Γ. Θ. ΒΑΦΟΠΟΥΛΟΣ
ΟΙ ΘΥΡΕΣ
Κρούω και τούτη τη θύρα.
Ο σιωπηλός θυρωρός υποκλίνεται,
τραβώντας το μάνταλο πρόθυμος.
Και πίσω μου πάλιν ακούγεται
ο τελευταίος ασπασμός των θυρόφυλλων.
Κι' άλλη μιά θύρα, κι' ακόμα μιάν άλλη.
Το ίδιο ανοίγονται πρόθυμα,
το ίδιο στριγγλίζει το μετάλλινο φίλημα.
Πόσες θύρες νάχω τάχα περάσει
στον απέραντο τούτο διάδρομο;
Πόσα φράγματα εγκάρσια,
στην επάλληλη διαδοχή τους,
έκλεισαν πίσω μου;
Οι γυμνοί τοίχοι παράλληλοι τρίβουν
την παγωμένη τους ράχη
στης ανοιχτής μου παλάμης το ψάξιμο.
Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη θύρα.
Κρυώνω. Και χτυπώ την επόμενη.
"Τω κρούοντι ανοιγήσεται".
Όμως δεν αρκεί
της θύρας μονάχα το χτύπημα.
Δεν αρκεί του σιωπηλού θυρωρού
η πρόθυμη υπόκλιση.
Γ . Θ. ΒΑΦΟΠΟΥΛΟΣ (1903-1996)
Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδ. Κέδρος, 1978
4 commentaires:
Αιώνες τώρα χτυπάω τον τοίχο, μα κανείς δεν απαντάει. Όμως εγώ ξέρω πως πίσω απ' τον τοίχο είναι ο Θεός. Γιατί μόνον Εκείνος δεν απαντάει.
@ τάσος
Συνεχίστε να χτυπάτε κάνα δυό αιώνες ακόμα (προσοχή! όχι με το κεφάλι!) και ίσως κάποιος να σας απαντήσει.
Γιατί ενοχλείτε, Κύριοι, το τοιχώνυμον πλήρωμα; Α, να χαθείτε πια!
@ τσουπ και το παπαδαριό
Μα καλα, σήμερα βρήκατε να βγείτε βόλτα; Δεν πενθείτε;
Enregistrer un commentaire