ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Ο ORNITHOLOGICUS ΚΑΤΕΒΑΖΕΙ ΤΑ ΡΟΛΑ!

Ο LOCUS SOLUS ΚΑΙ ΤΟ ΕΤΕΡΟΝ ΤΟΥ ΗΜΙΣΥ ΤΗΝ ΚΟΠΑΝΑΝΕ!


ΑΥΤΟΣ ΜΕΝ ΘΑ ΠΝΙΓΕΙ ΣΤΗΝ CAIPIRINHA ΚΑΙ ΤΟ MOJITO,
ΕΚΕΙΝΗ ΔΕ ΘΑ ΒΥΘΙΣΤΕΙ ΣΤΗΝ PINA COLADA ΚΑΙ ΤΟ BLACK RUSSIAN,
ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΖΙ ΘΑ ΛΙΚΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΗΧΟΥΣ ΤΗΣ BOSSA NOVA ΚΑΙ ΤΟΥ BOLERO !

ΔΕΝ ΛΕΝΕ ΠΟΥ ΠΑΝΕ, ΟΥΤΕ ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΝ "ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΑΣ ΕΛΘΕΙΝ" ΓΙΑΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ ΝΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΜΥΡΑ!


ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ !

ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΕΦΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΙΧΑΜΕ ΔΕΙΞΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ, ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΑΤΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΑΘΑΤΕ!


ΟΛΟΙ ΕΔΩ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΕΖΟΝ ΓΕΜΑΤΗ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠ’ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ .



VIVE LA REPUBLIQUE !!!

ΕΚΤΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

FAYROUZ

YA TAIR

O BIRD

O bird flying

on the tip of the world

If you would only tell

the beloved about me

O bird.

Go ask the one who is alone

and wounded, all remedies of no avail

pained and not telling

what pains him

and in his memory recur

nights of childhood.

O bird who carries

the color of trees

in which there's nothing but boredom

and waiting

with the sun's eye I wait
on coldness of stone

the hands of reparation shake me

and I am troubled.

I beseech you by your teachers

which are equal to my days

I beseech by the thorn-rose and the wind

if you are going toward those

whom I love

and were love to erupt again

take me even for one minute

and return me.

_______________

From FAIROUZ, Legend and Legacy

Lyrics & Music: RAHBANI Brothers

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣ

CARLO FRABETTI

ΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΟΙ ΤΟΞΟΤΕΣ

Το τόξο είναι ένα όπλο που παρουσιάζει έναν σημαντικό περιορισμό: δεν μπορεί να σου χρησιμέψει για ν' αυτοκτονήσεις.

Αν και θα ήταν ακριβέστερο αν λέγαμε ότι δεν είναι εύκολο με το βέλος να θέσει κανείς τέλος στην ίδια του τη ζωή, δεν είναι και κάτι ακατόρθωτο, όπως το απέδειξαν τρεις ξακουστοί τοξότες που αυτοκτόνησαν στους ηρωικούς χρόνους.

Ο πρώτος απ' αυτούς στόχευε με τόση ακρίβεια, ώστε, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει αυτή την κοιλάδα των δακρύων, το μόνο που είχε να κάνει, ήταν να εξαπολύσει ένα βέλος προς το ζενίθ. Η σα'ί'τα υψώθηκε τόσο κάθετα, ώστε, όταν εξαντλήθηκε η ορμή της κι έφτασε στο σημείο του μέγιστου ύψους της, επέστρεψε λόγω της βαρύτητας ακριβώς απ' την ίδια τροχιά και καρφώθηκε στο κεφάλι του αυτόχειρα.

Ο δεύτερος τοξότης ήταν ταχύτατος. Εκτόξευσε οριζοντίως το τελευταίο βέλος του, κι ύστερα έτρεξε ξοπίσω του, το έφτασε, το προσπέρασε, μπήκε μπροστά του και το δέχτηκε στην καρδιά του.

Ωστόσο, αυτά τα δύο ωχριούν μπροστά στο κατόρθωμα του τρίτου. Αυτός ήταν τόσο δυνατός κι είχε ένα όπλο τόσο ισχυρό, ώστε, τεντώνοντας το τόξο του ώς το μη παρέκει, για πρώτη και τελευταία φορά, στόχευσε στον πολύ μακρινό εχθρό του, που ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Το βέλος έκανε το γύρο της Γης και σφηνώθηκε θανάσιμα στην πλάτη του.

CARLO FRABETTI
Μετάφραση Αχιλλέας Κυριακίδης
Απο το βιβλίο Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΟΠΑΡΔΑΛΗΣ, εκδ. OPERA, 2002

ΠΡΙΝ ΜΑΤΩΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ

ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣ

Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

Της αυγής ο λύκος ξεγυμνώνει

κάτασπρα τα δόντια του - ποιός ψάχνει

τον αγέρα; - ένα άλογο απο πάχνη

κι όνειρο απ' το πήδημα ζυγώνει,

του φεγγαριού. Κρατήσου με το γκέμι

σου άτρεμο στον άνεμο μακρυά μου

φοβερό ξημέρωμα - εδώ τρέμει

και σφυρίζει η νύχτα στην καρδιά μου.

Άσπρη σαν το κόκκαλο - ώς τη φρίκη

ξεδιπλώνεται η έρημος, κ' η Σιέρρα

γέρνει μακρυκέρατη και γλύφει

μ' αναμμένες γλώσσες τον αγέρα.

Μεθυσμένοι οι γκάουτσος κυνηγούνε

το άστρο τους απάνω απο τη Σιέρρα.

Πίσω απο την τρέλλα τους πηδούνε

παίζοντας τους λάσσους στον αγέρα.

Οι πιστολοθήκες στα νεφρά τους

φλόγα χαμηλόζωστη ώς την κρίσι-

μη στιγμή που ο θάνατος μακρυά τους

την διπλή αστραπή τους θα ζυγίσει.

Μεσ' τη φρίκη σου άτρεμος ζυγίσου

κάθετος σταυρός, ως πριν να πέσει

ο φαλακροκόρακας, στη μέση

στέκει της σιωπής και της κραυγής σου.

Πάει να σμίξει ο λύκος του θανάτου

με την αμφιλύκη του - έχουν φύγει

τα τραγούδια σου, άτρομοι κολλήγοι

τά' διωξαν με τ' άλογα εκεί κάτου...

Πριν ματώσει ο ήλιος, θα σου κλέψω

το στερνό τραγούδι σου - τρία μέτρα

γης κεραυνωμένης, να φυτέψω

το ξερό σπηρούνι σου στην πέτρα.

ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΠΑΣ (1921-1999)

Απο τα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΘΑΝΑΡΕΣ, 1948

LA RESTAURACIÓN DEL PRODIGIO

JUAN JOSÉ ARREOLA

METAMORFOSIS

Como un meteoro capaz de resplandecer con luz propria a mediodía, como un joyel que contradice de golpe a todas las moscas de la tierra que cayeron en un plato de sopa, la mariposa entró por la ventana y fue a naufragar directamente en el caldillo des lentejas.

Deslumbrado por su fulgor instantáneo (luego disperso en la superficie grasienta de la comida grasera), el hombre abandonó su rutina alimenticia y se puso immediatamente a restaurar el prodigio. Con paciencia maniática recogió una por una las escamas de aquel tejado infinitesimal, reconstruyó de memoria el dibujo de las alas superiores e inferiores, devolviendo su gracia primitiva a las antenas y las patitas, vaciando y rellenando el abdomen hasta conseguir la cintura de avispa que lo separa del tórax, eliminando cuidadosamente en cada partícula preciosa los más ínfimos residuos de manteca, desdoro y humedad.

La sopa y la vida conyugal se enfriaron definitivamente. Al final de la tarea, que consumió los mejores años de su edad, el hombre supo con angustia que había disecado un ejemplar de mariposa común y corriente, una Aphrodita vulgaris maculata de esas que se encuentran a millares, clavadas con alfileres, en toda la gama de sus mutaciones y variantes, en los más empolvados museos de historia natural y en el corazón de todos los hombres.

JUAN JOSÉ ARREOLA (1918-2001)

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

WALLACE STEVENS

THE HOUSE WAS QUIET AND THE WORLD WAS CALM

The house was quiet and the world was calm.

The reader became the book; and summer night

Was like the conscious being of the book.

The house was quiet and the world was calm.

The words were spoken as if there was no book,

Except that the reader leaned above the page,

Wanted to lean, wanted much most to be

The scholar to whom the book is true, to whom

The summer night is like a perfection of thought.

The house was quiet because it had to be.

The quiet was part of the meaning, part of the mind:

The access of perfection to the page.

And the world was calm. The truth in a calm world,

In which there is no other meaning, itself

Is calm, itself is summer and night, itself

is the reader leaning late and reading there.

WALLACE STEVENS (1879-1955)
Απο τα SELECTED POEMS, London, 1965

ΤΟΠΙΟ ΤΟΥ ΝΟΥ

ΖΗΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

ΧΡΩΜΑΤΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΑ

Άνεμος παίρνει τις ποδιές των κοριτσιών και σύννεφα μιλάνε
ψιθυριστά με τις κορφές και πόδια σ' αμμουδιές
κι' η κλάψα των γλάρων κι' εγώ που φωνάζω
σ' αυτό το τοπίο του νου, μοναχός.
Άνεμος παίρνει τα φύλλα, πουλιά και φίδια στις κρύπτες τους΄
φθινόπωρο απαλό, μιλώ μ' όλο τον κόσμο του θεού.
Τ' άδειου η χαρά ψιθυριστά με τις κορφές
σ' αυτό τον τόπο.
Του λάρυγγα γέλια στης κοιλάδας το χείλος΄
μύλος γυρνά, λευκά πανιά και συνοδεία
εσπερινού φτωχού και βήματα στην άμμο.
Οι φύλακες ξεκίνησαν, έμεινα εγώ κυνηγημένος΄
πήραμε λόγους σαν όπλα και πάμε στ' άδειου το σπήλαιο
χωρίς θησαυρό.

Φωνάζω΄ φωνάζω, η βροχή αντηχεί, ψυχή της γης
και ζαρώνω στη γη εν σιγή.

Άνεμος πήρε τις ποδιές και σύννεφα
ψιθυριστά μιλάνε στις κορφές΄ κρυφές
φωνές με τραβούν, κι' αφήνω τη χώρα κι' αφήνω το σπήλαιο
δώρο των πτηνών και των φιδιών΄
γύπας αλλού καρτερεί την αγιοσύνη μου
στους βράχους απαλά΄ μιλά το γεράκι στα ύψη.

ΖΗΣΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1934-1953, εκδ. Κέδρος, 1977

ΣΤΗ ΜΥΤΗ ΜΙΑΣ ΒΕΛΟΝΑΣ

NORGE

SUR LA POINTE

Tu crois que c' est gai de vivre nu,

Tout nu sur la pointe d' une aiguille

Avec tout ce vide autour de soi,

Avec tout ce creux dans les poumons,

Tout nu sur la pointe d' un aiguille

Sans un grain de sable pour s' asseoir

Et sans un nuage pour dormir,

Sans une chanson dans les oreilles

Tout nu sur la pointe d' une aiguille

Avec tout ce froid, ce froid, ce froid

Et ce ciel muet sur les épaules,

Tu crois que c' est gai de vivre mort

Dans l' abîme d' être et ne pas être,

Debout sur la pointe d' une aiguille?

_____________________

ΣΤΗ ΜΥΤΗ

Θαρρείς πως χαίρεται κανείς να ζει γυμνός

Ολόγυμνος στη μύτη μιάς βελόνας

Μ' όλο τούτο το κενό γύρω του,

Μ' όλο τούτο το άδειο μες στα στήθια,

Ολόγυμνος στη μύτη μιας βελόνας

Χωρίς έναν κόκκο άμμου για να καθίσει

Και χωρίς ένα σύννεφο να κοιμηθεί,

Χωρίς ένα τραγούδι στ' αυτιά

Ολόγυμνος στη μύτη μιάς βελόνας

Μ' όλο τούτο το κρύο, τούτο το κρύο, τούτο το κρύο

Και το βουβό ουρανό στις πλάτες,

Θαρρείς πως χαίρεται κανείς να ζει νεκρός

Στην άβυσσο της ύπαρξης και της ανυπαρξίας

Ορθός στη μύτη μιάς βελόνας;

NORGE (1899-1990)

Μετάφραση Σωτήρης Γ. Τσαμπηράς

Απο την ανθολογία ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΒΕΛΓΙΟΥ

Εκδ. Πρόσπερος, 1991