ALEJANDRA PIZARNIK
A LA ESPERA DE LA OSCURIDAD
Ese instante que no se olvida
Tan vacío devuelto por las sombras
Tan vacío rechazado por los relojes
Ese pobre instante adoptado por mi ternura
Desnudo desnudo de sangre de alas
Sin ojos para recordar angustias de antaño
Sin labios para recoger el zumo de las violencias
perdidas en el canto de los helados campanarios.
Ampáralo niña ciega de alma
Ponle tus cabellos escarchados por el fuego
Abrázalo pequeña estatua de terror.
Señálale el mundo convulsionado a tus pies
A tus pies donde mueren las golondrinas
Tiritantes de pavor frente al futuro
Dile que los suspiros del mar
Humedecen las únicas palabras
Por las que vale vivir.
Pero ese instante sudoroso de nada
Acurrucado en la cueva del destino
Sin manos para decir nunca
Sin manos para regalar mariposas
A los niños muertos
ALEJANDRA PIZARNIK (1936-1972)
Στις 30 Οκτωβρίου 1962, αφού παρέθεσε στο ημερολόγιο της ένα χωρίο απο τον ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ ( ''Όμως ό,τι ευχαρίστησε περισσότερο απ΄ όλα τον Δον Κιχώτη ήταν η θαυμαστή σιωπή που βασίλευε σε ολόκληρο το σπίτι...'' ), η A. P. έγραψε αμέσως μετά : '' Να μην ξεχάσω να αυτοκτονήσω. '' Στις 25 Σεπτεμβρίου 1972 το θυμήθηκε.
A LA ESPERA DE LA OSCURIDAD
Ese instante que no se olvida
Tan vacío devuelto por las sombras
Tan vacío rechazado por los relojes
Ese pobre instante adoptado por mi ternura
Desnudo desnudo de sangre de alas
Sin ojos para recordar angustias de antaño
Sin labios para recoger el zumo de las violencias
perdidas en el canto de los helados campanarios.
Ampáralo niña ciega de alma
Ponle tus cabellos escarchados por el fuego
Abrázalo pequeña estatua de terror.
Señálale el mundo convulsionado a tus pies
A tus pies donde mueren las golondrinas
Tiritantes de pavor frente al futuro
Dile que los suspiros del mar
Humedecen las únicas palabras
Por las que vale vivir.
Pero ese instante sudoroso de nada
Acurrucado en la cueva del destino
Sin manos para decir nunca
Sin manos para regalar mariposas
A los niños muertos
ALEJANDRA PIZARNIK (1936-1972)
Στις 30 Οκτωβρίου 1962, αφού παρέθεσε στο ημερολόγιο της ένα χωρίο απο τον ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ ( ''Όμως ό,τι ευχαρίστησε περισσότερο απ΄ όλα τον Δον Κιχώτη ήταν η θαυμαστή σιωπή που βασίλευε σε ολόκληρο το σπίτι...'' ), η A. P. έγραψε αμέσως μετά : '' Να μην ξεχάσω να αυτοκτονήσω. '' Στις 25 Σεπτεμβρίου 1972 το θυμήθηκε.
7 commentaires:
Αλεξανδρος Πιζάρνικος: Καλωσορίσατε στη μπλογκόσφαιρα. Καλά πάτε. Είμεθα και ημείς, ξέρετε, υπερρεαλισταί (κατά βάσιν) κι έτσι θα συνεργασθώμεν (όσο μας επιτρέπουν οι λίγες δυνάμεις μας). Καλημέρα.
Δεν είμαι ανώνυμος. Είμαι ο Αλέξανδρος Πιζάρνικος, αδελφός ετεροθαλής του Βλαδίμηρου Ναρόντνικου.
@ anonymous
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και την υπόσχεσή σας για συνεργασία. Ελπίζω να μην είστε ξεχασιάρης, αγαπητέ Αλέξανδρε, σαν την αδερφή σας.
Είμαι λίγο παλιομοδίτης - συγγνώμη...
ΛΑΜΑΡΤΙΝΟΣ
Le papillon
Naître avec le printemps, mourir avec les roses,
Sur l'aile du zéphyr nager dans un ciel pur,
Balancé sur le sein des fleurs à peine écloses,
S'enivrer de parfums, de lumière et d'azur,
Secouant, jeune encor, la poudre de ses ailes,
S'envoler comme un souffle aux voûtes éternelles,
Voilà du papillon le destin enchanté!
Il ressemble au désir, qui jamais ne se pose,
Et sans se satisfaire, effleurant toute chose,
Retourne enfin au ciel chercher la volupté!
Από τις Nouvelles méditations poétiques, 1823
@ λέων αίλουρος
Ευχαριστώ πολύ, αγαπητέ... Λιόντα Λαστίχη. Να περνάτε συχνά.
Καλησπέρα!
"A los niños muertos"...Τι χειρότερο απ'αυτό!
Εν πάσει περιπτώσει, να μια ελληνική απόδοση:
Εις αναμονήν του σκότους
Αυτή η στιγμή που δε λησμονιέται
Που τόσο ανώφελα αρνήθηκαν οι σκιές
Που τόσο ανώφελα απέρριψαν τα ρολόγια
Αυτή τη φτωχή στιγμή δέχτηκα με στοργή
Γυμνή, καθώς ήταν, γυμνή από αίμα και φτερά
Χωρίς μάτια ν’ αναθυμούνται αγωνίες του παρελθόντος
Χωρίς χείλια να γεύονται το σκοπό της βίας
Χαμένης, καθώς είναι, στο τραγούδι του πάγου
Πάρε την υπό τη σκέπη σου, κορίτσι τυφλό ψυχής
Δώσε της τα μαλλιά σου, μελωμένα, καθώς είναι, από τη φωτιά
Αγκάλιασέ την, αγαλματίδιο του τρόμου.
Δείξε της τον κόσμο, συσπώμενο στα πόδια σου
Στα πόδια σου, όπου το τέλος βρίσκει τα περιστέρια
Άδεια, καθώς είναι, από οργή μπροστά στο μέλλον
Πες της πως οι αναστεναγμοί της θάλασσας
Νοτίζουν τις μοναδικές λέξεις
Για τις οποίες αξίζει να ζεις.
Αλλά αυτή η στιγμή, καταϊδρωμένη από το τίποτα
Κουλουριασμένη στην κρυψώνα της μοίρας
Χωρίς χέρια για να ξεστομίσει το ποτέ
Χωρίς χέρια για να χαρίσει Ψυχές
Στα νεκρά παιδιά
Καλή αρχή!
@ frida
Καλή προσπάθεια. Ομολογώ πως πρόκειται για δύσκολο ποίημα. Ευχαριστούμε για τη γενναιόδωρη συνεισφορά σας. Ελπίζω πως στο μέλλον θα ξαναμιλήσουμε για την Αλεξάντρα.
Enregistrer un commentaire