ΖΗΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΧΡΩΜΑΤΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ
Άνεμος παίρνει τις ποδιές των κοριτσιών και σύννεφα μιλάνε
ψιθυριστά με τις κορφές και πόδια σ' αμμουδιές
κι' η κλάψα των γλάρων κι' εγώ που φωνάζω
σ' αυτό το τοπίο του νου, μοναχός.
Άνεμος παίρνει τα φύλλα, πουλιά και φίδια στις κρύπτες τους΄
φθινόπωρο απαλό, μιλώ μ' όλο τον κόσμο του θεού.
Τ' άδειου η χαρά ψιθυριστά με τις κορφές
σ' αυτό τον τόπο.
Του λάρυγγα γέλια στης κοιλάδας το χείλος΄
μύλος γυρνά, λευκά πανιά και συνοδεία
εσπερινού φτωχού και βήματα στην άμμο.
Οι φύλακες ξεκίνησαν, έμεινα εγώ κυνηγημένος΄
πήραμε λόγους σαν όπλα και πάμε στ' άδειου το σπήλαιο
χωρίς θησαυρό.
Φωνάζω΄ φωνάζω, η βροχή αντηχεί, ψυχή της γης
και ζαρώνω στη γη εν σιγή.
Άνεμος πήρε τις ποδιές και σύννεφα
ψιθυριστά μιλάνε στις κορφές΄ κρυφές
φωνές με τραβούν, κι' αφήνω τη χώρα κι' αφήνω το σπήλαιο
δώρο των πτηνών και των φιδιών΄
γύπας αλλού καρτερεί την αγιοσύνη μου
στους βράχους απαλά΄ μιλά το γεράκι στα ύψη.
ΧΡΩΜΑΤΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ
Άνεμος παίρνει τις ποδιές των κοριτσιών και σύννεφα μιλάνε
ψιθυριστά με τις κορφές και πόδια σ' αμμουδιές
κι' η κλάψα των γλάρων κι' εγώ που φωνάζω
σ' αυτό το τοπίο του νου, μοναχός.
Άνεμος παίρνει τα φύλλα, πουλιά και φίδια στις κρύπτες τους΄
φθινόπωρο απαλό, μιλώ μ' όλο τον κόσμο του θεού.
Τ' άδειου η χαρά ψιθυριστά με τις κορφές
σ' αυτό τον τόπο.
Του λάρυγγα γέλια στης κοιλάδας το χείλος΄
μύλος γυρνά, λευκά πανιά και συνοδεία
εσπερινού φτωχού και βήματα στην άμμο.
Οι φύλακες ξεκίνησαν, έμεινα εγώ κυνηγημένος΄
πήραμε λόγους σαν όπλα και πάμε στ' άδειου το σπήλαιο
χωρίς θησαυρό.
Φωνάζω΄ φωνάζω, η βροχή αντηχεί, ψυχή της γης
και ζαρώνω στη γη εν σιγή.
Άνεμος πήρε τις ποδιές και σύννεφα
ψιθυριστά μιλάνε στις κορφές΄ κρυφές
φωνές με τραβούν, κι' αφήνω τη χώρα κι' αφήνω το σπήλαιο
δώρο των πτηνών και των φιδιών΄
γύπας αλλού καρτερεί την αγιοσύνη μου
στους βράχους απαλά΄ μιλά το γεράκι στα ύψη.
ΖΗΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1934-1953, εκδ. Κέδρος, 1977
Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1934-1953, εκδ. Κέδρος, 1977
12 commentaires:
Σαν το τίποτα
Όλα να τ'άφηνες που σε κρατούν
δέσμιο στις πόλεις
σου αρκεί μια στέππα ως πέλαγος
μια πάμπα απέραντη σβησμένη
στων οριζόντων το αχανές
μια καλύβα στη μέση πρωτόγονη
στην πιο παρθένα γη της γης
μοναχικός, χωρίς σκοπό,
τις μέρες να ζεις κυανές
γεμάτες αέρα και χρώμα.
Νάναι η ζωή σου ηλιοτρόπιο
την τροχιάν ακολουθώντας.
Και νάναι τόσο λεπτός,
τόσο ανεπαίσθητος ο εαυτός σου.
Ζήσης Οικονόμου
Me gusta.
@ lapsus memoriae
Ωραιότατη η επιλογή σας. Merci.
@ gavros
Bravo.
GERRIT KOUVENAAR
ΧΩΡΙΣ ΧΡΩΜΑΤΑ
Χρώματα -θα 'ρθει ο καιρός
που θα τ' απαρνηθώ:
το αρσενικό γαλάζιο, το θηλυκό κόκκινο,
το παιδικό κίτρινο,
το εύρρωστο, το κραυγαλέο πράσινο,
το αδικημένο πορφυρό, το φρικαλέο ροζ
που προδίνει τον πατέρα και τη μάνα του
με νόστιμα ψέματα κι απρόσκλητο
χώνεται μές στο σκυθρωπό μαύρο
το μαύρο που απλά παίζει το ρόλο της νύχτας
και το άσπρο,
ψευδαίσθηση του τίποτα
Θα 'ρθει ο καιρός
που με πένα κι άχρωμο μελάνι
θα ξεσκεπάσω
τον άνδρα τη γυναίκα το παιδί
την εποχή της υγείας
και το χλευαστικό όριο του τάφου
τη σάρκα που σέρνεται και τα κοράκια
και την ομίχλη σ' ένα αμοιβαίο ναυάγιο θα
ξεσκεπάσω θα ανακατέψω και θ' απαθανατίσω
όπως ένας τυφλός
όπως ένας τυφλός που δεν βλέπει
ό,τι του λένε πως υπάρχει
αλλά μιλάει γι' αυτό που αγγίζει κι αμφιβάλλει.
Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης
ΠΑΡΔΑΛΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ!
@ lapsus digiti
Εμπριμέ χαιρετισμούς...ανταποδίδουμε!
Μένω εκστατική μπρος στην ομορφιά του ποιήματος του Kouvenaar.
Καλησπέρα σας!
Λίγο Μπόρχες παρακαλώ.Δυστυχώς στα ελληνικά. Όποιος αντέξει λοιπόν.
ΣΟΥΖΑΝΑ ΣΟΚΑ
Κοιτούσε ήρεμα τ'αγαπημένα χρώματα
να καίγονται στη δύση. Της άρεσε
ν'αφήνεται στα κύματα της μελωδίας
και στο παράξενο στερέωμα των στίχων.
Δεν ήτανε τα κόκκινα, αλλά τα γκρίζα
τα χρώματα που έμπλεξε η λεπταίσθητή της μοίρα
στις αμφιβολίες μιας ολόκληρης ζωής
παλεύοντας να διακρίνει αποχρώσεις.
Δίχως να κάνει το βήμα και να μπει
στον πολυδαίδαλο λαβύρινθο, κοιτούσε απ΄το κατώφλι
τις μορφές, τις διαδρομές και τις κινήσεις
σα να 'βλεπε τον άλλο της ευατό μες στον καθρέφτη.
Κάποιοι θεοί, από την άλλη όχθη της προσευχής
την έριξαν βορά στα δόντια της Φωτιάς, της τίγρης.
Μετάφραση: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΟΚΥΡΗΣ
Οφείλω να ομολογήσω πως εξουθενώθηκα ψυχικώς αλλά...αντέχω ακόμη! Δεν είναι κι ό,τι πιο ευχάριστο να συνοψίζεται όλη σου η ζωή σε λίγους στίχους-καθρέφτη του εαυτού σου...ειδικά εάν δεν τους έχεις γράψει εσύ.
@ a todos
Ευχαριστώ σας για την ανταπόκριση.
"Χρώματα κι αρώματα" για όλους σας!
"άσε τα καμώματα" cher ami..αναμένουμε νέο ποίημα-ή πεζό, ό,τι προτιμάτε. Μην το καθυστερείτε, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη και ο καιρός περνάει, ας μην χάνεται τουλάχιστον.
@ lapsus memoriae
Μη βιάζεστε! Να απορροφώνται πρώτα οι κραδασμοί των ήδη "κρεμασμένων"!
Enregistrer un commentaire