jeudi 21 juin 2007

WHO KNOWS WHY?



PHILIP LARKIN

IGNORANCE

Strange to know nothing, never to be sure
Of what is true or right or real,
But forced to qualify or so I feel,
Or Well, it does seem so:
Someone must know.

Strange to be ignorant of the way things work:
Their skill at finding what they need,
Their sense of shape, and punctual spread of seed,
And willingness to change;
Yes, it is strange,

Even to wear such knowledge - for our flesh
Surrounds us with its own decisions -
And yet spend all our life on imprecisions,
That when we start to die
Have no idea why.


PHILIP LARKIN (1922-1985)
Απο τα COLLECTED POEMS, 1985

14 commentaires:

Anonyme a dit…

Wants

Beyond all this, the wish to be alone
However the sky grows dark with invitation-cards
However we follow the printed directions of sex
However the family is photographed under the flagstaff -
Beyond all this, the wish to be alone

Beneath it all desire of oblivion runs
Despite the artful tensions of the calendar,
The life insurance, the tabled fertility rites,
The costly aversion of the eyes from death -
Beneath it all desire of oblivion runs.


Επιθυμίες

Πέρα απ' όλα αυτά, η επιθυμία τού να είσαι μόνος:
Άσχετα με το πόσο σκοτεινιάζει ο ουρανός με προσκλητήριες κάρτες
Άσχετα με το πόσο ακολουθούμε τις εγχάρακτες οδηγίες του σεξ
Άσχετα με το πόσο η οικογένεια φωτογραφίζεται κάτω από τη σημαία -
Πέρα απ' όλα αυτά, η επιθυμία τού να είσαι μόνος.

Κάτω απ' όλα αυτά, υφέρπει της λησμονιάς η επιθυμία:
Παρ' όλες τις απατηλές εντάσεις του ημερολογίου
Την ασφάλεια ζωής, τις δημοσιοποιημένες ιεροτελεστίες της γονιμότητας
Την επισφαλή αποστροφή του νου από το θάνατο -
Κάτω απ' όλα αυτά, υφέρπει της λησμονιάς η επιθυμία.

Philip Larkin
Μετάφραση: Σπύρος Δόικας

LOCUS SOLUS a dit…

@ lapsus memoriae
Σας ευχαριστώ για το όμορφο ποίημα που μας στείλατε, αλλά δεν μου είπατε, σας αρέσει ο Λάρκιν;

Anonyme a dit…

Δεν είναι η ποίηση που προτιμώ. Πιστή στους ποιητές των αρχών του 20ου αι. θα μείνω για πάντα. Όμως στον Λάρκιν βρίσκω μια σκληράδα και μια ωμότητα που με κάνει να συνέρχομαι απο τα ονειροπολήματα. Απεχθάνομαι τον ρεαλισμό του αλλά ... αυτό είναι η ζωή, δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μπροστά της. Διαφωνείτε;
" ....Σιγά-σιγά δυναμώνει το φως και αρχίζει να διαφαίνεται το δωμάτιο
Απλό, σαν ντουλάπα. Αυτό που γνωρίζουμε
Και πάντα γνωρίζαμε, δηλαδή ότι δεν υπάρχει διαφυγή,
Δεν μπορούμε ακόμα να δεχτούμε. Από κάτι πρέπει να παραιτηθούμε.
Εν τω μεταξύ, τα τηλέφωνα αναμένουν, έτοιμα να χτυπήσουν
Σε κλειδωμένα γραφεία και ολόκληρος ο αδιάφορος
πολύπλοκος, δανεικός κόσμος, αρχίζει να ξυπνάει.
Ο ουρανός, άσπρος σαν πηλός, ανήλιαγος.
Δουλειά μάς περιμένει.
Οι ταχυδρόμοι, σαν τους γιατρούς, γυρνάνε από σπίτι σε σπίτι."
Από το: Aubade.

LOCUS SOLUS a dit…

@ lapsus memoriae
Δεν μου λέει πια πολλά πράγματα η αγγλόφωνη ποίηση. Η αφόρητη πεζολογία της αναδίδει μια αίσθηση μούχλας - λόγια ή μη - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Όμως ο Λάρκιν ... Ακριβώς αυτή η σκληράδα του, όπως λέτε, ο ''είρων κυνισμός'' του απέναντι στα πράγματα , νομίζω ότι συνάδει απόλυτα με τη σύγχρονη εμπειρία. Δεν ξέρω αν αυτό αρκεί για να χαρακτηριστεί σπουδαίος ποιητής αλλά εμένα με αγγίζει. Γνωρίζετε το ποίημα του THE LIFE WITH A HOLE IN IT; Να πώς τελειώνει:
...
Life is an immobile, locked,
Three-handed struggle between
Your wants, the world's for you, and (worse)
The unbeatable slow machine
That brings what you'll get.Blocked,
They strain round a hollow stasis
Of havings-to, fear, faces.
Days sift down it constantly. Years.

ravdi a dit…

Απολύτως με εκφράζει το ποίημα αυτή τη χρονική στιγμή...

LOCUS SOLUS a dit…

@ ravdi
Πού κρυβόσασταν τόσον καιρό; Σας καλωσορίζουμε με τρομπέτες και σαξόφωνα! Χαιρόμαστε που σας άγγιξε ο Λάρκιν. Να υποθέσω ότι μιλάτε για το IGNORANCE ή για τους στίχους που εμφανίζονται στα comments;

Anonyme a dit…

Οι Άγγλοι διαβάζονται μόνο από Άγγλους πια. Και ο Λάρκιν! - Προσοχή! Για τους Άγγλους μιλάω, όχι αίφνης, για τους Ιρλανδούς. Αυτοί κάτι άλλο λένε / πάνε να πούνε...

LOCUS SOLUS a dit…

@ γαύρος
Αδικείτε τον Λάρκιν... Παρά το ψευδώνυμό σας, σάς καλωσορίζουμε.

Anonyme a dit…

Την νοιώθω την αίσθηση της μούχλας που λέτε και συμφωνώ. Το ποίημα δεν το γνωρίζω. Και δεν γνωρίζω επίσης τί χρειάζεται για να χαρακτηριστεί μεγάλος ένας ποιητής. Ίσως η διαχρονικότητά του και το ότι μπορεί να αγγίξει την ψυχή και το πνεύμα μου.
Αυτός είναι για μένα ο ποιητής: εκφράζει με τις λέξεις του αυτό που εγώ έχω βαθειά μέσα μου.
"Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ' ακουμπήσω..."

Anonyme a dit…

Αχ, το χιούμορ σας!!! Εύγε.. αλλά, μην ξεχνάτε, υπάρχει και ο μαρινάτος...

LOCUS SOLUS a dit…

@ lapsus memoriae
Τον γαύρο τον τρώω, αγαπητή - οι "γαύροι" δεν τρώγονται!

ravdi a dit…

Στο Ignorance αναφερόμουν ως επι το πλείστον. Συμφωνώ πως αυτό το στυλ ποίησης εκφράζει σε μεγάλο βαθμό την ειρωνική εποχή μας...

Anonyme a dit…

@ locus solus: Τρωγόμαστε. Αλλά τρωγόμαστε μεταξύ μας. Όχι από άλλους.

Spiros a dit…

Περισσότερα μεταφρασμένα
ποιήματα του Λάρκιν