MAX AUB
ΠΕΝΤΕ ΦΟΝΟΙ
ΗΜΑΣΤΕ ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΟΙ ΣΑΝ ΣΑΡΔΕΛΕΣ, κι αυτός βρομούσε - σαν γουρούνι. Όλα πάνω του βρωμούσαν, μα πιό πολύ τα πόδια του. Σας ορκίζομαι: ήταν αβάσταχτο. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο γιακάς του πουκαμίσου του ήταν μαύρος, κι ο σβέρκος του λιγδερός. Και με κοίταζε. Σκέτη αηδία! Αναγκάστηκα ν' αλλάξω θέση. Ε, αν θέλετε το πιστεύετε: ο τύπος με ακολούθησε! Έτσι θα πρέπει να ζέχνει ο διάολος΄ μου φάνηκε πως έβλεπα σκουλήκια να βγαίνουν απ' το στόμα του! Ίσως και να τον έσπρωξα λίγο πιο δυνατά. Φταίω εγώ, όμως, αν οι ρόδες του φορτηγού πέρασαν από πάνω του;
ΤΡΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ το ονειρευόμουν. Και τώρα, το φορούσα ! Ένα ανοιχτόχρωμο κοστουμάκι, όπως το λαχταρούσα πάντα. Είχα κάνει αιματηρές οικονομίες για να το πάρω, και τώρα ήταν δικό μου: με τα ρεβεράκια του της μόδας, με τσάκιση-λάμα, με στριφώματα που δεν ξεφτίζουν ... Κι αυτός ο κωλόγερος, ο σιχαμένος, το κουφάλογο, ίσως και χωρίς να το θέλει, άφησε να του πέσει το αποτσίγαρό του και μου τό' καψε: μιά τρύπα απαίσια, μαύρη, γύρω γύρω καφετιά. Τον σκότωσα μ' ένα πιρούνι. Άργησε πολύ να ξεψυχήσει.
ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑ γιατί δεν έτρωγε΄ μηρύκαζε.
ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ EXCELSIOR και μού'φερε την Popular. Του ζήτησα τσιγάρα Delicados και μού' φερε Chesterfield. Του ζήτησα μπίρα ξανθιά και μού' φερε μαύρη. Η μπίρα και το αίμα, ιδίως όταν βράζει, δεν πρέπει ν΄ανακατεύονται.
ΠΑΤΗΣΑ ΜΙΑ ΦΛΟΥΔΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΟΥ. Γλίστρησα κι έπεσα. Οι περαστικοί έβαλαν τα γέλια΄ ανάμεσά τους, κι εκείνη η πωλητριούλα που τη γούσταρα πολύ. Η πέτρα τη βρήκε στο δοξαπατρί, ακριβώς ανάμεσα στα μάτια: ήμουν πάντα καλός στο σημάδι. Ανάσκελα έπεσε, και φάνηκε ο ανθός της.
MAX AUB (1903-1972)
Απο το βιβλίο ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΙ ΦΟΝΟΙ, εκδ. Άγρα, 2001
Μετέφρασε ο Αχιλλέας Κυριακίδης
14 commentaires:
"Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα
γιατί την είχα σαν μικρό παιδί
κι όλα τα λάθη της τα συγχωρούσα
πικρή στιγμή μαζί μου να μη δει
Τώρα γυρνά παντού και με δικάζει
λέει πως ήμουν ένοχος εγώ
πες ότι θες καρδιά μου δεν πειράζει
ακόμα μια φορά σε συγχωρώ..."
Καλησπέρα!
Αφιερωμένο στα... φονικά ένστικτα της ΈΛενας
Νοιώθω μια βρώμικη ανάσα από παντού να με κυκλώνει
Σ' ένα βαθύ μεσαίωνα βουλιάζουμε ξανά
Του κτήνους τα φερέφωνα τελετουργούνε
Οι λοβοτομημένοι προσκυνούν γονατιστά
Τους βλέπω απ' τις οθόνες μεσ' τη νύχτα να γαβγίζουν
Τους βλέπω στις οθόνες αγέλη από σκυλιά
Που μπήκανε στην έρημη εκκλησία και κοπρίζουν
Και δεν υπάρχει πια κανείς και δε μιλάει κανένας πιά
Στα σκοτινά σαλόνια των βουβών διαμερισμάτων
Μεσ' των πολυκατοικιών την ερημιά.
Μακάρι να 'τανε τραγούδι, μα δεν είναι
Είν' ένα όνειρο που έρχεται συχνά
Είν' ένα όνειρο που έρχεται βουβό
Είν' ένα όνειρο που βλέπω ζωντανό
Με το μυαλό μου τους σκοτώνω έναν ένα
Με το μυαλό μου σα σκυλιά τους εκτελώ
Και ούτε λέξη ούτε κουβέντα σε κανένα,
Είναι μια λύσσα που την ξέρω μόνο εγώ
Είμ' ένας ήσυχος αθώος δολοφόνος
Που εγκληματεί προς το παρόν με το μυαλό...
Στέλνω κάτι:
ANA ISTARÚ (1960)
ÁBRETE SEXO
Ábrete sexo
como una flor que accede,
descorre las aldabas de tu ermita,
deja escapar
al nadador transido,
desiste, no retengas
sus frágiles cabriolas,
ábrete con arrojo,
como un balcón que emerge
y ostenta sobre el aire sus geranios.
Desenfunda,
oh poza de penumbra, tu misterio.
No detengas su viaje al navegante.
No importa que su adiós
te hiera como cierzo,
como rayo de hielo que en la pelvis
aloja sus astillas.
Ábrete sexo,
hazte cascada,
olvida tu tristeza.
Deja partir al niño
que vive en tu entresueño.
Abre gallardamente
tus cálidas compuertas
a este copo de mieles,
a este animal que tiembla
como un jirón de viento,
a este fruto rugoso
que va a hundirse en la luz con arrebato,
a buscar como un ciervo con los ojos cerrados
los pezones del aire, los dos senos del día.
@ γιωργος κεντρωτης
Ευχαριστούμε για τη βίζιτα της κυρίας. Στην Κόστα Ρίκα έφτασε η χάρη σας;
@ locus solus: Πού να πάω - στη Μόσχα;
@ γιωργος κεντρωτής
Γιατί, στη Μόσχα δεν υπάρχουν θεατρίνες που γράφουν;
@ locus solus: Αμέ, πως δεν υπάρχουν. Μόνο που δεν γράφουν καλάθια... Γι' αυτό Πλούσια Ακτή και Σανμαρτίν
@ locus solus: Τα μπέρδεψα - την Κόπστα Ρίκα με το Πουέρτο Ρίκο και τον Πικουλίν Ορτίθ με τον Σανμαρτίν (;). Εντάξει, γιατρέ, μη βγάλεις διάγνωση - τα ξέρουμε όλα!
@ γιωργος κεντρωτής
Σαν Χοσέ, φίλτατε, Σαν Χοσέ!
@Μένανδρο: Ιδίας εμπνεύσεως, να υποθέσω;
Φονικά ένστικτα..a ver..Μπα, αυτά παρουσιάζονται (καμιά φορά) μόνο με οδηγούς ταξί. Αλλά δεν κατάλαβαν, που θα μπω εγώ φυλακή για χάρη τους...Πολύ τους πέφτει, πάρα πολύ!
Χαιρετισμούς!
@Κεντρωτή:Αυτό το "παιχνίδι"-αντιπαραβολή των "sexo"-"flor" υπάρχει και στο εξίσου ισπανόφωνο ποίημα "Αmantes" της Alejandra Pizarnik που έχει στείλει εδώ στο μπλογκ η frida.
Όχι, Ελενα, δεν είναι ιδίας εμπνεύσεως, των Κατσιμιχαίων είναι
@ locus solus: Δεν εννοούσα την πρωτεύουσα της Κοσταρίκας, ρε φίλε. Ξέρω ότι είναι τον Σαν Χοσέ. Όνομα καλαθοσφαιριστού έψαχνα και μού 'βγε "Σανμαρτίν".
@Mένανδρο:
Ομολογώ ότι απ' αυτούς ξέρω μόνο τα βασικά.Τώρα, θα μου πεις, πώς ορίζω αυτό το "βασικά" και τι εννοώ μ'αυτό: τη χρονική ακολουθία των τραγουδιών, τα τραγούδια-σταθμούς της πορείας τους ή για παράδειγμα ότι πλέον χώρισαν τα τσανάκια τους; Κι απαντώ:Λίγο απ'όλα.
Χαιρετισμούς!
Enregistrer un commentaire