CARLO FRABETTIΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΟΙ ΤΟΞΟΤΕΣ
Το τόξο είναι ένα όπλο που παρουσιάζει έναν σημαντικό περιορισμό: δεν μπορεί να σου χρησιμέψει για ν' αυτοκτονήσεις.
Αν και θα ήταν ακριβέστερο αν λέγαμε ότι δεν είναι εύκολο με το βέλος να θέσει κανείς τέλος στην ίδια του τη ζωή, δεν είναι και κάτι ακατόρθωτο, όπως το απέδειξαν τρεις ξακουστοί τοξότες που αυτοκτόνησαν στους ηρωικούς χρόνους.
Ο πρώτος απ' αυτούς στόχευε με τόση ακρίβεια, ώστε, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει αυτή την κοιλάδα των δακρύων, το μόνο που είχε να κάνει, ήταν να εξαπολύσει ένα βέλος προς το ζενίθ. Η σα'ί'τα υψώθηκε τόσο κάθετα, ώστε, όταν εξαντλήθηκε η ορμή της κι έφτασε στο σημείο του μέγιστου ύψους της, επέστρεψε λόγω της βαρύτητας ακριβώς απ' την ίδια τροχιά και καρφώθηκε στο κεφάλι του αυτόχειρα.
Ο δεύτερος τοξότης ήταν ταχύτατος. Εκτόξευσε οριζοντίως το τελευταίο βέλος του, κι ύστερα έτρεξε ξοπίσω του, το έφτασε, το προσπέρασε, μπήκε μπροστά του και το δέχτηκε στην καρδιά του.
Ωστόσο, αυτά τα δύο ωχριούν μπροστά στο κατόρθωμα του τρίτου. Αυτός ήταν τόσο δυνατός κι είχε ένα όπλο τόσο ισχυρό, ώστε, τεντώνοντας το τόξο του ώς το μη παρέκει, για πρώτη και τελευταία φορά, στόχευσε στον πολύ μακρινό εχθρό του, που ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Το βέλος έκανε το γύρο της Γης και σφηνώθηκε θανάσιμα στην πλάτη του.
CARLO FRABETTI
Μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης
Απο το βιβλίο Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗΣ, εκδ. OPERA, 2002
12 commentaires:
Αργήσατε αλλά μας αποζημιώσατε..Αφιερωμένο στους Τοξότες της ζωής μας, ειδικά στους κενταυροπόδαρους!
@ ravdi
Άργησα, ναι...Δεν είμαι γρήγορος, σαν το δεύτερο τοξότη, στα κομπιουτερικά και σήμερα η ζέστη μάλλον ψιλοτρέλανε το μηχανάκι μου που αρνιόταν να υπακούσει στις εντολές μου. Τελικά το τιθάσευσα και να που σας παρουσίασα τους τρείς καλλιτέχνες μας. Χαίρομαι που σας γοήτευσαν κι ελπίζω οι επιλογές μου να ανταποκρίνονται στο ύψος των προσδοκιών σας. Σας καληνυχτίζω με τις ευχές μου για sweet dreams και... μακριά απο τρελά βέλη!
ESSE EST ESSE LECTUM!
"Καμμία έκπληξη δεν αισθάνθηκα, όταν διαπίστωσα ότι η κόλαση ειναι μια βιβλιοθήκη. Το να έχεις πρόσβαση στις λέξεις, αλλά όχι σ' αυτά που σημαίνουν είναι η πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή του μαρτυρίου του Ταντάλου."
(απόσπασμα από το "Βιβλίο κόλαση" του Φραμπέτι.)
@locus solus: Τα βιβλία αυτού του ωραίου συγγραφέα μας έκαναν να επανεκτιμήσουμε τα μαθηματικά.
Υ.Γ. Το να έχουμε πρόσβαση (οι γνωρίζοντες μόνον αγγλικά) στα ποιήματα (γαλλικά, ισπανικά), αλλά όχι σ' αυτά που σημαίνουν, είναι άλλη μία εκλεπτυσμένη εκδοχή του μαρτυρίου του Ταντάλου!
@lapsus digiti,
Εγώ πάντως είμαι απόλυτος και όποιος θέλει με παίρνει στα σοβαρά.
Με βοήθησε φυσικά σ'αυτό ο Μπόρχες.
Υ.Γ. Στο απόλυτος ενννοώ.
"Οι λέξεις είναι σύμβολα που προυποθέτουν κοινές μνήμες".
@ άνθρωπος χωρίς ιδιότητες: Προσθέτουμε και μια περίφημη φράση του Archibald Macleish: A poem should not mean but be.
Σας χαρίζουμε και το "Η άλλη τίγρη" του Μπόρχες από τον Δημιουργό. (Συγνώμη που παραπέμπουμε και δεν σας το αντιγράφουμε, αλλά πνέουμε τα λοίσθια από τη ζέστη!)
Χαίρετε!
@lapsus digiti
Κρατώ στα χέρια μου την "Άλλη τίγρη", του Μπόρχες εννοείται, αφού μου θυμήσατε αυτό το ποίημα, και το διαβάζω, συγγνώμη απαγγέλω, ευθύς αμέσως.
Για την ιστορία όμως αυτό που προτιμώ είναι "Το φεγγάρι".
@ lapsus digiti
Αγαπητή μου, έλεος! Σε λίγο θ' αρχίσετε να τραγουδάτε "Μού' χεις κάνει τη ζωή μου κόλασηηηη!!!"
@ ανθρωπος χωρίς ιδιότητες
Ο Μπόρχες είναι τελικά ο Γενάρχης, φίλε μου. Ένα κάρο συγγραφείς χρωστούν την ύπαρξή τους σ' αυτόν!
@ σε όλους
Μια και θίξατε το ζήτημα λέξεων, συμβόλων, γλωσσών και κατανόησης,etc.etc., σας παραπέμπω στη μικρή πρόζα του Φραμπέτι με τίτλο " Ο εφιάλτης του Αριστοτέλη" απο την ίδια συλλογή, τη "ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗΣ". Διαβάστε τη και τα ξαναλέμε.
@locus solus
Καλές οι προτάσεις αλλά που'ναι τα λεφτά;
"Καθώς ανακάλυψα τον κόσμο μέσα απ'τη γλώσσα, απ'τις λέξεις, θεώρησα για πολύν καιρό πως η γλώσσα, οι λέξεις, ήταν ο ίδιος ο κόσμος. Η ύπαρξη, εσήμαινε να είναι κανείς κάτοχος μιας αναγνωρισμένης ονομασίας, χαραγμένης κάπου πάνω στις απέραντες Δέλτους του Λόγου. Το γράψιμο, εσήμαινε να χαράξεις κι'εσύ νέα όντα ή - κι'ήταν η πιο επίμονη ψευδαίσθησή μου - να συλλάβεις τα πράγματα, τα ζωντανά, στην παγίδα των φράσεων: αν συνδύαζα έξυπνα τις λέξεις, το αντικείμενο επέτρωνε μέσα στα γράμματα, το έκλεινα, το κρατούσα......
Τεχνίτης του λόγου, δεν αγαπούσα παρά τις λέξεις: θα ύψωνα καθεδρικούς ναούς λέξεων κάτω απ'το γαλάζιο μάτι της λέξης ουρανός. Θα έχτιζα για χιλιετηρίδες. Όταν έπαιρνα στα χέρια μου ένα βιβλίο, μάταια το άνοιγα και τόκλεινα είκοσι φορές, διεπίστωνα πάντα πως δεν αλλοιωνόταν.
Γλιστρώντας πάνω σ'αυτή την αδιάφθορη ουσία, το κείμενο, η ματιά μου δεν ήταν παρά ένα απειροελάχιστο επεισόδιο στην επιφάνεια, δεν ενοχλούσε τίποτε, δεν έφθειρε τίποτε. Εγώ αντίθετα, παθητικός, εφήμερος, ήμουν ένα ζαλισμένο κουνούπι που με διέσχιζε απ'άκρη σ'άκρη το ισχυρό φως ενός φάρου, έβγαινα απ'το γραφείο, έσβηνα το φως: αόρατο μέσα στα σκοτάδια, το βιβλίο σπινθήριζε πάντα, για το δικό του κέφι."
J.P. Sartre: Οι λέξεις
Μετάφραση: Κ. Σταματίου
"Μικροί, μαύροι, σβέλτοι και πληρωμένοι φονιάδες" οι λέξεις για τον υπαρξιστή φιλόσοφο. Το ασπάστηκα, τις λάτρεψα κι έχασα τη ζωή. Αξίζει τον κόπο;
@ lapsus memoriae
Ηρεμήστε. Οι λέξεις ποτέ δεν ήταν αυτό που νόμιζε ο Σαρτρ, και προπάντων δεν βρίσκονταν ποτέ σε αντίθεση με ό,τι αντιπροσωπεύει τη ζωή.Αναζητήστε αλλού τυχόν κέρδη και ζημίες. Σας εύχομαι καλές διακοπές!
Enregistrer un commentaire