδ. Ελεγεία, 2007
3 commentaires:
Εξαιρετικό ποίημα!
Θα αναζητήσω κάποιο βιβλίο του ΑΡΣΕΝΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ άμεσα.
Ευχαριστώ
Προσθέτουμε και το Όνειρο του Kurosawa:
www.youtube.com/watch?v=R5-J4P0QFaU&feature=related
Την προσευχή του Βαν Γκογκ (ποίημα που υπάρχει και στην ανθολογία του Καραβίτη. Βέβαια ωχριά μπρος σ' αυτό του Ταρκόφσκι).
A battle lost in the cornfields
and in the sky a victory.
Birds, the sun and birds again.
By night, what will be left of me?
By night, only a row of lamps,
a wall of yellow clay that shines,
and down the garden, through the trees,
like candles in a row, the panes;
there I dwelt once and dwell no longer—
I can't live where I once lived, though
the roof there used to cover me.
Lord, you covered me long ago.
JÁNOS PILINSZKY
TRANSLATED BY CLIVE WILMER AND GEORGE GÖMÖRI
και, αν είχαμε χώρο, ολόκληρο το γράμμα, που έστειλε στον αδερφό του Τεό, τον Ιούλιο του 1880. Περιοριζόμαστε σ' αυτό (το οποίο αντιγράφουμε διατηρώντας τις ορθογραφικές ιδιαιτερότητες του Κώστα Γκοβόστη):
" Ένα πουλί κλεισμένο στο κλουβί την άνοιξη ξέρει πολύ καλά πως υπάρχει κάτι που σ' αυτό θαταν χρήσιμο, νιόθει πολύ καλά πως κάτι έχει να κάνει, μα δεν μπορεί να το κάνει. Τί είναι λοιπόν αυτό το κάτι; Δε θυμάται καλά. Ύστερα τούρχονται κάτι συγκεχυμένες ιδέες και σκέφτεται:" τα άλα χτίζουν τις φωλιές τους, γενούν τα μικράτους και τα μεγαλόνουν", και τότε χτυπάει το κεφάλι του στα κάγκελα του κλουβιού. Και το κλουβί μένει εκεί και το πουλί τρελαίνεται απ' τον πόνο.
"Για κοίτα έναν ακαμάτη", λέει ένα πουλί που περνάει απόξω, και που είναι ένας εισοδηματίας να πούμε. Ο φυλακισμένος ωστόσο ζει και δεν πεθαίνει, τίποτα δε φαίνεται έξω, απ' όσα συμβαίνουν μέσα του, φαίνεται καλά, είναι λίγο- πολύ χαρούμενος όταν αντικρίζει μια ηλιαχτίδα".
Από τα "Γράμματα στον αδελφό του Θεόδωρο", Γκοβόστης, σελ. 39-40
Ζωή, Ζωή
..Πρόθυμα και τη ζωή μου θα' δινα
Για μια ζεστή και σίγουρη γωνιά,
Αν μια ιπτάμενη βελόνα δεν με ταξίδευε
Μέσα στον κόσμο σαν κλωστή.
Δεν είναι σχετικό, ξέρω.
Αγαπημένη όμως πολύ αυτή η σελίδα
αυτού του βιβλίου
που έχει για εξώφυλλο
χιονισμένη ταξιδιάρικη καταχνιά
Αγαπάμε την αισθητική κι αυτό το βιβλίο μας κάνει τη χάρη: σπάει κομψά και χωρίς φαμφάρες την ακαμψία της συνηθισμένης μορφής
Enregistrer un commentaire