Ο ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ

ΑΡΣΕΝΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ

ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ

Ας με συγχωρήσει ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ

Που δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω,

Που δεν του 'στρωσα χαλί απο χορτάρι

Κάτω απ' τα πόδια του, στο δρόμο τον καμένο,

Που δεν του 'λυσα τα κορδόνια

στα λασπωμένα αγροτικά του παπούτσια,

Που στη ζέστη δεν του 'δωσα νερό να ξεδιψάσει,

Που δεν εμπόδισα τον άρρωστο ν' αυτοκτονήσει.

Στέκω εγώ και πάνω μου κρεμιέται

Το κυπαρίσσι γυρισμένο σαν τη φλόγα,

Αυτό το κίτρινο και βαθύ γαλάζιο

Χωρίς αυτά εγώ δεν θα γινόμουν.

Θα πρόδιδα τα λόγια μου

Αν ξεφορτωνόμουν το ξένο βάρος.

Κι η αγριάδα του η αγγελική

Που συγγενεύει με τους στίχους μου

Σας οδηγεί μεσ' απ' την κόρη του ματιού του

Εκεί όπου αναπνέει τ' αστέρια ο Βαν Γκογκ.

ΑΡΣΕΝΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ (1907-1989)

μετάφραση Χρήστος Κολτούκης

Απο τη συλλογή ΠΟΥΛΙΑ ΤΑΞΙΔΕΥΑΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ, εκδ. Ελεγεία, 2007

ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΟΥ TZIMTZUM

ΓΙΑΝΝΗΣ Γ. ΚΑΨΑΛΗΣ

ΦΩΤΟΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Τελευταίος των μεγάλων Καββαλιστών ο Ισαάκ Λούρια,

το δίδαγμα εδίδασκε του tzimtzum, κατά το οποίον

προνοητικά ο πρώτος Ποιητής

το αρχικό του εκείνο φως χαμήλωσε κατά πολύ,

μήπως και η τεράστια λάμψη του τυφλώσει τη Δημιουργία.

Έτσι γεννήθηκαν οι σκιές, την ωραία

του κάθε πράγματος να δείχνουν όψη.

ΓΙΑΝΝΗΣ Γ. ΚΑΨΑΛΗΣ

Από ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1952-2003), εκδ. Σοκόλη, 2003

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΣΤΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ

Εδώ, ο τόμος των προβάτων.

Λήμμα «σφαγή»,

Διαβάζουμε:

Σφαγή.

Κι εδώ ο τόμος των Κρεοπωλών.

Διαβάζουμε το φριχτό πρόσωπό τους.

Τα κατακόκκινα αυτιά, τον επίδεσμο.

Τα χέρια αλειμμένα με κερί,

Τις ποδιές τις τριμμένες με στάχτη.

Και τη στάχτη.

Λεπτομερής περιγραφή και όμως

Κανείς

Ποτέ

Δεν έμαθε κάτι.

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Απο τη συλλογή ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΡΙΝ, εκδ. Νεφέλη, 2005

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ !

JACQUES BENS

PREMIER MAI

j' ai défilé comme les autres

fleurs aux chapeaux et poings serrés

chantant au ciel et à la terre

mon espoir en des jours meilleurs

j' ai crié sur l' air des lampions

les pieds dans l' eau la bouche ouverte

la paix le pain la liberté

ça faisait trembler les fenêtres

mais les fenêtres restaient sourdes

n' écoutaient pas n' entendaient rien

ma voix se perdait dans la bise

le long des cheminées vernies

celui qui hurle le plus fort

se grise de des propres rêves

c' est au pied du mur que l' on voit

le maçon pas à la tribune

j' ai renoncé trop tôt peut-être

je ne croyais plus aux discours

le peuple est comme un tigre en cage

ses cris n' usent pas les barreaux

JACQUES BENS (1931-2001)

Απο το DE L' OULIPO ET DE LA CHANDELLE VERTE (poésies complètes), Paris, 2004