ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
ΠΟΙΗΤΩΝ ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΚΩΔΙΞ
Οι ποιητές μιλούν με λέξεις αυταπόληκτες
φράσεις που δεν συμφέρουν στους κοινούς
είναι κυριότατα κατά, κι όταν υμνούν προσέχουν
ώστε συντόμως οι ίδιοι να ταπεινωθούν.
Οι ποιητές δεν ξέρουν μήτε ανάγνωση μη και γραφή
παρά μονάχα στίχους, αγνοούν τις αποδείξεις
και ζητούν εξόχως το αναπόδεικτο, το σκοτεινό
γιατί στο φωτισμένο κιόλας κατοικούν οι αποθηκάριοι.
Ζουν στο κενό, στο μαύρο κέντρο των πραγμάτωνεκεί που ο χρόνος καίγεται με μιά ταχύτητα φωτός.
Οι ποιητές οφείλουν πάντα να είναι μόνοι
ν' αντισκευάζονται τους νόμους και τη φύση
να καταργούν τις τέσσερες διαστάσεις
αν τούτο δίνει κάποιο νόημα στη μορφή τους.
Απαγορεύεται στους ποιητές η είσοδος
μέσα σε χώρους λιπαρούς και κοινοχρήστους
η μεταμφίεσή τους σε πτηνά κι αξιωματούχους
(οφείλουν πάντα να κυκλοφορούν γυμνοί)
και προ παντός απαγορεύεται η σιωπή τους
όταν οι άλλοι μασουλούν τη γλώσσα τους.
Κι απαγορεύεται το κρέας, το κρασί κι η συνουσία
χωρίς να κατακρημνισθούν σε στίχους
απαγορεύονται οι τιμές κι οι διατιμήσεις
απαγορεύονται οι ρομφαίες κι οι τριχοτομήσεις
απαγορεύονται σαφώς οι παραμαρτυρήσεις.
Αλλά το πιο παράδοξο, το πιο ιλαρόν
απαγορεύται στους ποιητές ο θάνατος.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ (1922-1996)
Απο το βιβλίο Η ΠΕΙΡΑ ΚΑΙ Η ΠΥΡΑ, Εκδ. Κέδρος, 1977
12 commentaires:
Καίγεται το κρανίο μου
πηδάνε έξω να σωθούν λέξεις φλεγόμενες
και φράσεις παντός είδους και μεγέθους, το ίδιο πανικόβλητες όπως τα χέρια
που άλλοτε υψώθηκαν στα ουράνια να πιαστούν, ενώ η φωτιά ξεκοίλιαζε τ'αμπάρια της "Λουζιτάνιας".
Απ'το μώλο χυμάει
στ'ανθρωπάκια που τρέμουνε,
μέσα στου σπιτικού τους τη γαλήνη,
η εκατόφθαλμη λάβρα.
Εσύ τουλάχιστον,
κραυγή στερνή μου,
κάμε ν'αντιλαλήσει ο βόγγος σου,
"με καίει φωτιά!"
στους αιώνες που μέλλονται.
Β. Μαγιακόφσκι
Είναι αυτό ο ποιητής: "όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια"
(κι αυτό κάνει η μετάφραση: μικρούλι ταξίδι στον κόσμο τους..εσείς αγαπητοί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το κατορθώσατε. Εύγε.)
Και πώς "βλέπει" ο Ηλίας Τανταλίδης ένα άλλο πρότυπο ποιητού
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Αυτόν εδώ τον βλέπετε με φρύδι' ανασυρμένα,
Με σουφρωμένο μέτωπον, με μάτια βουληγμένα;
Σωπάτε κ' είναι Ποιητής!…
Με της πικρίας το ραβδί τα σύμπαντα θα δείρη·
Γιανίτσαρος τών Ποιητών, αρπάζει το σατίρι,
Και θα φανή Σατυριστής.
Σατυριστής… ως κεραυνός βαστά τον κάλαμόν του,
Τα βέλη του εβούτησε 'ς τον βραστερόν θυμόν του,
Φαρέτραν κρέμασε διπλῆν˙
Απόλλων νυκτοπρόσωπος τεντώνει το δοξάρι,
Τον κόσμον όλον σύσσωμον ο Διάβολος θα πάρη
Με πρώτον τίναγμά του… Πλην
εσκάλωσεν η εύροια των στίχων του˙ σταθήτε˙
ακούτε τον Σατυριστήν; Αγανακτεί, λυπείται,
Τον κάλαμον συχνοβουτά˙
'Σ τα είκοσί του δάκτυλα τα μέτρα συλλαβίζει,
αλλάζει το τετράδιον, τον ίδρων του σκουπίζει,
Το καλαμάρι του πετά.
Με τας σβυσμένας λέξεις του λουλούδια σχεδιάζει.
Του στίχου η κατάληξις ολίγο δεν τεριάζει
Και την ζητεί 'ς τα λεξικά.
Φυσά, σφυρίζει, ξύνεται, ανάλατα το κρίνει,
Και σβύνει, γράφει άτυχα, και σβύνει, γράφει, σβύνει.
Ω! τί δεινά ποιητικά!
Πλην να σού τον… εμπνέεται˙ τα φρύδια διέτε κάτου.
επήρε δρόμ' ο κάλαμος˙ γελούν τα βλέμματά του.
Ιδέ, συνέλαβε, θαρρώ.
Αγγαστρωμέν' η Μουσά του 'ς τον σκάμνον πριν καθήση,
Θ' αποβαλθή παράκαιρα, και μέλλει να γεννήση
Τετραμηνήτικο μωρό.
Εγέννησε… ακροατάς ζητεί να τ' αναγνώση.
Φευγιό, παιδιά! τί στέκεσθε; θα μας καταπλακώση.
Άφες μας, άφες, Ποιητή!
Να ζη το νεογέννητο! τ' αυτιά μας μη πειράζης·
Είν' ευτυχές το Ποίημα, και να μας το διαβάζης
Είν' τιμωρία περιττή.
@ lapsus memoriae
Με κεραυνοβολείτε απο ... θέση ισχύος! Να κάνω πως δεν καταλαβαίνω;
@ μενανδρος
Πολύ καλό το ποίημα του Τανταλίδη. Κάποια στιγμή - επιμένω! - να μου πείτε απο ποιό καπέλο τραβάτε τα λαγουδάκια σας !
Όχι ισχύος! Απεχθάνομαι την εξουσία της. Αλλά από παιδί αγαπούσα το κρυφτό mon cher ami...ιδιαιτέρως με όσους καταλαβαίνουν!
@ lapsus memoriae
Κι εγώ παιδάκι αγαπούσα να παίζω κρυφτό, αλλά δεν τα φύλαγα συνεχώς εγώ. Στο τέλος βέβαια όλα πάντα κατέληγαν σ' ένα ''Φτου ξελευτερία!'' Πού ξέρετε...
Ανυπόμονε! Ως "άρχων" του Ornithologicus είστε και φύλακας... αναγκαστικά. Εμένα μου άρεσε και να τα φυλάω, αλλά εδώ οι ρόλοι δεν θα αντιστρέφονταν ποτέ μετά το "φτου ξελευτερία", που, το ξέρω σίγουρα, δεν θα προλάβω να το πω...
@ lapsus memoriae
Κι αν αντί για ''φτου ξελευτερία'' σας πρόσφερα, μιας και φυσάτε το γαλλικό, το παρακάτω:
AU-DELA DE L'OMBRE
Je vois l'ombre dans la substance rouge du crépuscule.
Je ferme les yeux
les limites brûlent.
Lumière dans l'ombre. L'éclair
se propage sous des ailes immobiles.
Mortelles sont les moelles
enfouies dans la lumière.
Derrière l'obscurité il y a des visages qui m'ont abandonné.
J'ai vu leur peau ravagée d'éclairs. A présent
je ne vois plus, dans l'instant jaune,
que la lueur de leurs lointaines paupières.
J'ai mis de l'eau et du cinabre dans mon coeur et dans mes veines
et j'ai vu la mort par-delà le pourpre.
Maintenant mes yeux voient dans le passé: grandes fleurs immobiles, mères tourmentées dans leur fils, lichens fertilisés par la tristesse.
Il n'y a plus que des visages invisibles.
Je me suis exténué inutilement
dans les souvenirs et les ombres.
Une colombe immobile
dans ses artères et dans ses os. Elle
guette l'agonie naturelle enveloppée
dans des pétales d'ombre.
Peut-être le silence dure-t-il au-delà de lui-même et l'existence n'est-elle qu'un cri noir, un hurlement devant l'éternité.
L'erreur pèse sur nos paupières.
ANTONIO GAMONEDA
Φυσικά δεν το μετέφρασα εγώ. Το αντέγραψα απο τη γαλλική έκδοση της συλλογής ARDEN LAS PERDIDAS που κυκλοφόρησε με τίτλο CLARTE SANS REPOS σε μετάφραση Jacques Ancet απο τις εκδόσεις ARFUYEN το 2006.Έφτασε στα χέρια μου μόλις σήμερα το πρωί.
Χάρισμά σας μαζί με την καληνύχτα μου.
Δεν έχω λόγια... Ευχαριστώ.
Αλλά βλέπετε; Τώρα δεν θα τα φυλάει κανείς αγαπημένε μου φίλε!
@lapsus memoriae
Μπα, μη το λέτε, ήδη έχω ξαναρχίσει το μέτρημα!
Και μετά το πρωϊνό βούρκωμα, η απόλαυση του έξυπνου χιούμορ και της συνέχισης του παιχνιδιού! Αχ μάνα μου, τί όμορφη είναι η ζωή που ζούμε! (παραφράζοντας τον αγαπημένο συγγραφέα των μαθητικών χρόνων μου).
Αργείτε αγαπητέ να ποστάρετε..αδημονούμε!
Enregistrer un commentaire