ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !

Πιάσαν οι ζέστες και ο ORNITHOLOGICUS κλείνει! Το καλοκαίρι είναι γι' άλλα πράγματα, όχι για blogs. Όπως και πέρυσι τέτοια εποχή, σας κουνάμε μαντίλι αποχαιρετισμού. Δουλέψαμε σκληρά (τρομάρα μας!) όλο το χειμώνα και ανυπομονούμε να έρθει η ώρα κι η στιγμή που θα βουτήξουμε στη δροσιά της καλοκαιρινής θάλασσας. Και φέτος ξανά μανά τα ίδια και τα αυτά: θα ξαπλώνουμε κάτω απ' τα δέντρα, θα πίνουμε δροσερά ποτά - caipirinha (τις μονές ημέρες), pina colada (τις ζυγές) - και θα λικνιζόμαστε στο ρυθμό της μπόσα νόβα under the stars ! Ευχόμαστε τα ίδια και καλύτερα για σας που μας συντροφέψατε όλο το χειμώνα.

Όπως και πέρυσι τέτοια εποχή, πιστοί στην παράδοση, σας ζητάμε να προτείνετε βιβλία που σας άρεσαν για να τα διαβάσουμε κι εμείς. Εννοείται πως δεν είναι ανάγκη να έχουν εκδοθεί πρόσφατα, αρκεί να εξακολουθούν να κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία. Μπορείτε λοιπόν. όποτε θέλετε, όλο το καλοκαίρι, να γράφετε σ' αυτή την ανάρτηση αντί σχολίων τις προτάσεις σας.

Και φυσικά - διάβολε, τί το ' χουμε το blog ! - θα ξεκινήσουμε απο τις δικές μας προτιμήσεις. Εξαιρούνται όλα τα βιβλία, κείμενα των οποίων παρουσιάστηκαν στον ORNITHOLOGICUS - είμαι σίγουρος πως ό,τι σας γυάλισε σπεύσατε ήδη και το προμηθευτήκατε. Πάμε λοιπόν. Ο LOCUS SOLUS προτείνει:

1. Λουί-Φερντινάν Σελίν: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (Εστία)

2.Τζόναθαν Λίτελ: ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ (Λιβάνης)

3. Εμμανυέλ Πιερρά: Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΟΥ ΣΕΞ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΗΓΑΝΗΤΟΥ ΨΑΡΙΟΥ (Άγρα)

4. Ισαάκ Ρόσα: ΤΟ ΜΑΤΑΙΟ ΧΘΕΣ (Πόλις)

5. Ζυλιέν Γκρακ: ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ (Ίνδικτος)

6. Αντόνιο Λόμπο Αντούνες: ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑΣ (Καστανιώτης)

7. Αντόνιο Ταμπούκι: ΡΕΚΒΙΕΜ (Άγρα)

8. Μακ Χέιρτ: ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ : ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΑΙΩΝΑ (Μεταίχμιο)

9. Ολιβιέ Μερσιέ: ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΛΙΣΑΒΟΝΑ(Ψυχογιός)

10. Αλμπέρτο Βάθκεθ-Φιγκερόα: ΤΟΥΑΡΕΓΚ (Κοάν/Μέδουσα)

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΧΕΙΜΩΝΙΑΣΕΙ ΞΑΝΑ ΜΑΖΙ !

VIVE LA REPUBLIQUE !!!

ΘΑ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ

ΧΑΡΑ ΧΡΗΣΤΑΡΑ

ΣΑΝ ΠΕΤΡΑ

Η απουσία κατρακύλησε σαν πέτρα

που με παίρνει απ’ το λαιμό

Κλιμακωτά επικάθονται

στο ρούχο μου οι σκόνες

απ’ αυτό το κατρακύλισμα

Μιά ηλιαχτίδα παιχνιδίζει

κι ύστερα βαθύχρωμα σύγνεφα

σκεπάζοντας την ουράνια σφαίρα

πετρώνουν και την καρδιά μου

Κλειστά τα μάτια

ανιχνεύουν με τη φαντασία το τοπίο

Χορεύει ακόμη εκείνη η απουσία

επιθανάτιο χορό

Ανοίγοντας τα βλέφαρα

δεν θα λυγίσω

μπροστά στη θέα της αποκάλυψης

που σκοτείνιασε τον τόπο

κι έφερε σεισμό και καταποντισμό

Θα ξαναδούμε τις πόλεις μας

στον ορίζοντα να λάμπουν

με τα φώτα τους τη νύχτα

ΧΑΡΑ ΧΡΗΣΤΑΡΑ

Απο τη συλλογή ΤΟ ΧΑΣΜΑ, εκδ. Νέα Πορεία, 2006

ΑΛΛΕΣ ΑΝΕΣΕΙΣ ΑΛΛΟΙ ΚΑΗΜΟΙ

EUGENIO MONTALE

L'ARNO A ROVEZZANO

I grandi fiumi sono l’immagine del tempo,
crudele e impersonale. Osservati da un ponte
dichiarano la loro nullità inesorabile.
Solo l’ansa esitante di qualche paludoso
giunchetto, qualche specchio
che riluca tra folte sterpaglie e borraccina
può svelare che l’acqua come noi pensa se stessa
prima di farsi vortice e rapina.
Tanto tempo è passato, nulla è scorso
da quando ti cantavo al telefono ''tu
che fai l’addormentata'' col triplice cachinno.
La tua casa era un lampo visto dal treno. Curva
sull’Arno come l’albero di Giuda
che voleva proteggerla. Forse c’è ancora o
non è che una rovina. Tutta piena,
mi dicevi, di insetti, inabitabile.
Altro comfort fa per noi ora, altro
sconforto.

_________________


Ο ΑΡΝΟΣ ΣΤΟ ΡΟΒΕΤΣΑΝΟ

Τα μεγάλα ποτάμια είναι η εικόνα του χρόνου,
σκληρού κι απρόσωπου. Κοιταγμένα απο μιά γέφυρα
διαλαλούν αδυσώπητα το μηδέν τους.
Μόνον ο διστακτικός μαίανδρος κάποιου ελόβιου
βούρλου, κάποια λιμνάσματα
που αστράφτουν ανάμεσα σε θάμνους πυκνούς και βρύα
μπορούν ν' αποκαλύψουν πως και το νερό συλλογίζεται τον εαυτό του
πριν γίνει ρουφήχτρα και λυσσομάνημα.
Πάει τόσος καιρός, στιγμή δεν πέρασε
που σου τραγούδαγα στο τηλέφωνο «μην κάνεις
την αποκοιμισμένη» με τριπλό καγχασμό.
Το σπίτι σου ήταν μιά λάμψη ιδωμένη απ' το τρένο. Κυρτώνεται
πάνω στον Άρνο σαν το δέντρο του Ιούδα
που ήθελε να το προστατεύσει. Μπορεί να υπάρχει ακόμα ή
έχει πια τώρα ερειπωθεί. Γεμάτο
μού έλεγες απο έντομα, ακατοίκητο.
Άλλες ανέσεις ταιριάζουν σήμερα σε μάς,
άλλοι καημοί.



EUGENIO MONTALE (1896-1981)
Μετάφραση Νίκος Αλιφέρης
Απο το ΦΙΝΙΣΤΕΡΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδ. Άγρα, 1995

ΚΑΗΜΕΝΗ ΚΟΤΑ

ΣΑΚΗΣ ΣΕΡΕΦΑΣ

ΑΣΗΜΑΝΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ

Να ένας άνθρωπος

που πηγαίνει πανέτοιμος να κάνει κάποιο σεξ.

Στον δρόμο του συναντάει μια κότα με κοφτερή ομορφιά

πούπουλα χρυσαφιά, ράμφος φιλντισένιο

τον κοιτάζει κατάματα εκείνος βιάζεται την κλωτσάει

καημένη κότα κράζουν όλοι.

Πήγε ο άνθρωπος το 'κανε το σεξ του

η κότα ράμφισε τρία μυρμήγκια παραπέρα ηρέμησε

έφυγε κι ο κόσμος που είχε μαζευτεί

ερήμωσε ο τόπος, πέρασε καιρός.

Πρώτη πέθανε η κότα.

ΣΑΚΗΣ ΣΕΡΕΦΑΣ

Απο τη συλλογή ΠΡΩΤΑ ΠΕΘΑΝΕ Η ΚΟΤΑ, εκδ. Κέδρος, 2007

ΤΑΡΑΡΑ ΤΑΡΑΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΡΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΥΤΗΣ

Ο ΙΝΔΟΣ ΡΑ

Είχε στο κεφάλι φτερά φορούσε δορά

ζούσε με δυο μωρά και μια ωραία κυρά

λιαζόταν με χαρά χωρίς να 'χει παρά

με αξίνη τα δένδρα βαρά για την πυρά.

Τον ορίζοντα καμιά φορά θωρά

μήπως πετά απ' το βορρά καμιά αγριοπεριστερά

και τη χτυπήσει στα φτερά ή πιάσει απ' την ουρά

καμιά αντιλόπη ζωηρά που θα πίνει στα νερά.

Στα λιβάδια τ' ανθηρά στα βουνά τα χλοερά

βοσκά ο Ρα τρία αρνιά με μαλλιά κατσαρά

μελετά στα σοβαρά να χτίσει σπίτια στη σειρά

η καλύβα πια δεν τον χωρά τον κύριο Ρα.

Μια που πήραμε τη φόρα ας πούμε τώρα

πως κάποια μέρα μια μπόρα έπιασε στη χώρα

κατεστράφη η οπώρα σε λίγη ώρα

παν της φύσεως τα δώρα σαν την ψώρα.

Σόδομα και Γόμορρα έγιναν τα όνειρα

τ' αγριοπερίστερα σε κοπάδι ύστερα

τον κοροϊδεύουν άμοιρα τα παμπόνηρα

και κοτσιλίζουν στα φτερά με χαρά τον Ρα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΥΤΗΣ

Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1937-1977, β' έκδ., Σμίλη, 2007

ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ

EDUARDO GALEANO

ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΦΙΛΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ

Πολλοί Αργεντινοί ορκίζονται με το χέρι στην καρδιά ότι ήταν ο Ενρίκε Γκαρσία, "ο Τσουέκο", το αριστερό εξτρέμ της Ρασίνγκ. Και εξίσου πολλοί Ουρουγουανοί ορκίζονται, φιλώντας σταυρό, ότι ήταν ο Πέδρο Λάγο, "ο Μουλαράς", επιθετικός της Πενιαρόλ. Ήταν είτε ο ένας είτε ο άλλος, είτε και οι δυο.

Εδώ και μισό αιώνα, ίσως παραπάνω, όταν ο Λάγο ή ο Γκαρσία έβαζαν ένα τέλειο γκολ, απο αυτά που αφήνουν αγάλματα τους αντιπάλους, είτε απο τη λύσσα είτε απο θαυμασμό, μάζευαν τη μπάλα απο τα δίχτυα, την έπαιρναν παραμάσχαλα και ξανάκαναν προς την αντίστροφη διεύθυνση τη διαδρομή τους, βήμα βήμα, σέρνοντας τα πόδια τους. Έτσι, σηκώνοντας σκόνη, έσβηναν τα ίχνη τους, για να μην μπορέσει κανείς να μιμηθεί τον τρόπο του παιχνιδιού τους.

EDUARDO GALEANO

Aπο ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Μετάφραση Γιάννης Χρυσοβέργης

Εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 1998

ΑΧΝΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ ΠΑΧΝΗ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

ΕΛΕΓΕΙΟ

Στη φωτιά του ματιού σου θα χαμογέλασε κάποτε ο Θεός
Θα 'κλεισε την καρδιά της η άνοιξη σα μιάς αρχαίας ακρογιαλιάς

μαργαριτάρι.

Τώρα καθώς κοιμάσαι λαμπερός

Στους παγωμένους κάμπους που οι αγράμπελες

Γίναν βαλσαμωμένα φτερά μαρμάρινα περιστέρια

Βουβά παιδιά της απαντοχής -

Ήθελα νά 'ρθεις μιά βραδιά σα βουρκωμένο σύννεφο

Άχνη της πέτρας πάχνη της ελιάς

Γιατί στο αγνό σου μέτωπο

Κάποτε θά 'βλεπα κι εγώ

Το χιόνι των προβάτων και των κρίνων

Μα πέρασες απ' τη ζωή σαν ένα δάκρυ της θάλασσας

Σα λαμπηδόνα καλοκαιριού και στερνοβρόχι του Μάη

Κι ας είσουν μιά φορά κι εσύ ένα γεράνιο κύμα της

Ένα πικρό βότσαλό της

Ένα μικρό χελιδόνι της σ' ένα πανέρημο δάσος

Χωρίς καμπάνα τη χαραυγή χωρίς λυχνάρι το απόβραδο

Με τη ζεστή σου καρδιά γυρισμένη στα ξένα

Στα χαλασμένα δόντια της άλλης ακρογιαλιάς

Στα γκρεμισμένα νησιά της αγριοκερασιάς και της φώκιας.

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ (1911-1992)

Απο τη συλλογή ΑΜΟΡΓΟΣ, 3η έκδ., Ίκαρος, 1969