ΕΛΛΗ ΣΚΟΠΕΤΕΑ
Η ΓΕΦΥΡΑ
Ένας τυχών πεζοπόρος
Μα κι ο μονοσάνδαλος
Μα κι η κλασική ακαμάτρα
Θα συμφωνήσουν ότι:
Τον μεγάλο καημό
Μιάς γκρεμισμένης γέφυρας
Δεν τον γλυκαίνει η φήμη
Πως ορρώδησαν τάχα τα στοιχειά
Γι' αυτό διαβαίνοντας μιά γέφυρα
Θυμούνται πάντα ότι το μίσος της
Για τον ρυθμό, τα ''στοιχηθείτε''
Και κάθε είδους τάξη
Κρατάει αδιάπτωτο από τότε
Που τον ίσκιο της καταπόντισε
ΕΛΛΗ ΣΚΟΠΕΤΕΑ
Απο τη συλλογή ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ, εκδ. Παλίμψηστος, 1982
Η ΓΕΦΥΡΑ
Ένας τυχών πεζοπόρος
Μα κι ο μονοσάνδαλος
Μα κι η κλασική ακαμάτρα
Θα συμφωνήσουν ότι:
Τον μεγάλο καημό
Μιάς γκρεμισμένης γέφυρας
Δεν τον γλυκαίνει η φήμη
Πως ορρώδησαν τάχα τα στοιχειά
Γι' αυτό διαβαίνοντας μιά γέφυρα
Θυμούνται πάντα ότι το μίσος της
Για τον ρυθμό, τα ''στοιχηθείτε''
Και κάθε είδους τάξη
Κρατάει αδιάπτωτο από τότε
Που τον ίσκιο της καταπόντισε
ΕΛΛΗ ΣΚΟΠΕΤΕΑ
Απο τη συλλογή ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ, εκδ. Παλίμψηστος, 1982
5 commentaires:
"[...] και μετά, πριν ανοίξει τα μάτια - κρατώντας το βιβλίο σφιχτά και στα δυο του χέρια-, βλέπει και πάλι την Κλωντ ντε Μπυρίν, αξιοπρεπή και γελοία μαζί, να παρατηρεί απ' το βάθρο της γεροντοκόρης ποιήτριας τον έφηβο κυκλώνα που είναι ο Ντομινίκ Τρον, ο συγγραφέας μάλιστα του La souffrance est inutile, ενός βιβλίου που είναι μια φλεγόμενη γέφυρα, την οποία ο Ντομινίκ δεν πρόκειται να διασχίσει, αλλά που η Κλωντ, ξένη στη γέφυρα, ξένη σε όλα, αυτή πράγματι θα τη διασχίσει, και θα καεί στην προσπάθεια, σκέφτεται ο Μπελάνο, όπως καίγονται όλοι σχεδόν οι ποιητές, ακόμη κι οι κακοί, σ΄αυτές τις πύρινες γέφυρες, τόσο ενδιαφέρουσες, τόσο γοητευτικές όταν κάποιος είναι δεκαοκτώ, εικοσιενός χρόνων, αλλά τόσο βαρετές, τόσο μονότονες μετά, σαν μια αρχή και ένα τέλος εκ των προτέρων προδιαγεγραμμένα, αυτές τις γέφυρες που εκείνος τις διέσχισε όπως ο Οδυσσέας για να πάει στο σπίτι του, αυτές τις θεωρητικοποιημένες γέφυρες που εμφανίζονται σαν φανταστικά ουίτζα απρόσμενα, μπροστά στη μύτη τους, τεράστιες κατασκευές από επαναλαμβανόμενες φλόγες μέχρι το τέλος της οθόνης και που οι ποιητές, όχι στα δεκαοχτώ ούτε στα εικοσιένα χρόνια τους, αλλά στα εικοσιτρία, ναι, είναι ικανοί να διασχίσουν με τα μάτια κλειστά, σαν υπνοβάτες πολεμιστές, σκέφτεται ο Μπελάνο ενώ φαντάζεται την ανυπεράσπιστη (την εύθραυστη, την υπερβολικά εύθραστη) Κλωντ ντε Μπυρίν να τρέχει στην αγκαλιά του Ντομινίκ Τρον, σε μια διαδρομή που προτιμά να τη φαντάζεται απρόβλεπτη, αν και υπάρχει κάτι στα μάτια της Κλωντ, στα μάτια του Ντομινίκ, στα μάτια της πύρινης γέφυρας, που του είναι οικείο και που σε μια γλώσσα που ξετυλίγεται σύρριζα στη γη, όπως τα εναλλασσόμενα χρώματα που περιβάλλουν το άδειο χωριό, του προαναγγέλλει το ξερό και μελαγχολικό και φρικτός τέλος, και τότε ο Μπελάνο κλείνει τα μάτια και μένει ακίνητος και μετά ανοίγει τα μάτια κι αναζητά άλλη σελίδα [...]".
Από τις "Φωτογραφίες" του ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΠΟΛΑΝΙΟ, που εμπεριέχονται στο βιβλίο "Πουτάνες Φόνισσες", εκδ. Άγρα, σελ. 276-277.
Θέληση
Να μείνει ορθός -τίποτ΄άλλο. Και μένει./ Για ποιον; γιατί; -δεν ξέρει πια. Μες στο σώμα του/ μια τεντωμένη, κάθετη σκάλα. Μια γερόντισσα,/ μ' ένα φτενό κερί στο χέρι της, την ανεβαίνει/ κρατώντας την παλάμη της μπροστά στη φλόγα./ Η σκιά του χεριού της καλύπτει το υπόλοιπο σκοτάδι./ Το φως εντοπισμένο στο σαγόνι και στο χέρι.
Γιάννης Ρίτσος
Διάδρομος και σκάλα
εκδ. Κέδρος
@locus solus
Τόσες μέρες στο κεφάλι μου αυτή η συνεπαγωγή. Και να μην τολμώ -άραγε γιατί- να την εκφράσω
@lapsus digiti
Σα να πάτησα το φάστ φοργουρντ.. είχα μόλις διαβάσει το Γκομες Παλάσιο, όταν βρέθηκα τρεχάμενη τόσα κεφάλαια μπροστά
Καληνύχτα
@ Melen: Τί λέτε και για λίγη χιλιάνικη κι ολόφρεσκη τζαζ; Σας αφιερώνουμε το "Cielo Verde" με τον Agustin Moya (Live At Thelonius Pt.1). Θα το βρείτε στο YouTube.
@ melen + lapsus digiti
Χαίρομαι που εξακολουθείτε να συναντιέστε στον ORNITHOLOGICUS. Τα δώρα σας πάντοτε ακριβά και πολύτιμα!
@lapsus digiti
ευχαριστώ, μου άρεσε πολύ..
Ήθελα να σας προτείνω κάτι από το The dream and prayers of Isaac the blind των Cronus quartet όμως -να πάρει, τίποτε δεν υπάρχει απ τη συγκεκριμένη δουλειά τους στο u tube.
@locus solus
monsieur
chapeau
πάντα
Καληνύχτα
Enregistrer un commentaire