ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ
ΕΛΕΓΕΙΟ
Στη φωτιά του ματιού σου θα χαμογέλασε κάποτε ο Θεός
Θα 'κλεισε την καρδιά της η άνοιξη σα μιάς αρχαίας ακρογιαλιάς
ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ (1911-1992)
ΕΛΕΓΕΙΟ
Στη φωτιά του ματιού σου θα χαμογέλασε κάποτε ο Θεός
Θα 'κλεισε την καρδιά της η άνοιξη σα μιάς αρχαίας ακρογιαλιάς
μαργαριτάρι.
Τώρα καθώς κοιμάσαι λαμπερός
Στους παγωμένους κάμπους που οι αγράμπελες
Γίναν βαλσαμωμένα φτερά μαρμάρινα περιστέρια
Βουβά παιδιά της απαντοχής -
Ήθελα νά 'ρθεις μιά βραδιά σα βουρκωμένο σύννεφο
Άχνη της πέτρας πάχνη της ελιάς
Γιατί στο αγνό σου μέτωπο
Κάποτε θά 'βλεπα κι εγώ
Το χιόνι των προβάτων και των κρίνων
Μα πέρασες απ' τη ζωή σαν ένα δάκρυ της θάλασσας
Σα λαμπηδόνα καλοκαιριού και στερνοβρόχι του Μάη
Κι ας είσουν μιά φορά κι εσύ ένα γεράνιο κύμα της
Ένα πικρό βότσαλό της
Ένα μικρό χελιδόνι της σ' ένα πανέρημο δάσος
Χωρίς καμπάνα τη χαραυγή χωρίς λυχνάρι το απόβραδο
Με τη ζεστή σου καρδιά γυρισμένη στα ξένα
Στα χαλασμένα δόντια της άλλης ακρογιαλιάς
Στα γκρεμισμένα νησιά της αγριοκερασιάς και της φώκιας.
ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ (1911-1992)
Απο τη συλλογή ΑΜΟΡΓΟΣ, 3η έκδ., Ίκαρος, 1969
10 commentaires:
" Ίδια παντού θα 'ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα/ των φαντασμάτων/ Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων/ Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας/ Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη/ Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρού-/μενο χέρι/ Φτάνει ν' ανθίσει μόνο/ Λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό/ για τη σκόνη..."
Νίκος Γκάτσος
Απ' το ίδιο βιβλίο (σελ.16-17)
Καλησπέρα!
@ γκόλφω
Καλησπέρα, Γκόλφω. Τα χαιρετίσματά μου στον Τάσο!
Αμοργιανό είν' το νερό
Αμοργιανή κι η βρύση
Αμοργιανή κι η κοπελιά
που πάει να γεμίσει
Αμοργιανό μου πέρασμα
νά' χεις καλό ξημέρωμα
Αμοργιανό μου πέρασμα
και πως να σε περάσω
και πού θε να βρω τον καιρό
στη Γιάλη για ν' αράξω
Ορτσάρατε,ορτσάρατε,
στον κάβο καβατζάρετε
Νά' μουν στη Γιάλη μια βραδιά
στη Χώρα μιαν αυγίτσα
νά' μουν και στα Κατάπολα
που' χει όμορφα κορίτσα
Γιαλίτισσα, γιαλίτισσα,
στην πόρτα σου ξενύχτησα.
Παραδοσιακό.
Όταν το Στεφανάκη -παν τρία χρόνια που μας άφησε- έπιανε το βιολί κι΄οι πιτσιρίκες μεράκλωναν και το ρίχναν στο χορό, πήγαινε πλάϊ του το Ξενιώ - ζηλιάρα ακόμη, πατημένα εβδομήντα- μην και του κάνει καμιά τα γλυκά μάτια! Μερικούς μήνες πριν πεθάνει, συμμετείχε σε κάποιο φεστιβάλ παραδοσιακής μουσικής στην αμέρικα. Γύρισε πίσω -όχι πως έχει καμιά σημασία- με το βραβείο.
Αυτά συμβαίνουν στη Λαγκάδα,
το τραγούδι δεν την αναφέρει.
Έτσι λοιπόν..λίγο σιτάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση/ λίγο νερό για τη σκόνη..
όπως προανάφερε η Γκόλφω.
Στο μεταξύ, κρασάκι κόκκινο και- μετά το παραδοσιακό- Amalia, early recordings
στην υγειά σας!
@ melen
Δεν είμαι και πολύ του παραδοσιακού, και δη του νησιώτικου.Και -σαν το Γκάτσο- δεν έχω δει ποτέ την Αμοργό. Όμως κρατώ το κόκκινο κρασί και τη νεαρά Amalia. Εβίβα!
Η "Αμοργός" μας έφερε το καλοκαίρι κι όμως εδώ έχει συννεφιά! Χαιρετώ
@ ravdi
Αυτή κι αν είναι έκπληξη! Να πω "σαν τα χιόνια!" καλοκαιριάτικα, θα ακουστεί παράταιρο... Σας κέρδισε ο μακρινός Βορράς, cara mia, κι έπρεπε να κουβαλήσουμε ολόκληρη Αμοργό για να τραβήξουμε την προσοχή σας;
Σας χαιρετώ και σας ασπάζομαι! Μη χάνεστε!
Ο Τραϊανός έχει γράψει για "το κίτρινο χαλασμένο δόντι του ήλιου", ο Γκάτσος για "τα χαλασμένα δόντια της άλλης ακρογιαλιάς". Αν χρειαστείτε οδοντίατρο, στη διάθεσή σας!
Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου
E, ας πρωτοτυπήσω κι εγώ!
Ποιος είναι αυτός που κείτεται στις πάνω αμμουδιές
Ανάσκελα φουμέρνοντας ασημοκαπνισμένα ελιόφυλλα
Τα τζιτζίκια ζεσταίνονται στ' αυτιά του
Τα μυρμήγκια δουλεύουνε στο στήθος του
Σαύρες γλιστρούν στη χλόη της μασχάλης
Κι από τα φύκια των ποδιών του αλαφροπερνά ένα κύμα
@ ζερμπιγιόν
Αν...βεβαίως!
@ τεν κατε
Μήπως λέγεστε και Ερνέστο;
@ τουκιθεμπλόμ
Εγώ φίλε μου ΕΛΕΓΕΙΟ κρέμασα, στην ΑΜΟΡΓΟ ταξίδεψαν όλοι...Καλύτερα το μάτι παρά το όνομα,ε;
Enregistrer un commentaire