ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ !

Αγαπητοί φίλοι,

ως εδώ ήταν.

ΤΕΛΟΣ !

Πιάσαν οι ζέστες...

Το μηχάνημα αγκομαχάει κι αργοσέρνεται...

Κι εμείς φεύγουμε πετώντας για τον νότο του Νότου !

Μέχρι να χειμωνιάσει, χορέψτε αλλού !

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !

Ο ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ

ΑΡΣΕΝΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ

ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ

Ας με συγχωρήσει ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ

Που δεν μπόρεσα να τον βοηθήσω,

Που δεν του 'στρωσα χαλί απο χορτάρι

Κάτω απ' τα πόδια του, στο δρόμο τον καμένο,

Που δεν του 'λυσα τα κορδόνια

στα λασπωμένα αγροτικά του παπούτσια,

Που στη ζέστη δεν του 'δωσα νερό να ξεδιψάσει,

Που δεν εμπόδισα τον άρρωστο ν' αυτοκτονήσει.

Στέκω εγώ και πάνω μου κρεμιέται

Το κυπαρίσσι γυρισμένο σαν τη φλόγα,

Αυτό το κίτρινο και βαθύ γαλάζιο

Χωρίς αυτά εγώ δεν θα γινόμουν.

Θα πρόδιδα τα λόγια μου

Αν ξεφορτωνόμουν το ξένο βάρος.

Κι η αγριάδα του η αγγελική

Που συγγενεύει με τους στίχους μου

Σας οδηγεί μεσ' απ' την κόρη του ματιού του

Εκεί όπου αναπνέει τ' αστέρια ο Βαν Γκογκ.

ΑΡΣΕΝΙ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ (1907-1989)

μετάφραση Χρήστος Κολτούκης

Απο τη συλλογή ΠΟΥΛΙΑ ΤΑΞΙΔΕΥΑΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ, εκδ. Ελεγεία, 2007

ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΟΥ TZIMTZUM

ΓΙΑΝΝΗΣ Γ. ΚΑΨΑΛΗΣ

ΦΩΤΟΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Τελευταίος των μεγάλων Καββαλιστών ο Ισαάκ Λούρια,

το δίδαγμα εδίδασκε του tzimtzum, κατά το οποίον

προνοητικά ο πρώτος Ποιητής

το αρχικό του εκείνο φως χαμήλωσε κατά πολύ,

μήπως και η τεράστια λάμψη του τυφλώσει τη Δημιουργία.

Έτσι γεννήθηκαν οι σκιές, την ωραία

του κάθε πράγματος να δείχνουν όψη.

ΓΙΑΝΝΗΣ Γ. ΚΑΨΑΛΗΣ

Από ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1952-2003), εκδ. Σοκόλη, 2003

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΣΤΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ

Εδώ, ο τόμος των προβάτων.

Λήμμα «σφαγή»,

Διαβάζουμε:

Σφαγή.

Κι εδώ ο τόμος των Κρεοπωλών.

Διαβάζουμε το φριχτό πρόσωπό τους.

Τα κατακόκκινα αυτιά, τον επίδεσμο.

Τα χέρια αλειμμένα με κερί,

Τις ποδιές τις τριμμένες με στάχτη.

Και τη στάχτη.

Λεπτομερής περιγραφή και όμως

Κανείς

Ποτέ

Δεν έμαθε κάτι.

ΔΗΜΗΤΡΑ Χ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Απο τη συλλογή ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΠΡΙΝ, εκδ. Νεφέλη, 2005

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ !

JACQUES BENS

PREMIER MAI

j' ai défilé comme les autres

fleurs aux chapeaux et poings serrés

chantant au ciel et à la terre

mon espoir en des jours meilleurs

j' ai crié sur l' air des lampions

les pieds dans l' eau la bouche ouverte

la paix le pain la liberté

ça faisait trembler les fenêtres

mais les fenêtres restaient sourdes

n' écoutaient pas n' entendaient rien

ma voix se perdait dans la bise

le long des cheminées vernies

celui qui hurle le plus fort

se grise de des propres rêves

c' est au pied du mur que l' on voit

le maçon pas à la tribune

j' ai renoncé trop tôt peut-être

je ne croyais plus aux discours

le peuple est comme un tigre en cage

ses cris n' usent pas les barreaux

JACQUES BENS (1931-2001)

Απο το DE L' OULIPO ET DE LA CHANDELLE VERTE (poésies complètes), Paris, 2004

ΚΑΠΟΤΕ

ΤΑΣΟΣ ΓΑΛΑΤΗΣ

ΤΟ ΤΡΥΠΑΝΙΣΜΑ

Η τερηδών, το τέρετρον

το τρύπανο του ξυλοφάγου

του ξυλοτρώκτη το τρυπητήρι.

Αύριο, μεθαύριο, σ' ένα μήνα, κάποτε

το τρυπάνισμα θα ευοδωθεί

θα πάρει την οριστική μορφή της

η αγυρτεία του χρόνου

η μαύρη τρύπα του θεού.

ΤΑΣΟΣ ΓΑΛΑΤΗΣ

Απο τη συλλογή ΑΝΙΠΤΟΠΟΔΕΣ ΚΑΙ ΣΦΕΝΔΟΝΗΤΕΣ, εκδ. Γαβριηλίδης, 2005

ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΣΩΜΑ

ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ

ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ

Από τα βάθη της γης κάθε πρωί

σηκώνονται και αφρίζουν

τα σκεπασμένα ποτάμια.

Εκείνα που στις όχθες τους

έχουμε τώρα χτίσει τη ζωή μας

λίθο-λίθο πιέζοντας

όλο και πιό κάτω

το άλλοτε καθαρό νερό τους.

Τις μυστικές τους κρύπτες αφήνοντας

μάς εκδικούνται

πλήθος ρωγμές διαβρώνουν

τα σημεία μας

κόβουν βίαια

τις νοητές μας ευθείες.

Γι' αυτό το σώμα μας κάτω απο

το δέρμα

είναι ραγισμένο.

ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ

Απο τη συλλογή ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΒΑΦΕΣΑΙ ΜΠΛΕ, εκδ. Πλέθρον, 1987

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

EDWIN MUIR

THE INTERROGATION

We could have crossed the road but hesitated,

And then came the patrol;

The leader conscientious and intent,

The men surly, indifferent.

While we stood by and waited

The interrogation began. He says the whole

Must come out now, who, what we are,

Where we have come from, with what purpose, whose

Country or camp we plot for or betray.

Question on question.

We have stood and answered through the standing day

And watched across the road beyond the hedge

The careless lovers in pairs go by,

Hand linked in hand, wandering another star,

So near we could shout to them. We cannot choose

Answer or action here,

Though still the careless lovers saunter by

And the thoughtless field is near.

We are on the very edge,

Endurance almost done,

And still the interrogation is going on.

EDWIN MUIR (1887-1959)

Απο τα Collected Poems,London 1984

ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

ΤΑΣΟΣ ΔΕΝΕΓΡΗΣ

ΖΕΝ

Ας αφεθούμε λοιπόν

Σε συναισθήματα πιό ακαθόριστα

Σε περιδιάβαση στον ουρανό.

Σύννεφα στάσιμα με αυτοτέλεια

Δεν προμηνύουνε κάτι κακό

Μάλλον υπόσχονται και βεβαιώνουν

Μέρα που άρχισε με καυσαέρια

Πιέσεις συμφέροντα συμβιβασμούς

Ίσως τελειώσει

Με μιά προσήλωση στο πουθενά

Με το κεφάλι

Μαύρου θηρίου

Που για τη χάρη σου

Μεταμορφώθηκε

Σε κατοικίδιο

Και σου γελά.

ΤΑΣΟΣ ΔΕΝΕΓΡΗΣ (1934-2009)

Απο τη συλλογή Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, εκδ. Καστανιώτης, 1989

ΟΙ ΟΝΕΙΡΟΦΑΓΟΙ

ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΟΦΑΓΩΝ

Κάτω από έναν ουρανό χαράς

Ζουν οι ονειροφάγοι

Γύρω τους στις πρεπούμενες αποστάσεις

Μέσα σε μεγάλους κύβους σιωπής

Αρχειοθετούνται φυτικές φυσιογνωμίες

Κι έρωτες αδρανείς

Με το άναμμα των φώτων

Μετατοπίζεται το κέντρο βάρους

Κι αρχίζουν πάλι αδιακρίτως να προσποιούνται

ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ (1921-2006)

Απο τη συλλογή ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ, εκδ. Νεφέλη, 1987

ΟΣΟΙ ΕΠΕΣΑΝ ΚΑΙ ΠΕΦΤΟΥΝ

JAVIER SOLOGUREN

MEMENTO

Los que caímos más de siete veces

y aun en cada paso,

y, sin embargo, no somos los caídos;

sentimos un extraño dolor por los caídos;

nosotros, tú y yo, los que caemos,

con profunda unción de hijo a padre

encendemos de vida a los caídos:

la vida enajenada en las batallas,

en la turbia agonía de los tiempos;

esa vida que anida en el recuerdo

de los que son, de los que fueron, los caídos.

JAVIER SOLOGUREN (1921-2004)

Απο τη VIDA CONTINUA, Obra Poetica (1939-1989)

ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΜΟΝΟ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ

Μέσα στο τρομερό λουλουδένιο περίβλημα

τούτου του κόσμου όπου τα πράγματα

έχουν ένα μέγεθος και μιά υπόσταση

και ενωμένα με μυστική σχέση

ο ποιητής

είναι μιά ιδέα μόνο υπομονετική, φυλακισμένη

σ' ένα καλύβι-χόρτο

αφιερωμένη στη μελέτη της διαλεχτικής.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ

Απο τη συλλογή Ο ΓΥΜΝΟΣ ΟΜΙΛΗΤΗΣ, εκδ. Κέδρος, 1977

ΜΙΣΟΣ

ΕΛΛΗ ΣΚΟΠΕΤΕΑ

Η ΓΕΦΥΡΑ

Ένας τυχών πεζοπόρος
Μα κι ο μονοσάνδαλος
Μα κι η κλασική ακαμάτρα
Θα συμφωνήσουν ότι:

Τον μεγάλο καημό
Μιάς γκρεμισμένης γέφυρας
Δεν τον γλυκαίνει η φήμη
Πως ορρώδησαν τάχα τα στοιχειά

Γι' αυτό διαβαίνοντας μιά γέφυρα
Θυμούνται πάντα ότι το μίσος της
Για τον ρυθμό, τα ''στοιχηθείτε''
Και κάθε είδους τάξη
Κρατάει αδιάπτωτο από τότε
Που τον ίσκιο της καταπόντισε



ΕΛΛΗ ΣΚΟΠΕΤΕΑ
Απο τη συλλογή ΣΥΜΜΕΙΚΤΑ, εκδ. Παλίμψηστος, 1982

Η ΒΡΟΧΗ

MARTIN PAGE

ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ Η ΒΡΟΧΗ

-------------------------------


ΜΙΑ ΩΡΑ ΒΡΟΧΗΣ ισοδυναμεί σε όγκο με μια μικρή θάλασσα. Επάνω μας πέφτουν ολόκληρα εκατόλιτρα, αλλά, όπως το μυρμήγκι που μπορεί να μεταφέρει φορτίο δεκάδες φορές πολλαπλάσιο του βάρους του, έτσι κι εμείς δεν νιώθουμε αυτό το φορτίο.

Ο ωκεανός δεν έχει ξεχάσει πως προερχόμαστε απο τα βάθη του΄ μας ακολούθησε καταπόδι. Είναι δύσκολο να τον αναγνωρίσουμε κάτω από την καινούρια, σε στιλ κομφετί, μορφή του' περασμένα από το κόσκινο των νεφών, ψάρια, φύκια και μέδουσες φιλτραρίστηκαν και χωνεύτηκαν.

Νιώθω πολύ άνετα κάτω από την ωκεάνια βροχή. Αυτό με καθησυχάζει, με ξεκουράζει. Βρίσκομαι σε ασφάλεια. Δεν υπάρχουν ακτοφυλακές, ναυαγοσώστες, σημαδούρες για να μας σώσουν απο τον αέρα κι αυτό είναι λάθος, γιατί πρέπει να ξέρεις κολύμπι εκεί όπου η βροχή απουσιάζει, κινδυνεύεις πάντα να βουλιάξεις. Η καταιγίδα παρουσιάζεται κάθε μέρα' πνιγόμαστε' υπάρχουν νεκροί από εξάντληση και οιδήματα πάνω στα πεζοδρόμια και στα καταστήματα. Οι καρχαρίες είναι η καθημερινότητά μας.

--------------------------------

Η ΒΡΟΧΗ συνοδεύει τη βαρύτητα και χαράζει το σχήμα της. Η πτώση, όμοια με το φράκταλ, είναι μια μορφή που τη βρίσκουμε παντού στη φύση. Αρκεί να σταθούμε και να παρατηρήσουμε: από τα πρώτα μας δόντια μέχρι το μήλο του Νεύτωνα, όλα πέφτουν.

Κάποια μέρα, οι αστροφυσικοί θα ανακαλύψουν το προφανές: καθώς η βροχή πέφτει πάνω στη Γη, τη σπρώχνει και την κάνει να γυρίζει. Η βροχή είναι υπεύθυνη για την περιστροφή της υδρόγειας σφαίρας γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον Ήλιο.

---------------------------------

ΛΕΜΕ: Η ΒΡΟΧΗ πέφτει. Και κανείς δεν βλέπει το δράμα πίσω από αυτή την πεζή διαπίστωση. Πρόκειται για ένα δυστύχημα ή μία αυτοκτονία; Δεν θα το μάθουμε. Όπως και να 'ναι, η βροχή δεν θα ξανασηκωθεί. Γλίστρησε μες στο παράθυρο, από τόσο ψηλά, δεν μπορούμε να τη σώσουμε. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βρισκόμαστε εδώ, για να πέσει επάνω μας, πάνω στο εύκαμπτο δέρμα μας παρά στο έδαφος. Ανοίγω τα χέρια, σηκώνω το κεφάλι και τη δέχομαι' πεθαίνει μες στην αγκαλιά μου, κολλημένη στο στήθος και στο πρόσωπό μου. Σφίγγω το λείψανό της επάνω μου και τη φιλώ για μια τελευταία φορά.

----------------------------------

MARTIN PAGE

Μετάφραση Λόισκα Αβαγιανού

Απο το βιβλίο ΠΕΡΙ ΒΡΟΧΗΣ, εκδ. Αστάρτη, 2007

ΣΤΗΝ ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΛΑΓΟΥ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΟΝΤΖΑΚΟΣ

ΣΤΗΝ ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΛΑΓΟΥ

Και πενθώ για να δω

σκοτάδι γύρω.

Στην τρύπα βαθιά του

λαγού ξημερώματα.

Γρανάζια σπασμένα το φως στο γκαζόν

καρέ φυλλωσιάς και πιο εδώ

απ' την καρδιά του κελαηδεί

ως του φωταγωγού την πλάτη.

Την κοιλιά της αράχνης

του αρουραίου το σπίτι

τα παιδιά των πουλιών

που του βγάλαν τα μάτια.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΟΝΤΖΑΚΟΣ

Απο τη συλλογή Η ΚΙΡΚΗ ΞΑΦΝΙΚΑ, εκδ. Μεταίχμιο, 2003

ΗΧΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΟΙΗΣΗ

Η ποίηση μας επισκέπτεται όποτε θέλει

Ο κύκλος της ζωής θα κλείσει κάποτε

Το κέντρο του είν’ η ακμή κάποιου διαβήτη.

Ο χωρικός ρίχνει το λίπασμα

στην καλλιέργεια των αγρών

με συντριβάνια ξεδιψά το χώμα.

Απο μακριά πετούν αποδημητικά πουλιά

που κουβαλάνε στα φτερά τους τις επιθυμίες μας.

Σωρεύοντας τον πλούτο λεπτομερειών

σε διαφορετικές τοποθετήσεις προς το φως

ιδού, το άλογο καλπάζει

παράλογα στις λεωφόρους΄

ο αναβάτης του θα πέσει ξαφνικά.

Για μιά στιγμή

θ’ ακολουθεί τα φωτοστέφανα αγίων.

Όταν χτυπάς τη μιά χορδή

πάλλεται και μιά άλλη.

Ο ήχος της είν’ ασθενής

και σύντομα θα πάψει να δονείται.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ

Απο τη συλλογή ΛΥΣΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ, εκδ. Πλανόδιον, 1990

Η ΜΑΥΡΗ ΓΑΤΑ

MIROSLAV HOLUB

Η ΓΑΤΑ

Έξω ήταν νύχτα
σαν βιβλίο χωρίς γράμματα.
Και το αιώνιο σκοτάδι
έφτανε μέχρι τ’ άστρα μεσ’ απ’ το κόσκινο της πολιτείας.

Της είπα
μη φύγεις
μονάχα θα παγιδευτείς
και θα σου κάνουν μάγια
και μάταια θα υποφέρεις.

Της είπα
μη φύγεις
γιατί ν’ αποζητάς
το τίποτε;

Όμως το παράθυρο ήταν ανοιχτό
κι έφυγε,

μια μαύρη γάτα μες τη μαύρη νύχτα,
διελύθη,
μια μαύρη γάτα μες τη μαύρη νύχτα,
εντελώς διελύθη

κι έκτοτε κανείς δεν την ξανάδε.
Μήτε κι ίδια τον εαυτό της.

Αλλά μπορείς να την ακούεις
κάποτε,
όταν είναι γαλήνη
και υπάρχει ένας βόρειος άνεμος
και με προσοχή ακροάζεσαι
τον εαυτό σου.


MIROSLAV HOLUB (1923-1998)
Μετάφραση Γιώργος Ζ. Χριστοδουλίδης
Απο το βιβλίο ΖΜΠΙΓΚΝΙΕΒ ΧΕΡΜΠΕΡΤ - ΜΙΡΟΣΛΑΒ ΧΟΛΟΥΠ : ΔΥΟ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ, εκδ. Παρασκήνιο, 2001

ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

ΤΑ ΞΕΝΑ ΜΑΤΙΑ

Έρχεσαι πάντα μέσ' απ' την ομίχλη.
Κανένα ξόρκι δεν σε πιάνει΄ μήτε τραγούδι.
Μέσα στη νύχτα ξεκρεμάς τα κάδρα

ρίχνεις στα μάτια τον φακό.

Ξαναφωτίζεται ο τόπος.

Ο χρόνος φεύγει όπως έρχεται.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΗΣ

Από τη συλλογή ΥΠΕΡΘΥΡΟ, εκδ. Διάττων, 2007

Η ΖΩΗ

ΑΛΙΝΑ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ

ΘΕΩΡΗΜΑ

Η ζωή έχει έθιμα. Έχει άροτρα, θυμό. Άγριες φυλές μαζεύονται στις όχθες. Χώνουν τα χέρια τους στο χώμα και ελπίζουνε. Φτιάχνουν πιρόγες που ονομάζονται Η Μνήμη. Κορίτσια σφίγγουνε στο σώμα τους παιδιά. Κροκόδειλοι κοιμούνται μες στη λάσπη. Θαμβωτικές μανόλιες ανατέλλουνε. Γεμίζουνε γαβάθες μαύρο αίμα.

Εμείς δεν είμαστε ζωή. Η ζωή έχει νόημα.

Ο νους μου είναι ένα στιλπνό μαρτύριο.

ΑΛΙΝΑ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ

Απο τη συλλογή ΑΦΟΣΙΩΣΗ, εκδ. Πατάκη, 2005

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ

JOHANNES BOBROWSKI

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ

Τα βράδια

ο ποταμός αντηχεί,

η βαρειά ανάσα των δασών,

ουρανός, που τον διασχίζουν

κράζοντας τα πουλιά, ακτές

της σκοτεινιάς, παλιές,

απο πάνω τους οι φωτιές των άστρων.

Ανθρώπινα έχω ζήσει,

ξεχνώντας τις θύρες να μετρήσω

τις ανοιχτές. Τις κλειστές

τις έχω χτυπήσει.

Κάθε θύρα είναι ανοιχτή.

Όποιος μπρος της φωνάζει, στέκει

με μπράτσα ανοιγμένα. Έτσι φθάνει και κάθεται στο τραπέζι.

Ομιλία: τα δάση αντηχούν,

τον ποταμό που αρχίζει να ανασαίνει

τον διασχίζουν πετώντας τα ψάρια, ο ουρανός

τρέμει απο φωτιές.

JOHANNES BOBROWSKI (1917-1965)

Μετάφραση Δημήτρης Θ. Γκότσης

Απο τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδ. Αρμός, 2007

ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Ο ΑΘΩΟΣ

Το σπίτι ήταν έρημο, το έβαφαν και μόλις είχαν φύγει οι ελαιοχρωματιστές, κάποιος καθόταν στο πάτωμα και μοίραζε αδιάκοπα τα χαρτιά, «με κλέβει», μου λέει, και μού’ δειξε αντίκρυ μες στη σκιά , πιό εκεί έστεκε η Μαρία φοβισμένη, «κι αυτό το σπλαχνικό φως που πέφτει απ’ το παράθυρο, δεν είναι απόδειξη της μοιχείας;» φώναζε ο Ιωσήφ, καθώς αργότερα μπήκαμε στο μπαρ, άναβαν τα φώτα, πίσω απ’ το τζάμι καθόταν ο θλιμμένος μουσικός, «δεν ξέρω να παίζω», μου λέει, «αλλά το κάνω γι’ αυτόν» και μού’ δειξε τον ετοιμοθάνατο, ο διάδρομος ήταν σκοτεινός, ακουμπισμένοι στον τοίχο περιμέναμε τη σειρά μας κι όταν ύστερα μ’ άρπαξαν απ’ το γιακά και με πέταξαν στην πάροδο, «εγώ», τους λέω, «δεν είμαι ικανός για έγκλημα, ορίστε η απόδειξη», τράβηξα το σεντόνι και τους έδειξα το σκοτεινό κυπαρίσσι, «μ’ αυτό», τους λέω, «έζησα - τι να τους κάνω τους άλλους».

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (1921-1988)

Απο το βιβλίο ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ, εκδ. Κέδρος, 1984