ΝΕΛΛΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Τί’ τανε νά’ σουν σε yali
στο Κιουτσουκσού στο Καντιλλί
πάνω απ’ το ρεύμα του Βοσπόρου
στα χρόνια του ιστιοφόρου
και ν’ ανεβάζανε δυό σκάλες
και ν’ ανεβάζανε δυό σκάλες
απ’ τις επίσημες τις σάλες
κι απ’ το ευρύ το σελαμλίκι
προς τον οντά που σου ανήκει
σε πουπουλένια μαξιλάρια
μες στου καημού σου τα σαλβάρια
να σε κοιμίζει στο ντιβάνι
ένα seconde empire ταβάνι
μες στ’ όνειρό σου να υποφώσκει
η σκιά που κρύβεται στο κιόσκι
κι οι μπλε και μαύροι μενεξέδες
ν’ ανθούν, στους χάσικους μπαξέδες ...
ΝΕΛΛΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Απο τη συλλογή ΝΟΟΠΑΙΓΝΙΑ, εκδ. Άγρα, 2005
7 commentaires:
Πολύ ωραίο ποίημα!
@locus solus:
Αφιερώνουμε το Βehind the Yashmak απ' το δισκάκι των E.S.T. "Strange Place for Snow", που πάει γάντι με την ανάρτησή σας.
Και μια και λατρεύουμε τον χειμώνα (αν και είχε ηλιόλουστη μέρα σήμερα), αντιγράφουμε κι ένα ποιηματάκι για τη σόμπα:
JACEK BIEREZIN
Η ΣΟΜΠΑ
Καθόμαστε μαζί στο δωμάτιο. Η σόμπα κι εγώ. Είναι πολύ παλιά και δουλεμένη. Αυτό ακόμα μας χωρίζει.
Βγάζει αρκετό πουρί από καπνό, αέρα μολυσμένο από αναθυμιάσεις.
Ονειρεύεται μια ήσυχη μακρινή εποχή που πέρασε διαβάζοντας σπουδαίους φιλοσόφους σ' ένα δωμάτιο γεμάτο από κεντρική θέρμανση και γεράνια.
Όταν άρχισε να επαναστατεί και να εκρήγνυται με στυφό καπνό αποφάσισαν να την επισκευάσουν. Παρά τη θέλησή της. Τώρα κάθεται στη γωνιά της άθυμη, χωρίς ελπίδα. Αυτό μας ενώνει.
Έτσι κι αλλιώς κάνει κρύο, πολύ κρύο.
Μετάφραση: ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΒΙΤΗΣ
Υ.Γ.1 locus SOLus lucet omnibus!
Υ.Γ.2.Ωραία η οδαλίσκη του Ματίς. Θυμίζουμε και δύο γυναικεία κεφάλια που ζωγράφισε ο Εγγονόπουλος, τα οποία καταργούν τους φερετζέδες της πραγματικότητας: το κεφάλι της Ηρούς (λάμπα πετρελαίου) και το κεφάλι της κοπέλας που κοιτάει απ' το παράθυρο (βαρίδι).
Καληνύχτα!
@ κορνηλία
Χαιρόμαστε που σας άρεσε. Να σας βλέπουμε συχνότερα!
@ lapsus digiti
Ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια και τα δώρα σας.
Ένα επίσης ωραίο ποίημα με τίτλο "Σόμπα" έχει γράψει ο Υφαντής ("Με ποιόνε απόψε να μιλήσω Σόμπα / Γρια μου χιμπαντζίνα σιδερένια ζεστή μου γιαγιά / ...κτλ,κτλ."). Χάρισμά σας απο καρδιάς!
Όσο για το μελωδικό σας "γιασμάκι", αντιπροσφέρουμε Lucinda Wiiliams και "Fruits of my labor".
SWEET DREAMS!
Από τότε που άκουσα τον αείμνηστο Δαμιανό να διαβάζει αποσπάσματα απ'τό βιβλίο του σε ένα καφενέ, η νοσταλγία έχει,για μένα, αυτή και μόνο τη μορφή που εκείνος περιέγραψε: μια μαύρη γάτα που σου ξεσκίσει με τα νύχια την καρδιά. Χαιρετώ σας.
@ lapsus memoriae
Ο καθείς και τα ...κόλπα του! Εγώ αγαπώ τις γάτες και δεν μπορώ να τις φανταστώ να ξεσκίζουν καρδιές. Ας με συγχωρέσει ο Δαμιανός...
Τα σέβη μου!
Αμ εγώ δεν τις αγαπώ;;;;; Και ειδικά τις μαύρες! Μεγάλωσα μαζί τους, cher ami,και με έχουν γραντζουνίσει πολλές φορές...και πονάει τό ίδιο, όπως το να νοσταλγεί κανείς κάτι για πάντα χαμένο..Καλό ξημέρωμα.
Enregistrer un commentaire