KOKOKO !

J. RODOLFO WILCOCK

Η ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ

Μια χοντρή κότα καταλαμβάνει το διαμέρισμα΄ τόσο χοντρή που ήδη έχει καταστρέψει κάμποσες πόρτες προσπαθώντας να περάσει απο το ένα δωμάτιο στο άλλο. Όχι όμως επειδή είναι τρομαγμένη ή διακατέχεται απο ταραχή : πρόκειται για όρνιθα διανοούμενη που περνάει σχεδόν όλο της τον καιρό διαβάζοντας. Στην πραγματικότητα είναι σύμβουλος του εκδοτικού οίκου Χ...΄ ο εκδότης τής στέλνει όλα τα νέα μυθιστορήματα που κυκλοφορούν στο εξωτερικό και η κότα τα διαβάζει, υπομονετικά, με το δεξί μάτι, γιατί δεν μπορεί να διαβάζει και με τα δύο μάτια ταυτόχρονα: το αριστερό της παραμένει κλειστό κάτω απο ένα όμορφο, γκρίζο και βελούδινο, βλέφαρο. Κάπου κάπου μουρμουρίζει κάτι, γιατί τα τυπογραφικά στοιχεία παραείναι μικρά γι΄αυτήν΄ή μάλλον κάνει κοκοκό και χτυπάει τα φτερά της, αλλά κανένας δεν μπορεί να καταλάβει αν μ' αυτό τον τρόπο εκφράζει την ευχαρίστηση ή τη βαρεμάρα της. Εν πάση περιπτώσει, αν δεν της αρέσει ένα βιβλίο, η διανοούμενη όρνιθα το τρώει΄ ο εκδοτικός οίκος Χ... στέλνει στη συνέχεια έναν υπάλληλο για να μαζέψει τα υπόλοιπα - που η κότα σκορπίζει πέρα δώθε στο σπίτι - και να τα εκδόσει. Έτσι βέβαια συνέβησαν στο παρελθόν κάμποσες παρεξηγήσεις: βιβλία που βρέθηκαν πεταμένα πίσω απο κάποιο ντουλάπι είχαν ήδη κυκλοφορήσει απο άλλον εκδότη χωρίς καμία επιτυχία. Ωστόσο η κότα εξακολουθεί να είναι ο παράγων με τη μεγαλύτερη επιρροή στην εκδοτική βιομηχανία.

Όσο για μας, δεν έχουμε ιδέα πώς θα γλυτώσουμε απ' αυτήν: όχι μόνο καταστρέφει τις πόρτες, αλλά γεμίζει απ' άκρη σ' άκρη το διαμέρισμα με τις ακαθαρσίες της και η υπηρέτρια απειλεί με παραίτηση αν δεν την ξαποστείλουμε. Και όμως πρόκειται για ζώο βαθυνούστατο, με οξύτατη κρίση και ήπια συμπεριφορά: στις έξι το απόγευμα ανεβαίνει στο ντιβάνι της, κουρνιάζει, κλείνει τα μάτια και αποκοιμιέται χωρίς να ενοχλεί κανέναν΄δεν κινείται ούτε καν για να κάνει τις ανάγκες της. Το πρωί, όταν σηκωνόμαστε, τη βρίσκουμε ήδη στην τραπεζαρία να διαβάζει κάποιο ρώσο απο τη Σιβηρία ή τον τελευταίο νοτιοαμερικανό συγγραφέα. Και βεβαίως ποτέ δεν είδαμε να έχει γεννήσει ένα αυγό.

J. RODOLFO WILCOCK (1919-1978)

Απο το βιβλίο LO STEREOSCOPIO DEI SOLITARI, Milano, 1972

Μετέφρασε (χαλαρά!) ο LOCUS SOLUS

ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΧΘΗ

ΦΑΙΔΩΝ ΤΑΜΒΑΚΑΚΗΣ

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΝ "ΧΑΡΑΥΓΗ" - ΑΙΓΙΝΑ

Ξύπνησε και δε βρήκε κανέναν στο σπίτι. Ούτε γυναίκα, ούτε παιδιά, ούτε σκυλιά. Θα έχω αργήσει! Ετοιμάστηκε πυροσβεστικά και βρέθηκε στους δρόμους της Αθήνας. Καμιά αλλαγή. Πώς την έπαθα; Η καγκελόπορτα του γραφείου κλειδωμένη. Αντί του θυρωρού, φύλακας. Πάνω δεν ήταν κανείς, του είπε. Μήπως είναι Κυριακή; Ντράπηκε να ρωτήσει. Η Μαίρη πήγε βόλτα με τα παιδιά κι εγώ αφηρημένος πήγα στο γραφείο. Ξαφνικά αποφάσισε να το εκμεταλλευτεί. Ο Πειραιάς κοντά, μπήκε στην παντόφλα, βγήκε στην Αίγινα. Άλλος κόσμος. Χειμωνιάτικη λιακάδα, άλλος κόσμος. Χάζεψε τη θάλασσα, τις ψαρόβαρκες, την Πελοπόννησο απέναντι, τα νησάκια στα δυτικά. Τι τύχη αυτό το μπέρδεμα με τις ημέρες. Έφαγε μεζεδάκια σε μιά άδεια ψαροταβέρνα και ήπιε τρία καραφάκια ούζο. Τον χτύπησε κατακέφαλα. Θα κοιμόταν καμιά ωρίτσα στο ξενοδοχείο Χαραυγή κι ύστερα επιστροφή προτού ανησυχήσουν οι δικοί του. Δωμάτιο στο ισόγειο, ο ήλιος έμπαινε απο τα παντζούρια και τις συνθετικές κουρτίνες. Το κρεβάτι έτριξε, τα σεντόνια σιδερωμένα καιρό ανάδιναν υγρασία και σαπούνι.

Ξύπνησε το άλλο πρωί στη συνηθισμένη εγερτήριο σύρραξη πριν απο το σχολείο. Η μέρα κύλησε κανονικά, κανείς δεν ρώτησε για την κυριακάτικη απόδραση. Περίεργο. Πότε και πώς γύρισε; Απέφυγε τις πολλές κουβέντες με τη Μαίρη, ένιωθε ενοχές κι έσπευσε το βράδυ να κοιμηθεί ζεσταμένος με τη σκέψη της ηλιόλουστης ακρογιαλιάς.

Ξύπνησε πάλι σε άδειο σπίτι. Δεν βασάνισε τα πράγματα τούτη τη φορά, αμέσως έσπευσε στην άλλη όχθη, περίπατο, ταβέρνα. Νύστα, στη Χαραυγή, τώρα γνώρισε και την κόρη του ξενοδόχου, γλυκιά, αθόρυβη, μαθήτρια ακόμη του λυκείου.

Ξύπνησε και πάλι απαρατήρητος. Η εναλλαγή συνεχίστηκε καιρό. Στην παλιά ζωή δεν καταλάβαιναν τίποτα, ούτε στη δουλειά, ούτε στο σπίτι, παρότι ένιωθε πια ξεκούραστος και ήταν πάντα κεφάτος. Στη νέα ζωή γνωρίστηκε με τον ξενοδόχο, τον βοήθησε με τα λογιστικά και την εφορία, ορέχτηκε την κόρη του, την ερωτεύτηκε, ανέλαβε να κρατάει τα βιβλία και σε τρεις-τέσσερις άλλες επιχειρήσεις, παντρεύτηκε και μετά το δεύτερο παιδί φρόντιζε να ξυπνάει τελευταίος στο σπίτι.

ΦΑΙΔΩΝ ΤΑΜΒΑΚΑΚΗΣ

Απο τα ΑΔΕΙΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ, εκδ. Εστία, 2005

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΣΟΦΟ

ΝΙΚΟΣ ΦΩΚΑΣ

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕ ΦΙΔΙ

Όπως όταν ξεφυλλίζουμε με χέρι σβέλτο
Την εγκυκλοπαίδεια για ένα λήμμα
- Το λήμμα ¨Βαλτιμόρη¨ ας υποθέσουμε -
Πιάνει το μάτι μας περαστικά
Μιάν άσχετη φιγούρα απ’ άλλο κείμενο
Σαν εικόνα απο το υποσυνείδητό μας,
Έτσι καθώς τραβούσα βιαστικός για τη δουλειά
Πήρε το μάτι μου το φίδι.

Πρόσεχα εκεί στο βάθος κάτι έργα της ΔΕΗ
Όταν το ’δα σαν ακαθαρσία δίπλα μου -
Ύπαρξη περιθωριακή του κόσμου
Κάπως έξω απο την κόχη του ματιού
Εικόνα παρείσακτη στον αιώνα μας
Ανάμνηση ίσως απ’ τον Μπος,
Καθώς μ’ ατένιζε με σαγόνια σε διάσταση
Σαν ανοιγμένη στο έπακρο τανάλια.

Χάθηκε σαν παραίσθηση στο κενό...
Σα να ξύπνησα απο εφιάλτη, σα να ’λαβε
Προθεσμία ζωής ο κόσμος για σήμερα
Και μαζί μ’ αυτόν το λογικό μου
Για ν’ ανατρέξω ίσως ξανά στο λήμμα ¨Βαλτιμόρη¨
Όχι με χέρι σβέλτο καθώς πριν
Αλλά με δάχτυλα τυμπανισμένα πράσινα
Κι άλλα συμπτώματα υστερίας.

Ωστόσο η αλήθεια είναι άλλη΄ το συμβάν
Μ’ έκανε να παραιτηθώ απ’ οπουδήποτε πήγαινα
Και να χάσω τη δουλειά μου
Για ένα μάθημα σοφό:
Όσο σπουδαίο κι αν είναι αυτό που βλέπουμε μπροστά μας
Υπάρχει πάντα στα άκρα κάτι
Που απειλεί, πηδώντας στο οπτικό μας πεδίο,
Κυριολεκτικά να κλέψει την παράσταση.


ΝΙΚΟΣ ΦΩΚΑΣ
Απο τη συλλογή ΠΡΟΒΟΛΕΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, εκδ. Κρύσταλλο, 1985

ΣΚΙΕΣ

HANS MAGNUS ENZENSBERGER

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ

Ι

εδώ βλέπω ακόμα μιά θέση

μιά ελεύθερη θέση,

εδώ στη σκιά.

ΙΙ

αυτή η σκιά

δεν είναι για πούλημα.

ΙΙΙ

κι η θάλασσα

μπορεί να ρίχνει σκιά

κι ο χρόνος.

ΙV

οι πόλεμοι των σκιών

είναι παιχνίδια:

καμιά σκιά

δε στέκεται στο φως της άλλης.

V

όποιος ζει στη σκιά

δε σκοτώνεται εύκολα.

VΙ

για λίγο

βγαίνω απ' τη σκιά μου,

για λίγο.

VΙΙ

όποιος θέλει να κοιτάξει το φως

όπως είναι

πρέπει ν' αποσυρθεί

στη σκιά.

VΙΙΙ

σκιά

πιο λαμπρή απ' τον ήλιο:

δροσερή σκιά της ελευθερίας.

ΙΧ

όλος στη σκιά

η σκιά μου χάνεται.

Χ

στη σκιά

πάντα υπάρχει θέση.

HANS MAGNUS ENZENSBERGER

Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μετάφραση Παναγιώτης Λάμπρου & Δέσποινα Στεργίου

Εκδόσεις Γράμματα, 1978

ΠΕΡΙ ΧΕΛΩΝΩΝ

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

ΟΙ ΧΕΛΩΝΕΣ

Οι χελώνες, αν δεν το ξέρετε, είναι απο τα αρχαιότερα είδη του ζωικού βασιλείου΄ επιβιώνουν, σ' αυτόν τον πλανήτη, εδώ και 150 εκατομμύρια χρόνια. Αυτή η μεγάλη εξελικτική επιτυχία τους οφείλεται βεβαίως στο όστρακό τους, αυτό το σκληρό, δερμικής προέλευσης, ακατάλυτο κέλυφος, που είναι, ταυτοχρόνως, η σωτηρία και το βάσανό τους, το καταφύγιο και η φυλακή τους. Για να καταλάβετε τί εννοώ, φανταστείτε τον εαυτό σας να κουβαλάει στη ράχη του ένα ολόκληρο σπίτι. Τι ασφάλεια, θα πείτε, ναι, αλλά και τι βάρος, τι απομόνωση... Γι' αυτό και οι χελώνες είναι ιδιαίτερα ενδοστρεφή άτομα, με πολλαπλά ψυχολογικά προβλήματα, όπως κλειστοφοβία, αγοραφοβία και άλλα τέτοια.

Η σωματική αυτή διάπλασή τους έχει, ως είναι φυσικό, επιπτώσεις και στην ερωτική ζωή τους. Φανταστείτε, δηλαδή, μιά πέτρα γλιστερή να προσπαθεί ν' ανέβει πάνω σε μιάν άλλη πέτρα, εξίσου γλιστερή. Πόσες προσπάθειες, θεέ μου, πόση αγωνία, πόσος χαμένος κόπος... Κι είναι γι' αυτό που μόνο μία φορά το χρόνο καταφέρνουνε να σμίξουνε ερωτικά οι χελώνες. Όταν το καταφέρνουν όμως, το κάνουνε με τόση δύναμη, με τόση ορμή που απο τα κελύφη τους πετάγονται σπινθήρες. Πλήθος δασών έχουν καεί εξαιτίας αυτού του βίαιου, αυτού του φλογερού σμιξίματος.

Πρέπει επίσης να σημειωθεί πως πρόκειται για ιδιαίτερα μακρόβια ζώα΄ έτσι αργοκίνητες που είναι, φτάνουν στο θάνατό τους με μεγάλη καθυστέρηση, σχεδόν εκπρόθεσμα.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ

Απο το βιβλίο ΟΝΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΟΝΤΑ, εκδ. Γαβριηλίδης, 2006

ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΟΥΛΗΣ

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙΟΥ

Σιτεύονται λέω οι νεκροί με χνότα σιτηρών
και γυρεύουν σε καταδύσεις μυρουδιάς
τη γλώσσα τους

Κι άξαφνα στα καπούλια μου
ωθούνται λέξεις που ζουν στα θνησιμαία
όπως όλοι μας και ιδίως οι ποιητές
με τα κοράκια που τους τρώνε τα υπογάστρια
κι ανεβαίνει απο τα ανόργανα η φωνή τους

Κάτω ο τετρακέφαλος καιρός
με το κορμί μου στις κλειδώσεις του
γεμάτο μούσκλια και λειχήνες

για φάρμακα φυτών και ποιητών

Τότε απο τα βάθη μου πρώτη φορά κατάλαβα
γιατί το κοράκι είναι το άνθος του κορμιού
κι άρχισα να το χαϊδεύω

χωμένος στην ερωτική ομίχλη του θανάτου μου



ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΖΟΥΛΗΣ
Απο τη συλλογή ΑΜΦΙΒΙΑ, εκδ. Εγνατία, 1980

BY THE SAME KNOWING POISON

LAURA RIDING

THE WIND SUFFERS

The wind suffers of blowing,

The sea suffers of water,

And fire suffers of burning,

And I of a living name.

As stone suffers of stoniness,

As light of its shiningness,

As birds of their wingedness,

So I of my whoness.

And what the cure of all this?

What the not and not suffering?

What the better and later of this?

What the more me of me?

How for the pain-world to be

More world and no pain?

How for the old rain to fall

More wet and more dry?

How for the wilful blood to run

More salt-red and sweet-white?

And how for me in my actualness

To more shriek and more smile?

By no other miracles,

By the same knowing poison,

By an improved anguish,

By my further dying.

LAURA RIDING (1901-1991)

From THE POEMS OF LAURA RIDING , 1980

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΙΕΙ

ΤΕΟΣ ΣΑΛΑΠΑΣΙΔΗΣ

ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ...

-στον Τούλη Μάνο-

Παληά η παρέα μου χάθηκε.

Σαν το κρασί που φέρνει όνειρα και χάνεται.

Είχε και η παρέα μου όνειρα.

Και χάθηκε χωρίς να πιεί. Στραπάτσο.

Γέμισαν οι ακτές Εβραίους

Γέμισαν οι ακτές Ιακωβίνους.

Ταξίδι με τον Μωυσή στο μυαλό

Ταξίδι με τον Ιησού στην καρδιά

Τον Μαρξ στο στομάχι

Στα σκέλια τον Φρόυντ - άντε ζήσε

Ημερολάτης στις ερημιές

Κάτω στις γέφυρες νυκταλήτης

Γερνώντας

Γέρνοντας

Δίνοντας

Ήρεμο φιλί στο ανάερο Παρίσι

-----------

-----------

Εβραίος χωρίς Συναγωγή

Ιακωβίνος δίχως Λέσχη.

ΤΕΟΣ ΣΑΛΑΠΑΣΙΔΗΣ (1924-1983)

Απο τα ΔΩΔΕΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Θεσσαλονίκη, 1993

ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Η ΠΛΑΤΕΙΑ

Απόσπασμα

--------------------------------

---------------

Ένα πρωί, πηγαίνοντας για το Γυμνάσιο, είδα πολύν κόσμο να στέκεται μπροστά στο περίπτερο του Φλέγγα και να διαβάζει με κομμένη την αναπνοή τη συνταρακτική πρώτη είδηση της Αυγής : "ΠΕΘΑΝΕ Ο ΣΤΑΛΙΝ". Κι από κάτω με μικρότερα στοιχεία: "Από χτες έπαψε να χτυπά η καρδιά του μεγάλου φίλου της Ελλάδας". Δε χρειαζόταν να διαβάσω λεπτομέρειες. Καμιά λεπτομέρεια πια δε θα μπορούσε ν' ακυρώσει το μεγάλο, το συνταρακτικό σε παγκόσμια κλίμακα γεγονός του βιολογικού τέλους ενός ανθρώπου που υπήρξε όχι μόνον ο ηγέτης της χώρας του κατά τη διάρκεια του αντιφασιστικού πολέμου αλλά και ο εφέστιος θεός εκατομμυρίων οικογενειών (και της δικής μου) σ' όλη την υφήλιο. Και πού δεν υπήρχε ζωγραφιά του; Στην πλατεία του χωριού, στο λαϊκό δικαστήριο, στα υπνοδωμάτιά μας, παντού. Συνέχισα το δρόμο μου θλιμμένος, σαν να 'χα χάσει ένα απο τα στηρίγματά μου. Όλα περίμενα να τ' ακούσω μα όχι και το θάνατο του Στάλιν. Λίγο πριν φύγω, στο μάζεμα των περιέργων που είχαν βουβαθεί πλησίασε και ο μπαρμπα-Μιχάλης Μανουσάκιας ή Κατάρας κρατώντας στο δεξί του χέρι το πανέρι με τα καραμελικά που πωλούσε. Ο άνθρωπος τούτος, που γύριζε εξαθλιωμένος κι ατημέλητος, πριν από τον πρώτο μεγάλο πόλεμο είχε κάνει σοβαρή περιουσία στην Αμερική και υπήρξε κοινωφελής και ανοιχτοχέρης, ίσως περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν. Ώσπου στα χρόνια της προεδρίας του Χούβερ έχασε όλη την περιουσία του και μισοτρελάθηκε. Κι ο ίδιος πια δεν ξέρει πώς κατάφερε να χωθεί στο αμπάρι ενός καρβουνιάρικου και να γυρίσει απένταρος στη Δάφνη. Αφού έμαθε κι ο Μανουσάκιας το συνταρακτικό νέο, τραβήχτηκε δυο βήματα πίσω και σηκώνοντας ελαφρά το δεξί του πόδι άφησε ένα δυνατό δύσοσμον ήχο. Ήταν το σχόλιό του στο συμβάν.

---------------

---------------------------------

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Απο το μυθιστόρημα Η ΠΛΑΤΕΙΑ, γ' έκδ., Καστανιώτης 1996

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΟΥ G. L.

GHÉRASIM LUCA

AUTO-DÉTERMINATION

la manière de
la manière de ma de maman
la manière de maman de s' asseoir
sa manie de s' asseoir sans moi
sa manie de soie sa manière de oie
oie oie oie le soir
de s' asseoir le soir sans moi
la manie de la manière chez maman
la manie de soi
le soir là
de s' asseoir là
de s' asseoir oui! de s' asseoir non! le soir là
là où la manière de s' asseoir chez soi sans moi
s' asseoir à la manière de
à la manière d' une oie en soie
elle est la soie en soi oui! oui et non!
la manie et la manière de maman de s' asseoir chez soi
sans moi
s' asseoir chez soi chérie! chez soi et toute seule chérie!
le soir à la manière d' un cheval
s' asseoir à la manière d' un cheval et d' un loup
d' un châle-loup ô chérie!
ô ma chaloupe de soie! ô! oui! s' asseoir non!
s' asseoir et toute seule chez soi ô! non et non!
manière de s' asseoir sans moi chez soi
sans moi sans chez ô chérie!
c' est une manière chérie!
une manie de
une manie de la manière de
manière de s' asseoir chez soi sans chaise
s' asseoir s' asseoir sans chaise c' est ça!
c' est une manière de s' asseoir sans chaise


GHÉRASIM LUCA (1913-1994)
Απο τη συλλογή HÉROS-LIMITE, Le Soleil Noir, 1953

ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

ΑΙΜΑΤΙΝΕΣ ΣΚΙΕΣ ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Στις εξιστορήσεις της ζωής σου
συχνά ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά
τυλιγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
γίνομαι συρφετός τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού του γκρεμού
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση
ζητώντας άλλου είδους όραση
καθώς είμαστε πια μεγάλα παιδιά
που χρειάζονται πολλά δάχτυλα
για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο
να βυθίσουν μακριά δάχτυλα
για ν’ αγγίξουν τον αρχικό πόνο
ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τη χαρά
το λέω ξανά
στις εξιστορήσεις της ζωής σου
συχνά ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά
γίνομαι συρφετός τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού του γκρεμού
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση
ζητώντας άλλου είδους όραση
τότε μόνο ξαφνικά κι ορμητικά έρχεται η επιβίωση
και με βάζει σε αναγκαστική απογείωση
με ταχύτητα αμυντική σχεδόν φωτός
απομακρύνομαι
μέσα σε θόλο άπειρου ιριδισμού
κι έτσι σε βλέπω φίλε αιμάτινη σκιά ενός ρυθμού
είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς
είτε βρεθείς σε αφωνία
συμπαίχτη στην ίδια συγχορδία
μαζί με μας
επώνυμο συνθέτη ενός μεγάλου επιτραπέζιου παιχνιδιού
που μερικοί το ονομάζουν ιστορία
και μερικοί το ονομάζουν ιστορία της ηδονής.


ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ
Απο ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ, εκδ. Οδός Πανός, 2005

ΜΟΝΟΣ

CLARISSE NICOIDSKY

IL VISTIDU ABURACADU DI TU ALMA

il vistidu aburacadu di tu alma

dixó

cayer

una lágrima curilada comu vinu

lágrima di vinu

di sulvidu

stás solu

dámila tu manu

manu y boz

indjuntu

avrin la puarta di un paisaje

di temblor y yelu

la flor dil vienti

cayó

avagar avagar

nil agua durmida

stás solu

dámila tu manu

__________________

ΤΟ ΤΡΥΠΙΟ ΡΟΥΧΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ

απο το τρύπιο ρούχο της ψυχής σου

ξέφυγε

κύλησε ένα δάκρυ

κόκκινο δάκρυ σαν κρασί

δάκρυ κρασιού

της λήθης

έμεινες μόνος

δόσμου το χέρι σου

φωνή και χέρι

χέρι και φωνή

μια πύλη ανοίγουν σε τοπίο

παγωνιάς κι ανατριχίλας

ο ανθός του ανέμου

έπεσε

σταλιά σταλιά
στα νήδυμα νερά

έμεινες μόνος

δόσμου το χέρι σου

____________________

CLARISSE NICOIDSKY (1938-1996)

Μετέφρασε ο Locus Solus

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΞΑΝΑ

ΠΑΝΑΓΟΣ ΠΕΠΠΑΣ

Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Ωρολογιακός μηχανισμός η λέξη.

Εκρήγνυται όταν έρχεται σ' επαφή

με όλες τις σημασίες της.

'Ετσι εξηγείται και το κύκνειο άσμα,

ο χωρισμός των ερωτευμένων,

οι επαναστάσεις - που αργά

ή γρήγορα πνίγονται΄ είτε στο αίμα

είτε στον αφρό ξυρίσματος.

Ξυπνάει τότε ο χρόνος, γομώνει πάλι

τη λέξη, την κουρδίζει και ξαναπέφτει

για ύπνο υπάρχοντας σε αποφασιστικά

δευτερόλεπτα΄ τα υγρά και λάμποντα

εργαλεία στις δέλτους της ομιλίας

όταν το σπουργιτομάνι της φωνής

καθιερώνεται λέξη στον ουρανίσκο.

ΠΑΝΑΓΟΣ ΠΕΠΠΑΣ

Απο τη συλλογή ΗΜΕΡΙΔΑ, εκδ. Μελάνι, 2007

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΟΝΟ Σ' ΕΣΕΝΑ

CÉSAR VALLEJO

CONFIANZA EN EL ANTELOJO, NO EN EL OJO...

Confianza en el anteojo, no en el ojo;
en la escalera, nunca en el peldaño;
en el ala, no en el ave
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo.

Confianza en la maldad, no en el malvado;
en el vaso, más nunca en el licor;
en el cadáver, no en el hombre
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo.

Confianza en muchos, pero ya no en uno;
en el cauce, jamás en la corriente;
en los calzones, no en las piernas
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo.

Confianza en la ventana, no en la puerta;
en la madre, más no en los nueve meses;
en el destino, no en el dado de oro,
y en ti sólo, en ti sólo, en ti sólo.

________________________


ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΓΥΑΛΙ, ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΑΤΙ...

Εμπιστοσύνη στο γυαλί, όχι στο μάτι΄
στη σκάλα, ποτέ στο σκαλοπάτι΄
στη φτερούγα, όχι στο πουλί
και μόνο σ΄εσένα, μόνο σ΄εσένα, μόνο σ΄εσένα.

Εμπιστοσύνη στην κακία, όχι στον κακό΄
στο ποτήρι, αλλά ποτέ στο πιοτό΄
στο πτώμα, όχι στον άνθρωπο
και μόνο σ΄εσένα, μόνο σ΄εσένα, μόνο σ΄εσένα.

Εμπιστοσύνη στους πολλούς, αλλά όχι πια στον ένα΄
στην κοίτη, αλλά ποτέ στο χείμαρρο΄
στα παντελόνια, όχι στα πόδια
και μόνο σ΄εσένα, μόνο σ΄εσένα, μόνο σ΄εσένα.

Εμπιστοσύνη στο παράθυρο, όχι στην πόρτα΄
στη μάνα, αλλά όχι στους εννέα μήνες΄
στο πεπρωμένο, όχι στον χρυσό κύβο,
και μόνο σ΄εσένα, μόνο σ΄εσένα, μόνο σ΄εσένα.

________________________


CÉSAR VALLEJO (1892-1938)
Μετάφραση Ρήγας Καππάτος
απο τα ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΑΠΑΝΤΑ, εκδ. Gutenberg, 2000

ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΚΟΡΜΙ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ

ΦΥΣΙΚΟΙ ΓΑΜΟΙ

Κάποτε θα παντρευτώ ένα ζώο

μιάν εύπλαστη κοίτη να κυλώ τα νερά μου -

ή μιά θήκη να αποθέσει ο σπρώχνων

το μυστικό του της Δημιουργίας.

Δε με αφορά! Οι προϋποθέσεις της Δημιουργίας

παραμένουν για μένα ακατανόητες.

Η ετερογονία των σκοπών

θα ικανοποιούσε ένα μη-αχάριστο πλάστη.

Εμένα ένα συγκεκριμένο δημιούργημα,

με ικανοποιεί να αθροίζω σε ένα μόνο κορμί

τα σκοτεινά περιστατικά

μιάς τυπικής μέρας της Δημιουργίας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ

Απο τη συλλογή ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΚΑΡΠΩΝ, εκδ. Εγνατία, 1977

ΜΕ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ

HAROLD PINTER

POEM

I walked one morning with my only wife,
out of sandhills to the summer fair,
to buy a window and a white shawl,
over the boulders and the sunlit hill.
But a stranger told us the fair had passed,
and I turned back with my only wife.

And I turned back and I led her home.
She followed me closely out of the summer,
over the boulders and the moonlit hill,
into sandhills in the early evening,
and went to our home without a window,
and the long year moved from the east.

My only wife sat by a candle.
The winter keened at the door.
A widow brought us a long black shawl.
I placed it on my true wife’s shoulders.
The widow went from us into sandhills,
away from our home without a window.

The year turned to an early sunrise.
I walked one morning with my only wife,
out of sandhills to the summer fair,
to sell a candle and a black shawl.
We parted ways on the sunlit hill,
she silent, I to the farther west.

______________________

ΠΟΙΗΜΑ

Περπάτησα ένα πρωί με τη μοναδική γυναίκα μου,
πέρα απ' τους αμμόλοφους στο καλοκαιρινό πανηγύρι,
ν' αγοράσω ένα παράθυρο και μια λευκή μαντίλα,
πέρα απ' τα βότσαλα και τον ηλιόλουστο λόφο.
Αλλά ένας ξένος μας είπε πως το πανηγύρι τέλειωσε,
κι επέστρεψα με τη μοναδική γυναίκα μου.

Κι επέστρεψα και σπίτι την οδήγησα.
Μ' ακολούθησε από κοντά, μακριά απ' το καλοκαίρι,
πέρα από τα βότσαλα και το φεγγαρόλουστο λόφο,
σε αμμόλοφους νωρίς το ηλιοβασίλεμα,
και μπήκε στο σπίτι μας χωρίς παράθυρο,
κι η μεγάλη χρονιά μπήκε απ' την ανατολή.

Η μοναδική μου γυναίκα καθόταν πλάι σ' ένα κερί.
Ο χειμώνας στην πόρτα τσουχτερός.
Μια χήρα μας έφερε μια μακριά μαύρη μαντίλα.
Την έβαλα στους ώμους της μονάκριβης γυναίκας μου.
Η χήρα μας άφησε για τους αμμόλοφους,
μακριά απ' το σπίτι μας που δεν είχε παράθυρο.

Η χρονιά γένηκε πρώιμη αυγή.
Ένα πρωί περπάτησα με τη μοναδική γυναίκα μου,
μέσα από αμμόλοφους στο καλοκαιρινό πανηγύρι,
να πουλήσω ένα κερί και μια μαύρη μαντίλα.
Χωρίσαμε στον ηλιόλουστο λόφο,
εκείνη σιωπηλή, εγώ στην απώτερη δύση.

_______________________


HAROLD PINTER
Μετάφραση Νίνος Φένεκ Μικελίδης
Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1948-2004), εκδ. Κέδρος, 2005