ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ

ΒΕΡΟΝΙΚΗ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Οι νεκροί με τους νεκρούς

Η πέτρα με την πέτρα

Η άποψη με την άποψη

Το αίσχος με το αίσχος

Η πληρωμένη απάντηση απλώς με την πληρωμένη

Τα θεμέλια με τα θεμέλια

Η σκόνη με τη σκόνη

Το στόμα με το στόμα

Ο ύπνος με τον ύπνο

Η πείνα με τη γριά

Η φθίση με το αίμα

Το σκυλί με το σκυλί

- Σπανίως με τον άνθρωπο -

Η πτώση με το γδούπο

Η φαντασίωση με την πραγματικότητα

Τα γλυκά παιδιά με τα παιδιά

Η γλυκύτητα με τη λέπρα

Οι μολυσμένοι με το σύμβολο

- Ή τους μολυσμένους -

Τα νιάτα με τον πόθο

Η επιθυμία με την ηχώ

Η δύναμη με τους αγγέλους

Η εξίσωση με τη βιολογία

Ο γόνιμος με τη στείρα

Το πλήθος με το πλήθος

Ο μονόλογος με το μονόλογο

Το ξερίζωμα με την καρδιά

Το παρελθόν με το παρελθόν

Το φως -

Ζήσαμε μιά υπέροχη ζωή

Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους

Να επαναληφθεί !

ΒΕΡΟΝΙΚΗ ΔΑΛΑΚΟΥΡΑ

Απο το βιβλίο ΑΓΡΙΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΦΩΤΙΑ, Εκδ. Άγρα, 1997

ΝΥΧΤΕΣ ΣΑΝ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

ANDRÉ PIEYRE DE MANDIARGUES

NUITS

Des nuits parfois sont mornes.

Les jardins n' ont plus d' odeur

Il n' est plus de frisson aux feuilles

Le ciel bas est plus rouge entre tant de portiques

Les places sont hantées de spectrales statues

Qui passe en vain s' y hâte.

Des nuits s' appesantissent à l' égal des nos jours.

Nuits d' une vieille ville

Trop vieille

Sans oiseaux sans licornes

Sans cavaliers ni dames folles

Ni faons blessés ni biches ni loups-cerviers

Ni sang frais sur les murs des palais ancestraux.

Les jeux de mains les jeux de mots sont feux

Jeux de mots jeux de mains où l' amour s' égarait

Parmi les cascades les lucioles les pierreries

La mousse des dentelles rompues

Les écharpes de soie jetées sur des yeux fiers

Les rires sous les pluies de pétales.

Nuits comme un théâtre de velours défunt

Où s' exaltent nos souvenirs diminués.

Matins étayés de béquilles.

Il reste un goût de cendre et de pourri

Un goût de fleurs croupies d' eaux fanées

Ce goût d' être déçu qui nous plaît plus que tout.

ANDRÉ PIEYRE DE MANDIARGUES (1909-1991)

L' âge de craie, Gallimard, 1961

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !

ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Στη φάτνη των χτηνών Χριστός γεννάται

χωρίς της Επιστήμης συνδρομή΄

η θεία Φύσις κάνει για μαμή

κι ο δράκος, σαν αρνί, θεός κοιμάται.

Αύριον, άντρας, σα ληστής κρεμάται -

νέα του κόσμου θέλει οικοδομή,

Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή - ,

πλην άγιο φως στον τάφο του πλανάται.

Διάκοι του Βάαλ, δεν είναι δικός σας

αυτός της φάτνης ο φτωχός Χριστός,

που εκήρυξε για νόμο του τη χάρη.

Εσάς τιμή σας μόνη το στιχάρι.

Πομπές, θεοπομπές το ιδανικό σας,

κ’ είν’ ο Θεός σας, σαν κι εσάς, μιαρός !

ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ (1844-1917)

ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ

ISMAIL KADARE

Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ

Όλος ο κόσμος τρέμει μπροστά μου. Κανένας όμως δε φαντάζεται πόσο τρέμω εγώ η ίδια.

Η αγωνία μου αρχίζει μόλις το πρώτο πέπλο της νύχτας πέσει πάνω στην πεδιάδα. Κάθε ίσκιος με ανθρώπινο σχήμα που πλανιέται στο βάθος με τρομοκρατεί, είτε τον προκαλούν τα σκοτάδια, είτε το φεγγαρόφωτο, είτε κάποιο πλάσμα ζωντανό. Ο καταραμένος φόβος πως ο ίσκιος αυτός μπορεί ν' ανήκει στον άνθρωπο που έρχεται σε μένα με τη μοιραία ερώτηση στην οποία δε θα μπορέσω ν' απαντήσω, με πετρώνει.

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι ο τρόμος που προξενώ θα πληρωνόταν με το ίδιο νόμισμα. Είμαι μάλιστα σίγουρη ότι ο φόβος που αισθάνομαι είναι πιο βαθύς από το φόβο που εμπνέω. Μπορεί να φαίνεται απίστευτο, είναι ωστόσο δυστυχώς αληθινό. Ενώ η δική τους αγωνία έχει μια μόνο πηγή, η δική μου μπορεί να προκληθεί από οτιδήποτε. Και τίποτα δεν είναι πιο φρικτό από μια ανησυχία που αγνοείς την αιτία της, από μια αγωνία που δεν έχει όνομα. Οι άνθρωποι με αποκαλούν Σφίγγα, κι εννοούν "πλάσμα ασφυκτικό". Πιστεύουν ειλικρινά πως εγώ τους καθιστώ ανίκανους να απαντήσουν στο αίνιγμα. Στην πραγματικότητα, οι ερωτήσεις που τους θέτω είναι πολύ κοινότοπες, αλλά όσα έχουν ακούσει για μένα τους τρομοκρατούν τόσο πολύ που, πριν καν απευθυνθώ σ' αυτούς, μπερδεύονται μες στα ίδια τους τα λόγια, πνίγονται, χάνουν όλη τη δύναμή τους.

Ποτέ, το αντιλαμβάνεσαι εύκολα, δεν τους περνάει απ' το νου να με ρωτήσουν αυτοί, όπως έχει συνομολογηθεί στην αρχική συμφωνία που με καθιέρωσε ως σφίγγα τους. Και όμως αυτή ήταν η βάση της συμφωνίας μας : θα είχα το δικαίωμα να τους τιμωρώ εάν δεν απαντούσαν στις ερωτήσεις μου και αντιστρόφως, θα είχαν το δικαίωμα να με ρωτήσουν και, εάν δεν έπαιρναν καμμία απάντηση, να μου επιβάλουν μία ποινή.

Σιγά-σιγά, αυτό το δεύτερο ενδεχόμενο παραμερίστηκε (η εκδίκησή μου, με την πρώτη τους παρόρμηση να εφαρμόσουν αυτή τη συμφωνία, έφερε αποτέλεσμα) και παρέμεινε πλέον μόνον το δικό μου δικαίωμα να τους υποβάλλω ερωτήσεις και να τους τιμωρώ.

Ωστόσο, μολονότι δεν ασκούν εδώ και πολύν καιρό αυτό το δικαίωμα, τίποτα δε δείχνει πως το έχουν λησμονήσει. Γνωρίζω πολύ καλά πως η ανάμνηση της αρχικής μας συμφωνίας μεταδίδεται από στόμα σε στόμα. Ακόμα κι αν κανείς μέχρι τούτη τη μέρα δεν την έχει εφαρμόσει, η ιδέα της εξακολουθεί να ζει μέσα στους ανθρώπους. Και όταν μια ιδέα παραμένει ζωντανή, αργά ή γρήγορα καρποφορεί.

Όλα αυτά μου έρχονται πάλι στο νου καθώς πλησιάζει το σκοτάδι. Παρά τις προσπάθειές μου, δεν μπορώ να πάψω να φαντάζομαι τον πρώτο άνθρωπο που, κατανικώντας το φόβο του, θα έρθει να μου υποβάλει μια ερώτηση. Όποια κι αν είναι, μαντεύω από τώρα πως θα με παραλύσει και δε θα μπορέσω να την απαντήσω. Και η σιωπή μου θα σημαδέψει την απαρχή της καταστροφής μου.

Η πτώση μου δεν θα είναι ίσως ακαριαία όπως η αστραπή, αλλά αυτή είναι μια πενιχρή παρηγοριά. Στην πραγματικότητα, μια αργή πτώση είναι πιο απελπιστική. Η φήμη της θα διαδοθεί από στόμα σε στόμα και θα με κλονίσει πιο πολύ από έναν σεισμό, θα διαβρώσει τα θεμέλιά μου. Και όταν οι μελλοντικές γενιές θα θυμούνται την ιστορία μου, επειδή το ανθρώπινο πνεύμα έχει την τάση να συμπυκνώνει τα γεγονότα, θα περιορίσουν τη μακριά περίοδο της παρακμής μου σε λίγες σύντομες στιγμές. Θα προτιμούσα την αιφνίδια κατάρρευση από τούτο το ύπουλο μαρτύριο, αυτό όμως, όπως και πλήθος άλλα πράγματα, δεν εξαρτάται από μένα.

Οι ίσκιοι του λυκόφωτος πυκνώνουν. Μαζί με την παγωνιά της νύχτας, μια αγωνία το ίδιο παγερή με διαπερνάει αδιάκοπα. Είναι η αγωνία που μόνη μου προκάλεσα με τη σκέψη μου πως όσο θα δυνάστευα τους ανθρώπους, τόσο θα απελευθερωνόμουν εγώ. Η μοίρα θέλησε το αντίθετο.

ISMAIL KADARE

Από το βιβλίο Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ & ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ,

Μετάφραση ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΑΡΑΦΕΙΔΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ του ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ, 1996

ΕΦΗΒΟ ΟΝΕΙΡΟ ΑΛΛΟΤΙΝΟ

SOPHIA DE MELLO BREYNER
VIAGEM

Naquele tempo era o Kaos

E as palavras do poema não irrompiam já como palmeiras

Por isso abandonou a cidade - o país natal

País perdendo dia a dia o seu rosto :

A pintura a cair das paredes - cães

Farejando o lixo -

Brutais os gestos - obscenas as palavras

De cada coisa a beleza destroçada

Por isso se evadiu e para Oriente

Navegou e de noite e lentamente

E um novo dia se abriu em sua frente

E era um país de tigres e palmeiras

Como em longínquo cismar adolescente

_____________________


ΤΑΞΙΔΙ

Τω καιρώ εκείνω ήταν το Χάος

Κι οι λέξεις του ποιήματος δεν ξεπροβάλλαν πια σαν φοίνικες

Γι αυτό εγκατέλειψε την πόλη - το γενέθλιο τόπο
Τη χώρα αυτή που μέρα με τη μέρα έχανε το πρόσωπό της :
Οι ζωγραφιές που πέφταν απ' τους τοίχους - σκυλιά
Που ρουθουνίζαν στα σκουπίδια -
Κτηνώδεις οι χειρονομίες - αισχρές οι λέξεις
Του κάθε πράγματος η ομορφιά συντρίμμια

Γι' αυτό δραπέτευσε άνοιξε πανιά
Προς την Ανατολή νύχτα ταξίδεψε κι αργά

Κι αίφνης καινούργια ημέρα ανοίχτηκε μπροστά του

Στη χώρα βρέθηκε της τίγρης και του φοίνικα
Σαν μέσα σε όνειρο αρχαίο εφηβικό

___________________

SOPHIA DE MELLO BREYNER (1919-2004)

Απο τη συλλογή ILHAS, 1989

μετέφρασε ο LOCUS SOLUS

ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΑΠ' ΤΗ ΒΡΟΧΗ

JULIA PRILUTZKY FARNY

YO DIGO: ESTOY CANSADA DE LA LLUVIA

Yo digo: estoy cansada de la lluvia,

de la neblina, de la bruma incierta.

Quiero volver al sol y estar contigo

simplemente, en la arena.

Comienzo a odiar el gris, me estorba el humo

y sé que la ceniza es harapienta.

Quiero mares de añil, y no estos ríos

hechos como de lodo y de miseria.

Cansada de llevar el duelo

de todas las penumbras, y las nieblas;

quiero un cielo con nubes en retazos

y una noche de estrellas.

Ah, no sentir temor de ser la llama:

no, ni de arder, ni de quemarse en ella.

Toda la vida fue un interrogante

sin eco ni respuesta,

todas las horas fueron lejanías:

hoy quiero ser por fin, una presencia.

JULIA PRILUTZKY FARNY

Antología del amor, 1975

ΣΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Γιώργος ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

Βικέντιος ΚΑΡΜΠΟΝΑΡΟΣ

Ο ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ

ή

Πέφτοντας στο κάθετο ρήγμα του λόγου

(απόσπασμα)

------------------------------------

---------------

Η γλώσσα είναι σκάφος που ανοίγεται στις θάλασσες και σ' όλα τα νερά του λόγου και με το πρυμνιό της έμβολο ανοίγει το σπήλαιο της φωνής και σκίζει τα λιμνόνερα της λαλιάς. Γυμνό σκαρί ορθόπλωρο, καλαφατισμένο, καλλικάρηνο. Δέρνεται απο μπουγάζια μακρών φωνηέντων και τραμπαλίζεται στο αντιμάμαλο των βραχέων, μα έχει να παραμερίσει και εκείνα που άλλοτε μακραίνουν και άλλοτε κονταίνουν απο μόνα τους (χωρίς κανείς άλλος να τα βάζει) μαζί μ' εκείνα που πάνε δυό-δυό και αβγαταίνουν, όταν είναι στην αρχή ή στο γέμισμά τους, τις πιο πολλές φορές μάλιστα και στο τέλος... στη χάση τους... και μαζί μ' εκείνα που, όταν παν να σβήσουνε, γίνονται τοσοδά μικρούλια και σχεδόν δεν τα βλέπεις, σχεδόν δεν νιώθεις τη γεύση τους. Δασύνονται, ψιλούνται, υπογράφονται, προσγράφονται, συναιρούνται, κεράννυνται, αφαιρούνται, υφαιρούνται, εκθλίβονται, συνιζάνουν, χασμώνται, συγκόπτονται, αναπτύσσονται, μετατίθενται, αφομοιώνονται, αντιμεταχωρούνται, συστέλλονται, διαστέλλονται, εκτείνονται, αντεκτείνονται, ανηφορίζουν ξαποφόβιστα στων χειλιών τα όρη, βρίσκουν σύμφωνη συντροφιά, γλιστρούν απάνω στο σμάλτο των δοντιών ατιθασαδάμαστα μαζί με άλλες παρέες, τις παίρνουν κι αυτές κοντά τους και με άλματα εις ύψος πάνε και γαργαλάνε καγχάζοντας του ουρανίσκου το στερέωμα, προτού μπουν μονά-μονά στη μύτη του λόγου ή βουτήξουν ρολλάροντας για μπάνιο στις ροές του σιέλου με τα γκέιζέρ του να συρρίζουν τα σίγματά τους ή και να τα παντρεύουν με αποπαίδια των χειλιών, με φαφούτικα δόντια και με πεπτωκότες αγγέλους του ουρανίσκου και ν΄ακούγεται έτσι όχι ένας μονός, αλλά ολόκληρος διπλός συριγμός, επίμονος, μιγαδικός, μαζί αποβολές, αναπτύξεις, μεταθέσεις, επενθέσεις, ενώσεις, συγχωνεύσεις, αφομοιώσεις, ανομοιώσεις, απλοποιήσεις, εν γένει τροπές, προ πάντων δε συμπνευματισμούς και άλλα πάθη συμφώνων. Η γλώσσα φράζει ολόβολη το σπήλαιο της φωνής, η γλώσσα ρουφάει ολόκληρη τη λίμνη της λαλιάς, κραταιή η γλώσσα βιάζεται να πά' να δεθεί στον Καύκασο του λόγου, το όρνιο του νου χιμάει και της σπάει το κύτος, της τσακίζει τα σανίδια, της κατατρώει τα σκώτια -όλους τους φωνήεντες αλλά και τους σύμφωνους εργάτες της-, η γλώσσα πάσχει, η γλώσσα υποφέρει δεσμώτισσα στον Καύκασο του λόγου, μα, στο τέλος, ναι, στο τέλος σπάει μόνη της τα καρφιά τα λογικά και τις αλυσίδες τις έλλογες, κατεβαίνει απο τον Καύκασο, κατεβαίνει πλαγιές, φαράγγια, χαράδρες, μπαίνει σε ρήγματα του φλοιού της γης κάθετα, χώνεται στο στόμα των ανθρώπων, στους καταπιόνες, στα κάθετα ρήγματα των προσώπων τους, τους ξαναφέρνει το πυρ, το νέο πυρ, καυκασιανή αυτή τους μαθαίνει ν' αμφισβητούν τον ήδη καθιερωμένο Όλυμπο της γνώσης, πιάνει με τα χέρια της τα ίδια ξύλα γερά, ξαναφτιάχνει πλοίο με μαστοριά πολλή του κτισιμάτου (που λέει κι ο Συνονόματος, ο μέγας αρχιμάστορας) ... ξαναφτιάχνει... ξαναχτίζει ένα καινούργιο, πιο γερό σκαρί, για να μπεί να ξαναφράξει ολόβολο το σπήλαιο της φωνής, για να ξαναρουφήξει ολόκληρη τη λίμνη της λαλιάς ...

-------------------------------------

----------------

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

Απο το μυθιστόρημα

ΒΙΚΕΝΤΙΟΣ ΚΑΡΜΠΟΝΑΡΟΣ : Ο ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ ή ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΚΑΘΕΤΟ ΡΗΓΜΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Εκδόσεις GUTENBERG, Αθήνα 2007

ORANGE MACBETH

GEORGE MACBETH

THE ORANGE POEM

Not very long ago

One morning

I sat in my orange room

With my orange pencil

Eating an orange.

This,

I began to write,

Is the orange poem.

I shall become known

As the orange poet

For inventing

And first writing

The original

Perfect

And now famous

ORANGE POEM

Which this is.

Having written which

In my orange room

With my orange pencil

I turned over a new leaf

Which this is.

Meanwhile,

Inside the orange poem

A small man

With an orange pencil

Sat in an orange room

Eating an orange.

This, he began to write,

Is the orange poem.

GEORGE MACBETH (1932-1992)

COLLECTED POEMS 1958-1982, Hutchinson, 1989

Ο ΕΝΑΣ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ

ANDRE BRETON

C' EST MOI OUVREZ

Les carreux d' air se brisent à leur tour

Il n' y a plus de miroirs depuis longtemps

Et les femmes se défendent jour et nuit d' être si belles

A l' approche des oiseaux qui vont se poser sur leur épaule

Elles renversent doucement la tête sans fermer les yeux

Le parquet et les meubles saignent

Une araignée lance sa toile bleue sur un cadre vide

Des enfants une lampe à la main s' avancent dans les bois

Ils demandent l' ombre des lacs aux feuilles

Mais les lacs silencieux sont trop attirants

On ne voit bientôt plus à la surface qu' une petite lampe qui baisse

Sur les trois portes de la maison sont cloués trois hiboux blancs

En souvenir des amours de l' heure

L' extrémité des leurs ailes est dorée comme les couronnes de papier qui tombent en tournoyant

des arbres morts

La voix de ces études met des charbons aux lèvres

Sous la neige le paratonnere charme les étoiles épervières

_______________

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΝΟΙΞΕΤΕ

Τα τετράγωνα του αέρος σπάζουν με τη σειρά τους

Από καιρό πια δεν υπάρχουν καθρέφτες

Και οι γυναίκες καμώνονται μέρα και νύχτα πως δεν είναι τόσο ωραίες

Όταν πλησιάζουν τα πουλιά που πρόκειται να καθίσουν στον ώμο τους

Γέρνουν πίσω το κεφάλι απαλά χωρίς να κλείσουν τα μάτια

Το παρκέτο και τα έπιπλα στάζουν αίμα

Μιά αράχνη στέκει στο κυανό της δίχτυ επάνω σ' ένα άδειο πτώμα

Παιδιά κρατώντας ένα φανάρι προχωρούν μέσα στα άλση

Ζητούν απο τα φύλλα τον ίσκιο των λιμνών

Μα οι σιωπηλές λίμνες ασκούν μεγάλη έλξη

Τώρα πια δεν φαίνεται στην επιφάνεια παρά ένα μικρό φανάρι που χαμηλώνει

Στις τρεις πόρτες του σπιτιού είναι καρφωμένες τρείς άσπρες κουκουβάγιες

Την ανάμνηση των ερώτων της ώρας

Η άκρη των φτερών είναι χρυσωμένη σαν τις χάρτινες κορώνες που πέφτουν τροβιλιζόμενες απο τα νεκρά δένδρα

Η φωνή αυτών των μελετών βάζει γαϊδουράγκαθα στα χείλη

Κάτω απο το χιόνι το αλεξικέραυνο γοητεύει τα γεράκια

______________

ANDRE BRETON (1896-1966)

Μετάφραση ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

O FADO AMADO

AMALIA RODRIGUES

AMOR DE MEL, AMOR DE FEL

Tenho um amor

Que não posso confessar
Mas posso chorar
Amor pecado, amor de amor

Amor de mel, amor de flôr

Amor de fel, amor maior

Amor amado

Tenho um amor
Amor de dôr, amor maior
Amor chorado em tom menor
Em tom menor, maior o fado
Choro a chorar
Tornando maior o mar
Não posso deixar de amar
O meu amor em pecado

Foi andorinha
Que chegou na primavera
Eu era quem era
Amor pecado, amor de amor
Amor de mel, amor de flôr
Amor de fel, amor maior
Amor amado

Tenho um amor
Amor de dôr, amor maior
Amor chorado em tom menor
Em tom menor, maior o fado
Choro a chorar
Tornando maior o mar
Não posso deixar de amar
O meu amor em pecado

Fado maior
Cantado em tom de menor
Chorando o amor de dôr
Dôr d'um bem e mal amado

Στίχοι της AMALIA RODRIGUES

Μουσική του CARLOS GONÇALVES

_____________________________________________________

AMOUR DE MIEL, AMOUR DE FIEL / SWEET LOVE, BITTER LOVE

J’ai un amour / I have a love
Que je ne peux confesser / That I can't confess
Mais que je peux pleurer / But it's one I can mourn
Amour pêché, amour d’amour / Sinful love, loving love
Amour de miel, amour de fleur / Sweet love, honeyed love
Amour de fiel, amour majeur / Bitter love, love in a major key
Amour aimé / Beloved love

J’ai un amour / I have a love
Amour de douleur, amour majeur / Love of pain, love in a major key
Amour pleuré en ton mineur / Love mourned in a minor key
En ton mineur, majeur est le fado / In minor key, major is for fado
Je pleure à en pleurer / I weep to mourn it
Rendant la mer plus grande / My tears pour into the sea
Je ne peux cesser d’aimer / I cannot stop loving
Mon amour en pêché / My sinful love

Je fus l’hirondelle / I was the swallow
Qui arriva au printemps / That arrived in spring
J’étais qui j’étais / I was who I was
Amour pêché, amour d’amour /Sinful love, loving love
Amour de miel, amour de fleur / Sweet love, honeyed love
Amour de fiel, amour majeur / Bitter love, love in major key
Amour aimé / Beloved love

J’ai un amour / I have a love
Amour de douleur, amour majeur / Love of pain, love in a major key
Amour pleuré en ton mineur / Love mourned in a minor key
En ton mineur, majeur est le fado / In a minor key, major is for fado
Je pleure à en pleurer / I weep to mourn it
Rendant la mer plus grande / My tears pour into the sea
Je ne peux cesser d’aimer / I cannot stop loving
Mon amour en pêché / My sinful love

Fado majeur / Fado in major
Chanté en ton mineur / Sung in minor key
Pleurant l’amour de douleur / Mourning the love of pain
Douleur d’un bien et mal aimé / Pain of a well- and ill-beloved

Στίχοι της AMALIA RODRIGUES

Μουσική του CARLOS GONÇALVES

ΣΥΜΒΙΩΣΙΣ

ΒΕΡΑ ΡΟΔΗ

ΣΥΜΒΙΩΣΙΣ

ο πιτσιρίκος με τα στραβά πόδια χάζευε τις πεταλούδες,

ενώ εκείνες κάναν έρωτα στις μαργαρίτες.

ο φασουλής συστρέφοντας τα χέρια του

κορόιδευε και ζύγιζε τα γέλια.

η βασίλισσα στο σκάκι περίμενε τη σειρά της,

κάτω απο τα μαλακά δάχτυλα της κυρίας,

που με πονηρία πούλαγε ερωτισμό στον ψευτοβασιλιά

ψιθυρίζοντας μελωδίες με σαγήνη

στο νέο με το λαδωμένο κεφάλι.

η ηλεκτρική λάμπα

σκόρπιζε τις σκέψεις του ηλικιωμένου,

ρίχνοντας παραφωνίες

στον κυκεώνα του παρελθόντος.

η ξανθούλα της γειτονιάς

άπλωνε ολόλευκα σεντόνια

πάνω απο το μπαλκόνι της,

στη μοναξιά της η άλλη έφτιαχνε όνειρα

με τους καπνούς του τσιγάρου της.

δύο γκρίζα περιστέρια

ασπάζονταν στην οροφή κάποιου σπιτιού.

μιά χαρτορίχτρα αναποδογυρίζοντας ένα φλυτζάνι

πάσχιζε να μάθη την αλήθεια.

ΒΕΡΑ ΡΟΔΗ

Απο τη συλλογή ΔΟΣΜΕΝΑ ΜΟΡΙΑ, εκδ. Ίκαρος, 1964