ΑΠ' ΑΛΛΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

MARIO LUZI

LA NOTTE VIENE COL CANTO

La notte viene col canto

prolungato dell' assiuolo,

semina le sue luci nella conca,

sale per le pendici umide, trema

un poco. La forza in lunghi anni

acquistata a soffrire viene meno

e la piccola scienza si disarma,

il sorriso virile

non ha più la sua calma.

Tu chi sei

che aspettavi invisibile, appostata

a una svolta dell' età

finché fosse la tua ora? Ti devo

questo tempo di gratitudine

e d' altrettanto dolore.

Ed ora l' inquietudine s' insinua,

penetra queste prime notti estive,

invade il muro ancora caldo, segue

il volo delle lucciole sulle aie,

s' inselva nelle viottole ove a un tratto

nell' abbaglio dei fari la lepre saetta.

Cara, come ho potuto non intendere?

La vita era sospesa

tutta come questa veglia.

C' è da piangere a pensare

come ho sciupato questa lunga attesa

con tante parole inadeguate,

con tanti atti inconsulti, irreparabili,

e ora ferito dico non importa

purché il supplizio abbia fine.

"La salvezza sperata così non si conviene

né a te, né ad altri come te. La pace,

se verrà, ti verrà per altre vie

più lucide di questa, più sofferte;

quando soffrire non ti parrà vano

ché anche la pena esiste e deve vivere

e transformarsi in bene tuo ed altrui.

La fede è in te, la fede è una persona.''

Questa canzone non ha più parole.

_____________________

ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Έρχεται η νύχτα με το τραγούδι

του γκιώνη που κρατάει,

σπέρνει τα φώτα στην πεδιάδα,

ανηφορίζει στις πλαγιές τις νοτισμένες,

τρέμοντας λίγο. Η αντοχή στον πόνο,

που χρόνια έκανε ν' αποχτηθεί, λιγοψυχάει΄

αφοπλίζεται η γνώση΄

το αρρενωπό χαμόγελο

τη γαλήνη του πια δεν την έχει.

Εσύ ποιά είσαι,

που περίμενες αθώρητη, κρυμμένη

σε μιά στροφή του χρόνου

ώσπου η ώρα σου να' ρθεί; Σου οφείλω

τον χρόνο αυτόν ευγνωμοσύνης

και οδύνης άλλης τόσης.

Και τώρα η ανησυχία αρχίζει΄

διαπερνάει τούτες τις πρώτες νύχτες του καλοκαιριού΄

πιάνει τον τοίχο, ζεστόν ακόμα΄ ακολουθεί

τις πυγολαμπίδες που πετάν στ' αλώνια΄

τρυπώνει στα μονοπάτια όπου ξαφνικά

στο θάμπος των φανών σα σα'ί'τα ο λαγός ξεπετιέται.

Καλή μου, πώς μπόρεσα να μην το νιώσω;

Η ζωή είχε σταματήσει

ολάκερη, καθώς η αποψινή ξαγρύπνια.

Είναι να κλαίει κανείς αν το σκεφτεί

πως τη μεγάλη αυτήν αναμονή έχω χαλάσει

με τόσα λόγια αταίριαστα, με τόσες πράξεις

αλόγιστες, ανεπανόρθωτες΄

και τώρα πληγωμένος λέω, δεν πειράζει

φτάνει το μαρτύριο νά' χει τέλος.

''Η σωτηρία καθώς την είχες ελπίσει δε συμφέρει

μήτε σε σένα μήτε σε άλλους

που είναι σαν και σένα. Η γαλήνη,

αν έρθει, θε να' ρθεί απ' άλλους δρόμους,

πιο ίσιους απο τούτον, πιο πονεμένους΄

όταν το να υποφέρεις μάταιο δεν θα μοιάζει

γιατί κ' η θλίψη κι αυτή υπάρχει

και πρέπει να ζήσει για να μετουσιωθεί

σε καλό δικό σου και αλλουνού.

Η πίστη μέσα σου είναι΄

μια ψυχή είναι και η πίστη.''

Ετούτο το τραγούδι άλλα λόγια δεν έχει.

MARIO LUZI (1914-2005)

Μετάφραση: ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΔΑΛΜΑΤΗ

Απο το ΓΟΤΘΙΚΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ, εκδ. Διάττων, 1991