mercredi 14 mai 2008

ΜΕ ΤΟΝ ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΩΦ


ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ, ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ

Τον ξέρετε μήπως τον Ρασκόλνικωφ;
Ευτυχισμένοι, ευτυχισμένοι΄ εγώ
τυχαία τον γνώρισα στο δρόμο.

Ίσως τον συναντήσω κι απόψε
στα λευκά σοκάκια μας
να χτυπάει το κουδούνι πάλι
καμιάς ξύλινης πόρτας.

«Πώς πάνε τα μαθήματα;» Το μόνο.
Και τίποτε, μα τίποτε,
για το λεπτό μας ζήτημα.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ (1927-1985)
Απο ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΔΕΝΤΡΑ, 3η έκδ., Κέδρος 1988




5 commentaires:

Anonyme a dit…

Στίχοι: Γιώργος Ιωάννου
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Βρώμικα ξενοδοχεία, δίκλινα δωμάτια
με στεγάζουν από τότε που κυλιέμαι μάταια,
με στεγάζουν από τότε που κυλιέμαι μάταια.

Κάθε βράδυ άλλη παρέα, όρεξη να 'χεις και κέφι,
ιστορίες για κορίτσια, για μεγάλους και για βρέφη,
ιστορίες για κορίτσια, για μεγάλους και για βρέφη.

εδώ συχνάζουν Ηπειρώτες, στ' άλλο ήσαν Συριανοί,
στο παρ' άλλο Μωραΐτες και στο τρίτο Σφακιανοί,
στο παρ' άλλο Μωραΐτες και στο τρίτο Σφακιανοί.

Γκρίζα είναι τα σεντόνια κι' όλο τσαλακώνονται
μαύρη είναι κι' η ζωή μας κι οι ψυχές λερώνονται,
μαύρη είναι κι' η ζωή μας κι οι ψυχές λερώνονται.

Ξενοδόχοι στα βιβλία έχουν τα στοιχεία μας
ξέρουνε για 'μας τα πάντα και την ηλικία μας,
ξέρουνε για 'μας τα πάντα και την ηλικία μας.

Κάθε βράδυ που γυρίζω, κάνω το φιλόσοφο
και ρωτώ τον ξενοδόχο για το νέο πρόσωπο,
και ρωτώ τον ξενοδόχο για το νέο πρόσωπο.


Υπόδειγμα λιτού αφαιρετικού στίχου

Lapsus digiti a dit…

Συμπληρώνοντας την ορνιθολογική του Μπόρχες:

ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΚΟΤΑ ΜΟΥ
(απόσπασμα)

Μαύρη είσαι, με κάποιες πιτσιλιές χρυσές/ στο λαιμό σου το θαυμάσιο,/ με το λειρί χαριτωμένο να σου πέφτει/ καλύπτοντας το μάτι σου το αριστερό,/ που σου έβγαλαν ως φαίνεται οι "φίλες" σου/ μέσα σε κείνο το κοτέτσι/ όπου διέκρινα την ομορφιά σου.

Κι όμως μπορεί εσύ να' σαι στραβή,/ μα η τύχη σου ήταν πάντα ίσια./ Ενώ όλες εκείνες οι καρακάξες,/ που σε τσιμπούσαν και σε στράβωσαν,/ είναι εδώ και χρόνια μακαρίτισσες./ Φρίττω σκεπτόμενος μια τέτοια τύχη/ και για σένανε./ Και αποστρέφω το κεφάλι μου κάθε πρωΐ,/ όταν περνώντας από την πλατεία/ βλέπω σε κείνο το καφάσι/ τα συσσωρευμένα πτώματα/ των ομοφύλων σου να βγάζουν αίμα και νερό/ κι απάνω τους να γαυριά η επιγραφή:"Κάθε αυγή και σφαγή!"

Ω, πώς μπορούν να το κάνουνε αυτό;/ Και πώς μπορούν κατόπι να σας τρώνε;/ Πως είναι δυνατόν να μην το νιώθουν,/ πόσο κοντά στον άνθρωπο βρισκόσαστε,/ πόσα καταλαβαίνετε και λέτε,/ πόσο ανθρώπινη είναι η σάρκα και το σώμα σας...

Καθόλου μη φοβάσαι./ Εσύ δε θα γευτείς την τύχη αυτή,/ τουλάχιστον όσο εγώ υπάρχω./ Γι' αυτό κοίταξε, κακομοίρα μου,/ με την αγνή σου την καρδιά,/ να μεσιτεύεις στο Θεό για μένανε./ Καλά να μ' έχει και να με φυλάγει πάντοτε./ Κι έτσι χρόνια και χρόνια θα περάσουμε μαζί./ Μια μαύρη κότα κι ένας άσπρος άνθρωπος./ Το ίδιο έρημος μ' αυτήν, το ίδιο άοπλος.

Φύλαγέ με, σε παρακαλώ,/ για να σε σώζω απ' το μαχαίρι- σώζε με./ Είσαι η Κότα μου και είμαι ο Κότος σου,/ ο κύριός σου και ο πετεινός σου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ,
"Φυλλάδιο", τευχ.7,σελ.7-8

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ!

LOCUS SOLUS a dit…

@ μένανδρος
Συμφωνώ, αν και θεωρώ ότι το φόρτε του Γ.Ι. υπήρξαν τα πεζά του, όχι οι στίχοι του.


@ lapsus digiti
Σας θυμίζω ότι ο Ιωάννου έχει γράψει και ένα θεατρικό έργο για παιδιά, "Το αυγό της κότας", αν θυμάμαι καλά.

Anonyme a dit…

Πάντως, κι εγώ δεν ανοίγω τα παντζούρια μου ποτέ, αν και τα αγγελικά πρόσωπα που κρυφομπάζω, συχνά μου το ζητάνε. Και δεν το κάνω οι άλλοι για να μη μας δουν, μα εγώ για να μη βλέπω τους άλλους. Αυτό φυσικά δεν μπορώ, ούτε και θέλω να το ομολογήσω, κι έτσι διψώντας για αέρα καθαρό μου φεύγουν μια ώρα αρχύτερα. Εγώ ποτέ δε βγαίνω ταυτοχρόνως. Πάντα θέλω να μένω μόνος μες τα ερείπια του άσπλαχνα αναστατωμένου δωματίου μου, σκεφτόμενος ιστορίες αχνές μα πρωταρχικές, που μες την ερωτική παραζάλη μου τις είχα για πολλά χρόνια αποξεχάσει. Μόνο που πάντα φτάνω με τη μνήμη μου σ' ένα φράγμα από δάκρυα, ασυνάρτητες φωνές και κάτι τσιρίδες σπαραχτικές και βροντώντας τότε την πόρτα ξαναβγαίνω στο εφιαλτικό κυνήγι των θανάσιμων αγγέλων.
(απόσπασμα από τις τσιρίδες, η σαρκοφάγος)

Όταν ένας θανάσιμος άγγελος ρωτά "πως πάνε τα μαθήματα;"
είναι να μην τον λεν Ρασκόλνικωφ...;

Χαιρετώ αγαπητέ!

LOCUS SOLUS a dit…

@ melen
Ευχαριστώ για την επίσκεψη. Ανταποδίδω τον χαιρετισμό και...μην παραμελείτε τα μαθήματα!