DYLAN THOMAS
AND DEATH SHALL HAVE NO DOMINION
And death shall have no dominion.
Dead men naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan't crack;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.
___________________________________
ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ' ΧΕΙ ΠΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα,
Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού΄
Όταν ασπρίσουν τα κόκαλά τους και τριφτούν τ' άσπρα κόκαλα
Θά' χουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι΄
Αν τρελαθήκαν, η γνώση τους θα ξαναρθεί,
Αν βούλιαξαν στο πέλαγος, θ' αναδυθούν΄
Αν χάθηκαν οι εραστές, δεν θα χαθεί η αγάπη΄
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
Όσους βαθιά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών
Δεν θ΄αφανίσει ανεμοστρόβιλος΄
Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν
Στον τροχό αν τους πεδεύουν δεν θα τους συντρίψουν΄
Στα σπασμένα τα χέρια τους θά' ναι η πίστη διπλή,
Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί΄
Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν΄
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι΄
Ας μην σπάζει μ' ορμή στο γιαλό τους το κύμα΄
Εκεί που έν' άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό
Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα΄
Τρελοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές,
Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες
Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
DYLAN THOMAS (1914-1953)
AND DEATH SHALL HAVE NO DOMINION
And death shall have no dominion.
Dead men naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan't crack;
And death shall have no dominion.
And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.
___________________________________
ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΘΑ' ΧΕΙ ΠΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα,
Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού΄
Όταν ασπρίσουν τα κόκαλά τους και τριφτούν τ' άσπρα κόκαλα
Θά' χουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι΄
Αν τρελαθήκαν, η γνώση τους θα ξαναρθεί,
Αν βούλιαξαν στο πέλαγος, θ' αναδυθούν΄
Αν χάθηκαν οι εραστές, δεν θα χαθεί η αγάπη΄
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
Όσους βαθιά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών
Δεν θ΄αφανίσει ανεμοστρόβιλος΄
Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν
Στον τροχό αν τους πεδεύουν δεν θα τους συντρίψουν΄
Στα σπασμένα τα χέρια τους θά' ναι η πίστη διπλή,
Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί΄
Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν΄
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι΄
Ας μην σπάζει μ' ορμή στο γιαλό τους το κύμα΄
Εκεί που έν' άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό
Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα΄
Τρελοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές,
Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες
Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,
Κι ο θάνατος δεν θά' χει πια εξουσία.
DYLAN THOMAS (1914-1953)
Μετάφραση: Λύντια Στεφάνου
5 commentaires:
Αγαπητέ μου,
Σε χαιρετώ μ'ένα στίχο του Καρούζου:
"Κεντρομόλος φεύγεις φυγόκεντρος έρχεσαι".
Σας χαιρετώ.
ΥΓ Ή το αντίθετο ίσως;
Σου στέλνω δυο σονεττάκια από την Κέρκυρα. Χαίρε.
CARLOS PELLICER
AMOR SIN NOMBRE
Amor sin nombre, ámbito destino
de ser y de no estar. Tu pronto asedio
sostiene mi dolor y anula el tedio
de copa exhausta o apretado vino.
En un alto silencio, un aquilino
palmo azul de silencio, vivo. En medio
de la infausta paciencia de tu asedio
abro las jaulas y desbordo el trino.
Por ti cuelgo coronas en los muros;
por ti soy más fugaz y en los maduros
soñares aligero tus canciones.
Y te llevo en mi ser y has recogido
la actitud que en Florencias o Bizancios
consagra sus palomas al olvido.
ESTA BARCA SIN REMOS ES LA MÍA...
Esta barca sin remos es la mía.
Al viento, al viento, al viento solamente
le ha entregado su rumbo, su indolente
desolación de estéril lejanía.
Todo ha perdido ya su jerarquía.
Estoy lleno de nada y bajo el puente
tan sólo el lodazal, la malviviente
ruina del agua y de su platería.
Todos se van o vienen. Yo me quedo
a lo que dé el perder valor y miedo.
¡Al viento, al viento, a lo que el viento quiera!
Un mar sin honra y sin piratería,
excelsitudes de un azul cualquiera
y esta barca sin remos que es la mía.
"ΓΛΥΚΕΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΑΥΡΙΛΑ"
Οι απενθείς μελανείμονες Ποιητές μας κληροδότησαν τους αλεξίμορους στίχους τους:
Δεν με θαμβόνει πάθος
κανένα· εγώ την λύραν
κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι
σιμά εις του μνήματός μου
τ’ ανοικτόν στόμα.
***
Ούτως αν χάση άνθρωπος
το φως, και τον σκεπάση
μακάριον σκότος, βλέπομεν
επ’ αυτόν ανατέλλον
άστρον ελπίδος.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ
Πριν πάψ’ η μεγαλόψυχη πνοή χαρά γεμίζει·
άστραψε φως, κ’ εγνώρισεν ο νιός τον εαυτό του
***
Σε βυθό πέφτει από βυθό ως που δεν ήταν άλλος·
Εκείθ’ εβγήκε ανίκητος.
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
Στα ανωτέρω προσθέτουμε και ολίγους "χαυλιόδοντες αθανασίας" του Καρούζου:
ΣΚΥΒΑΛΟ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ
Με γρασωμένα τ’ άρβυλα στη φρίκη πάντοτες ανηφορίζω
λιμοκτονώντας από φλόγες τώρα πια
φαρσί εγκόσμιος φαρσί δακρυσμένος
χορογράφος εσαεί του λεκτικού μου
κι ανερώτηγα ίασμος.
Κακοξόδευτη φώτιση σε μοβ κι άλλες βραδύτητες
χαμερπούς ορίζοντα
θρήσκευμα του σκύλου τ’αλύχτημα ή ένα σόλοικο
παραισθητικό σύμπαν
άνασσα φαραωνική μέσ’ από μαθηματικές ευλάβειες.
Είμαι ο ακούσιος της υπάρξεως
η κράση μου δεν είναι άνθος είναι ωμότητα
διάκειμαι χιλιόχρονος αν και πέφτω
σε ματωμένα δευτερόλεπτα αιωνίως
μ’ έχουν επισημάνει οι άνεμοι.
(Μάιος 1989)
«ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟ»
Ξάφνου τότενες εριθαλής νοημοσύνη
με το θάνατο μέσα μου πλέον ορατό
–σχεδόν αδιανόητο–
μεράκι που το ’χω να υπάρξω ακόμη!
Φτερουγισμένος είμαι σήμερα στα ύψη
στην πιο βλακώδη αστρογειτονιά μου πέρα.
Η τόση θεωρητική ωμότητα σε πανικού δροσούλα
γιομάτη σωματικά γεγονότα.
Η ύλη δε με θέλει. Κι αφουγκράζομαι μόνος
ουσιαστική τίγρη.
Πού πας με τόση ομορφιά;
Στο βάθος θάνατος.
(30 Μαρτίου 1989)
Έρρωσθε!
Υ.Γ. Τηρήσαμε την κάλβεια ορθογραφία (βλ. θαμβόνει).Συγγνώμη δια το στρίμωγμα των ποιημάτων του Καρούζου.
HOLY SONNETS.
X.
Death, be not proud, though some have called thee
Mighty and dreadful, for thou art not so ;
For those, whom thou think'st thou dost overthrow,
Die not, poor Death, nor yet canst thou kill me.
From rest and sleep, which but thy picture[s] be,
Much pleasure, then from thee much more must flow,
And soonest our best men with thee do go,
Rest of their bones, and soul's delivery.
Thou'rt slave to Fate, chance, kings, and desperate men,
And dost with poison, war, and sickness dwell,
And poppy, or charms can make us sleep as well,
And better than thy stroke ; why swell'st thou then ?
One short sleep past, we wake eternally,
And Death shall be no more ; Death, thou shalt die.
John Donne
Στέλνω κι εγώ την καλημέρα μου μαζί με αυτό το σοννέτο που ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό.
@ A TODOS
Ευχαριστούμε άπαντες για την επίσκεψή σας και τα χουβαρνταλίδικα κουβαλήματα σας !
Enregistrer un commentaire