EUGENIO MONTALE
L'ARNO A ROVEZZANO
I grandi fiumi sono l’immagine del tempo,
crudele e impersonale. Osservati da un ponte
dichiarano la loro nullità inesorabile.
Solo l’ansa esitante di qualche paludoso
giunchetto, qualche specchio
che riluca tra folte sterpaglie e borraccina
può svelare che l’acqua come noi pensa se stessa
prima di farsi vortice e rapina.
Tanto tempo è passato, nulla è scorso
da quando ti cantavo al telefono ''tu
che fai l’addormentata'' col triplice cachinno.
La tua casa era un lampo visto dal treno. Curva
sull’Arno come l’albero di Giuda
che voleva proteggerla. Forse c’è ancora o
non è che una rovina. Tutta piena,
mi dicevi, di insetti, inabitabile.
Altro comfort fa per noi ora, altro
sconforto.
L'ARNO A ROVEZZANO
I grandi fiumi sono l’immagine del tempo,
crudele e impersonale. Osservati da un ponte
dichiarano la loro nullità inesorabile.
Solo l’ansa esitante di qualche paludoso
giunchetto, qualche specchio
che riluca tra folte sterpaglie e borraccina
può svelare che l’acqua come noi pensa se stessa
prima di farsi vortice e rapina.
Tanto tempo è passato, nulla è scorso
da quando ti cantavo al telefono ''tu
che fai l’addormentata'' col triplice cachinno.
La tua casa era un lampo visto dal treno. Curva
sull’Arno come l’albero di Giuda
che voleva proteggerla. Forse c’è ancora o
non è che una rovina. Tutta piena,
mi dicevi, di insetti, inabitabile.
Altro comfort fa per noi ora, altro
sconforto.
_________________
Ο ΑΡΝΟΣ ΣΤΟ ΡΟΒΕΤΣΑΝΟ
Τα μεγάλα ποτάμια είναι η εικόνα του χρόνου,
σκληρού κι απρόσωπου. Κοιταγμένα απο μιά γέφυρα
διαλαλούν αδυσώπητα το μηδέν τους.
Μόνον ο διστακτικός μαίανδρος κάποιου ελόβιου
βούρλου, κάποια λιμνάσματα
που αστράφτουν ανάμεσα σε θάμνους πυκνούς και βρύα
μπορούν ν' αποκαλύψουν πως και το νερό συλλογίζεται τον εαυτό του
πριν γίνει ρουφήχτρα και λυσσομάνημα.
Πάει τόσος καιρός, στιγμή δεν πέρασε
που σου τραγούδαγα στο τηλέφωνο «μην κάνεις
την αποκοιμισμένη» με τριπλό καγχασμό.
Το σπίτι σου ήταν μιά λάμψη ιδωμένη απ' το τρένο. Κυρτώνεται
πάνω στον Άρνο σαν το δέντρο του Ιούδα
που ήθελε να το προστατεύσει. Μπορεί να υπάρχει ακόμα ή
έχει πια τώρα ερειπωθεί. Γεμάτο
μού έλεγες απο έντομα, ακατοίκητο.
Άλλες ανέσεις ταιριάζουν σήμερα σε μάς,
άλλοι καημοί.
EUGENIO MONTALE (1896-1981)
Μετάφραση Νίκος Αλιφέρης
Απο το ΦΙΝΙΣΤΕΡΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδ. Άγρα, 1995
Ο ΑΡΝΟΣ ΣΤΟ ΡΟΒΕΤΣΑΝΟ
Τα μεγάλα ποτάμια είναι η εικόνα του χρόνου,
σκληρού κι απρόσωπου. Κοιταγμένα απο μιά γέφυρα
διαλαλούν αδυσώπητα το μηδέν τους.
Μόνον ο διστακτικός μαίανδρος κάποιου ελόβιου
βούρλου, κάποια λιμνάσματα
που αστράφτουν ανάμεσα σε θάμνους πυκνούς και βρύα
μπορούν ν' αποκαλύψουν πως και το νερό συλλογίζεται τον εαυτό του
πριν γίνει ρουφήχτρα και λυσσομάνημα.
Πάει τόσος καιρός, στιγμή δεν πέρασε
που σου τραγούδαγα στο τηλέφωνο «μην κάνεις
την αποκοιμισμένη» με τριπλό καγχασμό.
Το σπίτι σου ήταν μιά λάμψη ιδωμένη απ' το τρένο. Κυρτώνεται
πάνω στον Άρνο σαν το δέντρο του Ιούδα
που ήθελε να το προστατεύσει. Μπορεί να υπάρχει ακόμα ή
έχει πια τώρα ερειπωθεί. Γεμάτο
μού έλεγες απο έντομα, ακατοίκητο.
Άλλες ανέσεις ταιριάζουν σήμερα σε μάς,
άλλοι καημοί.
EUGENIO MONTALE (1896-1981)
Μετάφραση Νίκος Αλιφέρης
Απο το ΦΙΝΙΣΤΕΡΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδ. Άγρα, 1995
2 commentaires:
Ποίημα και εικονογράφηση σκίζουν!
Avete!
@ ovum aureum
Comme toujours!
Enregistrer un commentaire